Μήπως έχουμε παρερμηνεύσει λίγο τα πράγματα; Οι τράπεζες και τα κόμματα δεν είναι δα και τόσο απαραίτητα για την ανθρώπινη ζωή όσο το οξυγόνο και το νερό! Γιατί, επομένως, η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται συχνά γύρω από την πάση θυσία σωτηρία τους, λες κι ο πλανήτης θα πάψει να γυρίζει ή θα γίνει περισσότερο άδικος αν ξαφνικά εκλείψουν οι τραπεζίτες και οι κομματάρχες;
Αν θέλει το πολιτικό-επιχειρηματικό σύστημα να είναι για μια φορά ειλικρινές με όσους εκμεταλλεύεται, οφείλει να παραδεχθεί ότι προτεραιότητά του δεν είναι η σωτηρία των πολλών αλλά η δική του. Το απόδειξαν, άλλωστε, και τώρα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. με τη χυδαία απόπειρά τους να "κουρέψουν" το δικό τους χρέος και μόνο. Σε αυτό το πλαίσιο, η διάσωση των τραπεζών και των κομμάτων δεν εξυπηρετεί κάποιο γενικότερο κοινωνικό συμφέρον παρά μόνο εκείνων που κερδίζουν ή "ταΐζονται" από αυτούς τους "θεσμούς". Η πραγματική οικονομία μπορεί να χρηματοδοτείται χωρίς ενδιάμεσους, από το κράτος και μέσω της άμεσης και δίκαιης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου. Η δημοκρατία δύναται να στηριχτεί πολύ καλύτερα στα πόδια της χωρίς κομματικούς μεσάζοντες. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, αν τα χρήματα που καταβάλλονται κάθε χρόνο από το δημόσιο ταμείο στα κόμματα πήγαιναν στην ενίσχυση αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και στην καλύτερη ενημέρωση των πολιτών για μια σειρά ζητημάτων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου