Μαρτυρούν παθογένεια του συστήματος η ομηρεία εργαζομένων από απολυμένο συνάδελφό τους, καθώς και η μείωση του επιδόματος ανεργίας κάτω από τα 400 ευρώ; Προφανώς και μαρτυρούν, μόνο που εστιάζοντας σε μια προβληματική παρωνυχίδα του συστήματος αδυνατούμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Γιατί το πραγματικό ζητούμενο δεν είναι, "απλώς", να παίρνουμε ένα επίδομα για να μην εργαζόμαστε ή "απλώς" να εργαζόμαστε υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, αλλά το να απολαμβάνουμε ως αντάλλαγμα για την παροχή εργασίας μας αυτό που πραγματικά δικαιούμαστε κι όχι αυτό που μας πετούν σαν ξεροκόμματο τα αφεντικά...
Γιατί θα πρέπει να βολευόμαστε με τα λίγα και να αισθανόμαστε και ικανοποιημένοι που μας τα προσφέρουν οι "φιλάνθρωποι" εργοδότες είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα; Οσοι παράγουν τον παγκόσμιο πλούτο δικαιούνται και να τον νέμονται. Οταν το 1% ζει σε καθεστώς απόλυτης ευμάρειας είναι ανήθικο να ζητά συνεχώς θυσίες από το υπόλοιπο 99%. Θα το δεχόμουν μόνο αν και τα επτά δισεκατομμύρια των ανθρώπων που κατοικούν αυτόν τον πλανήτη ζούσαν σε καθεστώς απόλυτης εξαθλίωσης. Σε διαφορετική περίπτωση οι πολιτικοί που μιλούν για δημοσιονομική πειθαρχία, ανταγωνιστικότητα και λοιπές νεοφιλελεύθερες ασυναρτησίες δεν υπηρετούν την πλειονότητα όσων τους ψηφίζουν παρά μόνο εκείνους που χρηματοδοτούν τις προεκλογικές εκστρατείες τους και συντηρούν τον τρυφηλό βίο τους και τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου