Γιατί οι έλληνες δεν εξεγείρονται; Αυτό ρωτούν πολλοί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οσο για τους ντόπιους, η απορία μου είναι γιατί αφού οι ίδιοι είναι τόσο επαναστάτες περιμένουν από τους άλλους να κάνουν την αρχή ώστε εκείνοι να ακολουθήσουν; Μήπως αυτό είναι, όμως, και το πρόβλημά μας, δηλαδή πως μας αρέσει να ακολουθούμε κι όχι να να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες; Οσο για τους ξένους, τους είναι δύσκολο να αντιληφθούν τόσο την προπαγάνδα τρομοκρατίας που έχει εξαπολυθεί στην Ελλάδα τα τελευταία δυόμισι χρόνια όσο και το ότι οι έλληνες αδυνατούν να εμπιστευτούν τον οποιοδήποτε και, το πιο τραγικό, τρέμουν στην ιδέα να εμπιστευτούν τον εαυτό τους...
Λίγοι θα φέρουν αντίρρηση στο ότι το ελληνικό επιχειρηματικό, πολιτικό, συνδικαλιστικό και μιντιακό προσωπικό απότυχε, μέσα στη διαπλοκή του, να φέρει τις αλλαγές που είχε κι έχει ανάγκη η χώρα. Γι' αυτό και είναι λογικό να θεωρείται βαθιά αναξιόπιστο από τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Από την άλλη, όμως, όλο αυτό το "μνημονιακό" διάστημα ήταν μετρημένα τα ξεσπάσματα λαϊκής αντίστασης τα οποία να δημιούργησαν αισιοδοξία. Κι αυτά εξάλλου, με χαρακτηριστικότερο το κίνημα των "αγανακτισμένων", περιορίστηκαν κυρίως στη στείρα διαμαρτυρία, όταν δεν εκφυλίστηκαν σε λούμπεν αντιδράσεις, όπως οι μούντζες και οι προπηλακισμοί πολιτικών, οι οποίες από τη φύση τους είναι αδιέξοδες...
Εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, να τί χρειαζόμαστε, κι όχι κινδυνολογία, ηττοπάθεια και συντηρητικές επιλογές. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα δούμε να πολλαπλασιάζονται κινήματα όπως αυτό της πατάτας. Δεν θα βαρεθώ άλλωστε να γράφω, μέχρι αυτό να γίνει πράξη, πως η ελπίδα μου για το μέλλον είμαστε εμείς, η βάση, κι όχι η εξουσία. Αυτό σημαίνει πως η επανάσταση δε χρειάζεται να περιμένει να "σφυρίξει" την έναρξή της κάποιο κόμμα, αλλά μπορεί να αρχίσει από την καθημερινότητά μας, από τις μικρές εξεγέρσεις μας στον κοινωνικό μας περίγυρο η σύνθεση των οποίων είναι ικανή να φέρει την άνοιξη την οποία τρέμουν οι εγχώριοι και ξένοι δυνάστες μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου