Αν κλειδώσετε αυτούς τους τρεις ανθρώπους, Τσίπρα, Αλαβάνο και Παπαρήγα, σε ένα δωμάτιο και καθήσετε απέξω το πιθανότερο είναι πως θα δείτε μετά από λίγη ώρα αίμα να κυλά κάτω από την πόρτα! Κι όμως και οι τρεις τους θα μπορούσαν να είναι συνιδρυτες ενός κοινού κινήματος στους κόλπους της Αριστεράς: του κινήματος των "οχιστών". Χρησιμοποιώ αυτόν τον αδόκιμο όρο για να τονίσω πώς θέλουν να καταντήσουν την Αριστερά οι ηγέτες της κοινοβουλευτικής μορφής της. Να την κάνουν, δηλαδή, ένα κίνημα ανθρώπων που λένε μόνο όχι κι όταν ευαρέσκονται να καταθέτουν προτάσεις, αυτές να διέπονται από λαϊκισμό. Λυπάμαι, αλλά δεν θεωρώ πως σύσσωμη η εργατική τάξη θα πάει στον παράδεισο, όπως ισχυριζόταν και η ταινία του Έλιο Πέτρι. Αν υποθέσουμε πως υπάρχει παράδεισος, κι αυτό είναι μια μεγάλη υπόθεση, σε αυτόν δεν θα έπρεπε να υπάρχει χώρος για τους "μοιραίους" εργάτες του Βάρναλη, ούτε για τους εργατοπατέρες, ούτε για τους κατ' επάγγελμα αριστερούς, που εξισώνουν τη ρητορική με την επανάσταση. Οι πραγματικοί Αριστεροί ζουν την ιδεολογία τους, δεν τη βγάζουν στο γιουσουρούμ για μερικές ψήφους παραπάνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου