Πατριώτης είναι εκείνος που θυσιάζει τον εαυτό του για το καλό της χώρας που αγαπά. Δεν είναι εκείνος που φωνάζει ρατσιστικά συνθήματα στις παρελάσεις για να τονώνει τον από χρόνια χαμένο ανδρισμό του...Επαναστάτης είναι αυτός που δίνει και τη ζωή του για ένα ιδανικό που κρίνει πως τον ξεπερνά. Δεν είναι εκείνος που τοποθετεί μια βόμβα χωρίς να κάνει ούτε ένα προειδοποιητικό τηλεφώνημα και σκοτώνει, έστω κι από αμέλεια, ένα 15χρονο...
Αν σε αυτήν τη χώρα τα λόγια ήταν πράξεις, τότε δεν θα ξέραμε πού να πρωτοχωρέσουμε τους Κολοκοτρώνηδες και τους Μαρίνους Αντύπες. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πως ζούμε σε μια χώρα που επιβιώνει με συλλογικές ψευδαισθήσεις, είτε δεξιές είτε αριστερές. Αθωώνουμε την εθνικιστική καφρίλα των ειδικών δυνάμεων ή την επαναστατική γυμναστική των ανταρτών πόλης αναλόγως της ιδεολογίας που φέρουμε. Και πάντα το αιτιολογικό είναι πως οι "άλλοι", οι "απέναντι" κάνουν χειρότερα. Μπορεί και να είναι έτσι. Ως πότε, όμως, θα υποκρινόμαστε τα θύματα όταν με τα έργα μας μιμούμαστε τους θύτες μας;..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου