Αναρωτιέμαι, βλέποντας τη φωτογραφία της ισραηλινής στρατιώτισσας, τί είναι αυτό που ωθεί μια όμορφη κοπέλα να πάρει πόζα μπροστά από τους παλαιστίνιους κρατούμενούς της. Είναι η οίηση του νικητή, η ανακούφιση της σύλληψης του εχθρού, κάποιο γυναικείο κόμπλεξ κατωτερότητας, που απαλύνεται με την επίδειξη της επιβολής πάνω στους άνδρες; Μπορεί να είναι όλα αυτά ή και τίποτα. Μπορεί να είναι κι αυτό που δήλωσε η ίδια η στρατιώτις: "Τί πρόβλημα υπάρχει; Δεν καταλαβαίνω". Οπως μου είπε και μια φίλη μου, όμως, πώς θα αντιμετώπιζε μια φωτογραφία ενός χαμογελαστού γερμανού στρατιώτη δίπλα σε αποστεωμένα θύματα ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης;...
Το 'χω ξαναγράψει: όπως κανένας άνθρωπος δε μπορεί να είναι ολότελα άγιος, έτσι και δε μπορεί να είναι αποκλειστικά τέρας. Πόσω μάλλον όταν βρίσκεται στην εφηβεία, όπως η συγκεκριμένη στρατιώτις. Η γενίκευση είναι, όμως, που με τρομάζει: αν βλέπαμε στην Ελλάδα μια φωτογραφία μιας παλαιστίνιας με φόντο ισραηλινούς κρατούμενους, θα λέγαμε το ίδιο πράγμα: "Τί πρόβλημα υπάρχει; Δεν καταλαβαίνω". Κι ας μην ξέραμε αν οι ισραηλινοί στρατιώτες είχαν κάνει κάτι προσβλητικό ή όχι...
Είμαστε μια κοινωνία που βολεύεται με την κατηγοριοποίηση των φίλων και των εχθρών. Ετσι δε χρειάζεται να μπαίνουμε στη διαδικασία να ασκούμε το μυαλό μας, να αναρωτιόμαστε κάθε φορά αν το σημαίνον είναι και το σημαινόμενο. Μεγαλώνουμε, αναλόγως ο καθένας με τις παραστάσεις του, με δόγματα τύπου "οι δεξιοί είναι αλήτες" ή οι "άθεοι είναι απόβλητα". Κι αφιερώνουμε το υπόλοιπο της ζωής μας, διαιωνίζοντας προκαταλήψεις. Μέχρι που έρχεται κάποια ημέρα που βυθιζόμαστε στα αδιέξοδα που οι ίδιοι στήσαμε μπροστά μας κι απορούμε γιατί δε μας καταλαβαίνουν οι άλλοι. Γιατί, πάνω από όλα, πρώτοι εμείς οι ίδιοι δεν αντιλαμβανόμαστε την πολυπλοκότητα και το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης, που είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο με διαφορά κλάσματος δευτερολέπτου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου