Οταν μας έκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις το δεχθήκαμε σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Όταν μας αύξησαν τους έμμεσους φόρους δεν είπαμε κουβέντα. Οταν ο ένας μετά τον άλλο μείναμε άνεργοι δεν ξεσηκωθήκαμε. Επειδή, όμως, έχουμε το "επαναστατικό" πνεύμα μέσα μας θα εξεγερθούμε ενάντια στην απαγόρευση του καπνίσματος! Αλλού τα κακαρίσματα, δηλαδή, κι αλλού γεννάνε οι κότες...
Δεν θα είχα πρόβλημα να ταχθώ με τους αρειμάνιους καπνιστές και να υπερασπιστώ το δικαίωμά τους να πεθάνουν με ένα τσιγάρο στο στόμα, ακόμα κι αν εκείνοι συνέχιζαν να αδιαφορούν για τη νεοφιλελεύθερη λεηλασία που συμβαίνει γύρω τους. Δεν πρόκειται να το κάνω, όμως, γιατί η ελευθερία τους σταματά εκεί που αρχίζει το δικό μου δικαίωμα να μην πεθάνω από τον καπνό τους...
Αλίμονο αν στη ζωή μας δεν έχουμε πάθη: δεν θα ήμασταν τίποτα άλλο από βαρετές, αρρωστημένες κλινικές περιπτώσεις. Αλίμονο, επίσης, αν απαγορεύαμε σε έναν καπνιστή να φουμάρει στον ιδιωτικό του χώρο ή στο δρόμο. Οπως δε δέχομαι, όμως, κάποιον να μου ανοίγει με το ζόρι το στόμα και να μου ρίχνει αλκοόλ, έτσι δε δέχομαι να κάνει το ίδιο με τον καπνό του. Μακάρι το μέτρο της απαγόρευσης του καπνίσματος να "περπατήσει" κι ας εξεγερθούν οι επαναστάτες της καφετέριας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου