Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Νέο Πολυτεχνείο εναντίον παλιού Πολυτεχνείου...


Οπως οι πραγματικοί ροκ σταρ, έτσι και οι πραγματικοί ήρωες πεθαίνουν, ως επί το πλείστον, νέοι. Οσοι φτάνουν σε ηλικία που να μπορούν να δουν παιδιά κι εγγόνια σημαίνει, σε γενικές γραμμές, πως κάποιες υποχωρήσεις, μικρές ή μεγάλες, τις έχουν κάνει στη ζωή τους. Κάποιοι, για παράδειγμα, που βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο τις άγριες ημέρες του Νοεμβρίου του 1973, σήμερα είναι βουλευτές, υπουργοί ή κι επίτροποι του μνημονίου...
Σήμερα τιμώ τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για να απαλλαγεί η χώρα από τη χούντα των συνταγματαρχών. Τιμώ, ακόμα, τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν τη μαύρη επατετία, αλλά δεν θέλησαν ποτέ να ανταλλάξουν την προσφορά τους με οφίτσια. Περιφρονώ, όμως, τους ανθρώπους που δε μπόρεσαν στη μετέπειτα ζωή τους να σταθούν αντάξιοι του όποιου αγωνιστικού παρελθόντος τους. Περιφρονώ τους τύπους που αγκιστρώθηκαν στην εξουσία, εξαργυρώνοντας, ακόμα και δεκαετίες αργότερα, μια επαναστατική στιγμή της νιότης τους. Περιφρονώ μεγάλο κομμάτι της αποκαλούμενης γενιάς του Πολυτεχνείου, που κυβέρνησε τη χώρα τα τελευταία 36 χρόνια και την οδήγησε όχι στο χείλος της αβύσσου, αλλά στην ίδια την άβυσσο...
Γι' αυτό και οι νεώτερες γενιές, εκείνες που δεν έζησαν πόλεμο και χούντα, αλλά εκείνες που ζουν σήμερα το νεοφιλελεύθερο φασισμό, έχουν χρέος να γεννήσουν το δικό τους Πολυτεχνείο σε βάρος του παλιού Πολυτεχνείου. Η επανάσταση που γίνεται εξουσία απαιτεί πάντοτε μια νέα επανάσταση σε βάρος της, αν θέλουμε το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία να ανήκουν σε όλους μας κι όχι μόνο σε εκείνους που αυτάρεσκα γιορτάζουν τη σημερινή ημέρα κι όλες τις υπόλοιπες κάνουν ό,τι μπορούν για να την απομυθοποιούν...
Υ.Γ. Θα συμφωνήσω με τον πρόεδρο των βιομηχάνων πως η απόλυση άεργων, κομματικά διορισμένων δημοσίων υπαλλήλων δεν θα πρέπει να θεωρείται ταμπού. Κάνει, όμως, πολύ μεγάλο λάθος, αν πράγματι πιστεύει ο κ. Δασκαλόπουλος ότι η Ελλάδα κατάρρευσε αποκλειστικά εξαιτίας του κρατικοδίαιτου δημόσιου τομέα της. Δε γνωρίζει ο ίδιος ότι η επιχειρηματικότητα στη χώρα μας δε βασίζεται στην καινοτομία και στο ρίσκο, όπως θα έπρεπε, αλλά στη στυγνή συναλλαγή, συχά κάτω από το τραπέζι, κράτους-μεγάλου κεφαλαίου; Οι επιχειρηματίες, που "νοιάζονται" τόσο για την αντιμετώπιση της ανεργίας ζητώντας ελαστικές μορφές εργασίας, γιατί δεν έκαναν επενδύσεις και προσλήψεις όταν η χώρα βρισκόταν σε ανάπτυξη κι όταν ο κ. Αλογοσκούφης είχε μειώσει σκανδαλωδώς τις φορολογικές υποχρεώσεις των επιχειρήσεων; Ο κ. Δασκαλόπουλος, και κάθε κ. Δασκαλόπουλος, ας κοιτά πρώτα τη δική του καμπούρα πριν προβαίνει σε οποιαδήποτε υπόγεια συνεννόηση με την τρόικα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: