Μόνο στην ανακήρυξη της σημερινής ημέρας σε εθνική γιορτή δεν έχει προβεί (ακόμα) η κυβέρνηση. Γιατί; Γιατί "κατάφερε" να πληρώσουμε περισσότερα, απλώς σε μακρύτερο χρόνο. Το Μαξίμου, όμως, και οι λοιποί πανηγυρίζοντες έχουν κοντέψει να μας πείσουν πως οι "φουκαράδες" οι δανειστές μας (κράτη και "funds") δεν πρέπει να χάσουν ούτε ένα σεντ από αυτά που μας έχουν δανείσει με ληστρικό επιτόκιο όλα αυτά τα χρόνια κι αφού έχουμε πληρώσει "χρυσές" τις εξαγωγές και τις μίζες τους. Μα, ο αρχηγός Γιωργάκης έχει την εντύπωση πως ξεπληρώνει τον Ιησού Χριστό, το Μαχάτμα Γκάντι και τη Μητέρα Τερέζα και δεν θέλει να τους στενοχωρήσει; Ή νομίζει πως έτσι θα γίνει πιο αξιόπιστος;...
Το "θηρίο" θα θέλει πάντα φαγητό κι αυτό δεν θα το βρίσκει από τους ισχυρούς, που δεν αφήνουν ούτε ψίχα, αλλά από τους αδύναμους, όπως οι Ελλάδες και οι Ιρλανδίες αυτού του κόσμου. Ας το κάνουμε, όμως, να καταλάβει πως, βρε αδερφέ, κι αν δε φάει όσο συνήθιζε να τρώει δεν θα πάθει και τίποτα. Κι ας εκμεταλλευτούμε το φαγητό που θα έχουμε κρατήσει για να φτιάξουμε μια χώρα χωρίς ντόπιους και ξένους πάτρωνες και τους κομματικούς υποτελείς της. Η λύση τού να κυβερνάται η χώρα από τους ξένους μέχρι το 2024 σε συνθήκες λιτότητας δεν είναι δυνατό να πανηγυρίζεται από οποιαδήποτε, υποτίθεται κυρίαρχη, κυβέρνηση...
Η υπόθεση της τρόικας μοιάζει πολύ με χολιγουντιανή ταινία: ο ήρωας, στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ελλάδα και η Ιρλανδία, περνά μια σειρά αναληθοφανών δυσκολιών. Κρατιέται, όμως, στη ζωή γιατί έτσι το θέλει το σενάριο και, στο τέλος, τον περιμένει ένα "happy end". Γιατί οι παραγωγοί-τροϊκανοί θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους και, μάλιστα, στο πολλαπλάσιο. Οι καλύτερες ταινίες, όμως, έχουν συνήθως πιο πολύπλοκο φινάλε κι ας μην ικανοποιούνται από αυτό οι δραχμοφονιάδες των "στούντιο"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου