Αλήθεια, πώς θα χαρακτηρίζατε ένα διαιτολόγο, ο οποίος προτείνει την ίδια ακριβώς δίαιτα σε κάποιους που είναι 120, 80 και 60 κιλά; Στην καλύτερη περίπτωση δεν θα τον αποκαλούσατε κατσαπλιά; Και πώς θα αντιδρούσατε, αν ύστερα από αυτήν την εξαντλητική δίαιτα κι ενώ είχατε πάρει την υπόσχεση πως μόλις ολοκληρωθεί στον υπεσχημένο χρόνο θα είστε ένας "καινούριος" άνθρωπος, μαθαίνατε πως τα πράγματα δεν θα είναι ακριβώς έτσι; Πως, δηλαδή, θα πρέπει να παρατείνετε τη "νηστεία" κι άλλο ή, τέλος πάντων βρε αδερφέ, ίσως και να μην ήταν η ενδεδειγμένη και πρέπει να βρεθεί μια άλλη φόρμουλα; Στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν θα αισθανόσασταν κορόιδο;
Ε, λοιπόν, το ίδιο δε γίνεται τους τελευταίους έξι μήνες με την κυβέρνηση αυτού του τόπου; Υπέγραψε και πέρασε από τη Βουλή το μνημόνιο, με τη βοήθεια της ακροδεξιάς (καθόλου τυχαίο), και τώρα ο αντιπρόεδρός της (ο κύριος "μαζί τα φάγαμε") έρχεται να μας πει αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή, χωρίς να έχει βυθιστεί πρώτα η χώρα στην ύφεση και στην κατάθλιψη: πως θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, είτε αυτό λέγεται "κούρεμά" του, είτε επιμήκυνση αποπληρωμής του, συμπληρώνω. Είναι όνειδος για τον ελληνικό πολιτισμό να μειώνονται ακόμα και οι μικρές συντάξεις για να μη χάσουν ούτε ευρώ οι γερμανογάλλοι τραπεζίτες. Λυπάμαι που το γράφω, αλλά αυτοί που συμφώνησαν σε κάτι τέτοιο διέπραξαν το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας...
Για να προλάβω αντιδράσεις, συμφωνώ πως η χώρα δεν πρέπει να κηρύξει ολική στάση πληρωμών. Οι ξένοι κι έλληνες (μην το ξεχνάμε) κερδοσκόποι δανειστές της Ελλάδας πρέπει να πάρουν πίσω το μεγαλύτερο ποσό του κεφαλαίου τους μαζί με τους τόκους (σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου), παρότι, γνωρίζοντας την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, δάνειζαν αλόγιστα. Συμφωνώ, επίσης, πως πρέπει να προχωρήσουμε σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, κυρίως περικοπές δαπανών στο σπάταλο κομματικό δημόσιο τομέα, ώστε να μη χρειαζόμαστε να δανειζόμαστε μεγάλα ποσά από τις διεθνείς αγορές. Από την άλλη, όμως, το μνημόνιο, όπως και η Ευρώπη που οραματίζονται Μέρκελ και Σαρκοζί, είναι ένα νεοφιλελεύθερο αποτυχημένο πείραμα που δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά μόνο στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, προς όφελος των εξαγωγών των λίγων. "Έτσι "χτυπιέται η ανεργία", θα μου πείτε. Ο γερμανός, όμως, που ζει 20 χρόνια λιτότητας, δε μπορεί να πανηγυρίζει απλώς και μόνο γιατί έχει δουλειά, όταν ο εργοδότης του καρπώνεται στο (πολύ) πολλαπλάσιο τους καρπούς του μόχθου του...
Υ.Γ. Στην Ελλάδα κυριαρχεί μια διαστρεβλωμένη θεώρηση της έννοιας των "οικογενειακών αξιών": για παράδειγμα, ο γιος του δικηγόρου πρέπει να γίνει δικηγόρος, η κόρη του γιατρού, γιατρίνα κι ο...εγγονός και γιος πρωθυπουργού, πρωθυπουργός. Με αυτήν τη λογική της χώρας ηγείται σήμερα ένας (ακόμα) ανίκανος πρωθυπουργός, όταν θα μπορούσε να είχε κερδίσει ένα σπουδαίο δρομέα αν είχε ακολουθήσει έναν άλλο επαγγελματικό προσανατολισμό, όπως αποδείχθηκε και στο χθεσινό μαραθώνιο. Αχ, αυτά τα οικογενειακά κόμπλεξ, έχουν καταστρέψει χώρες και χώρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου