Καθένας έχει το δικαίωμα να ζητά συγχώρεση για τις παρελθούσες αμαρτίες του. Οπως είναι, επίσης, δικαιώμα του καθενός να αμφισβητεί την ειλικρίνεια της όποιας μετάνοιας...
Για παράδειγμα, η Ν. Μπακογιάννη, η οποία είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά παιδί του σάπιου μεταπολιτευτικού συστήματος, αυτοπαρουσιάζεται σαν κάτι το νέο, που έρχεται να αλλάξει το παλιό. Και φυσικά, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτοσυστήνεται ως μια γυναίκα υπεράνω του πολιτικού κόστους. Ποιά; Εκείνη, για παράδειγμα, που δεν ήθελε να γίνει υπουργός Οικονομικών, όπως της είχε προτείνει ο Κ. Καραμανλής, για να μην "καεί" πολιτικά. Μα, το νόημα ύπαρξης ενός πολιτικού δεν είναι να παίρνει το παιχνίδι πάνω του όταν η μπάλα "ζεματά";
Μέχρι τώρα, εξάλλου, ξέραμε ότι η κα Μπακογιάννη ντρεπόταν για το πατρικό της επώνυμο, γι' αυτό και δεν το χρησιμοποιεί. Χθες μάθαμε ότι ντρέπεται και για την ιδεολογία της, γι' αυτό και δεν τη χρησιμοποιεί στον τίτλο του κόμματός της. Ξέρει, άλλωστε, και η ίδια πως αν κι όταν τελειώσουμε με το μνημόνιο, ο λαός μόνο για νεοφιλελευθερισμό δεν θα θέλει να ακούει...
Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως. Δεν είναι η υπεράσπιση της ιδεολογίας της που οδήγησε την κα Μπακογιάννη στο να κάνει κόμμα, αλλά η αδυναμία της να δεχθεί πως πριν από ένα χρόνο έχασε την ηγεσία της Ν.Δ. για την οποία είχε προσκυνήσει τους καραμανλικούς όλα τα προηγούμενα χρόνια. Γι' αυτό και είναι τόσο θλιβερό να φτύνει τώρα εκεί που μέχρι χθες έγλειφε. Βλέπετε, όμως, τον τυχοδιωκτισμό η κα Ντόρα τον έμαθε από το σπίτι της. Είναι γνωστό, άλλωστε, πόσο μοιάζουν οι κόρες στους μπαμπάδες τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου