"Μα, είναι δυνατό να μείνουμε τέσσερις ημέρες χωρίς ενημέρωση;", αναρωτιούνται πολλοί που μπορεί να μην έχουν διαβάσει ποτέ εφημερίδα στη ζωή τους. Είναι τα ίδια αδρανή ή δολερά όντα που εξανίστανται όταν μένει, για παράδειγμα, η πρωτεύουσα χωρίς μέσα μεταφοράς όταν απεργούν οι οδηγοίτους. "Μα, δεν καταλαβαίνουν πως εκείνοι που την πληρώνουν είναι οι άνθρωποι της καθημερινότητας κι όχι αυτοί που έχουν βάλει στο στόχαστρο;", είναι μια ακόμα απορία τους. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί δεν απαιτούν και κατάργηση του θεσμού της απεργίας μια και καλή; Ή να κάνουμε λευκές απεργίες, όπως οι γιαπωνέζοι, μέχρι να μας εξαφανίσει η έκρηξη κάποιου πυρηνικού αντιδραστήρα...
Φυσικά και δε συμφωνώ με όλων των ειδών τις απεργίες. Βεβαίως και υπάρχουν και κατεστημένα που ξεβολεύονται κι αντιδρούν άγρια. Από την άλλη, όμως, αν οι λαοί δεν εξεγείρονταν κάθε τόσο, θα πηγαίναμε ακόμα στις δουλειές μας φορώντας, κυριολεκτικώς, αλυσίδες και θα ήμασταν τρισευτυχισμένοι αν οι αφέντες μάς πετούσαν τα αποφάγια τους στην κυριολεξία. Τί θέλουν να μας πουν οι "σώφρονες"; Πως τα εργατικά δικαιώματα θα κατοχυρώνονταν από τα αφεντικά, αν οι εργάτες δεν τα απαιτούσαν; Και μη μου πείτε πως σήμερα είναι δύσκολοι καιροί γιατί και τον καιρό της υποτιθέμενης ευμάρειας οι εργαζόμενοι ό,τι κέρδισαν το κέρδισαν κατεβαίνοντας στο δρόμο...
Υ.Γ.: Λένε οι "συνετοί" πως με τη συμμετοχή των "υγιών" (αν υπάρχουν ακόμα τέτοια) μέσων ενημέρωσης στις απεργίες του κλάδου, θα τα καταστήσουν κι αυτά ζημιογόνα. Οταν, όμως, καίγεται το σπίτι του διπλανού είσαι υποχρεωμένος να τρέξεις να σβήσεις τη φωτιά. Αν όχι από αλληλεγγύη, τουλάχιστον από συμφέρον γιατί η φωτιά έχει την τάση να μην είναι στατική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου