Σύμφωνα με όσα σχεδιάζει το υπουργείο Υγείας, θα είμαστε όλοι δωρητές οργάνων μετά θάνατον, εκτός αν δηλώσουμε πως δεν θέλουμε κάτι τέτοιο. Πρόκειται γι'αυτό που αποκαλούν οι νομικοί εικαζόμενη συναίνεση. Πόσο, όμως, δικαιολογείται το κράτος να υποθέτει τη βούλησή μας; Μήπως τώρα που πρέπει να αλλάξουν πολλά σε αυτήν τη χώρα, οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε και τη σχέση μας με το κράτος;...
Το θέλουμε κομματικό; Αυτή η λύση έχει αποδειχθεί αποτυχημένη. Πόσο χρήσιμο, όμως, είναι κι ένα κράτος-πατέρας; Καθόλου! Στις αρχές του 21ου αιώνα στην Ελλάδα, όπου η ενημέρωση δεν είναι πια αγαθό της αποκαλούμενης "ανώτερης" τάξης, δεν έχουμε ανάγκη από μια αρχή η οποία θα καθοδηγεί το βηματισμό μας, αλλά από ένα κράτος το οποίο δεν θα διατάζει, αλλά θα στέκεται αρωγός, ιδιαιτέρως στους πιο αδύναμους ανάμεσά μας. Ο τελικός στόχος δε μπορεί να είναι άλλος από τη δημιουργία μιας κοινωνίας, όπου η κρατική παρέμβαση θα εξασφαλίζει την ισοκατανομή του πλούτου. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο...
Σε μια τέτοια πολιτεία, κανείς δεν θα μπορεί να εικάζει τη βούληση του οποιουδήποτε πολίτη, ειδικά σε τόσο ευαίσθητες περιπτώσεις όπως η δωρεά οργάνων. Μπορώ να δεχθώ πως ειλικρινής στόχος του υπουργείου Υγείας είναι η αύξηση των μεταμοσχεύσεων, αλλά η αλληλεγγύη όταν επιβάλλεται με το νόμο κι όχι με τη δημιουργία της σχετικής κουλτούρας από τα σχολικά χρόνια μετατρέπεται σε άνευ ουσίας πατερναλισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου