Είναι, αρκετές φορές, ο σύγχρονος λόγος του Μίκη Θεοδωράκη ακραία εθνικιστικός; Είναι! Πρόκειται για έναν πνευματικό άνθρωπο διεθνούς βεληνεκούς σε κατάσταση γεροντικής άνοιας; Ενδεχομένως, ναι! Μου προκαλούν, όμως, αηδία οι νεώτεροι δήθεν πνευματικοί ταγοί αυτής της χώρας, που δε χάνουν ευκαιρία να λοιδορούν αυτόν το σπουδαίο, και γι'αυτό αντιφατικό, καλλιτέχνη, το σπουδαιότερο εν ζωή έλληνα. Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί τον ειρωνεύονται: γιατί έχει άδικο για το μνημόνιο ή, μήπως, γιατί εκείνοι και χίλια χρόνια να ζήσουν δεν θα κατορθώσουν ποτέ να γράψουν ένα έργο τέχνης του μεγέθους του "Αξιον Εστί"; Αντε, ίσως να παρουσιάσουν καμιά αναθεωρητική εκπομπή για το 1821...
Ο Μ. Θεοδωράκης θα μπορούσε να κάθεται στο σπίτι του, πάνω στις δάφνες της πολυετούς συμμετοχής του στους λαϊκούς αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία και να απολαμβάνει τις τιμές που του αξίζουν. Ενδεχομένως να μην το κάνει γιατί πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά ο ναρκισσισμός! Ποιά είναι η δικαιολογία, όμως, των νεώτερων; Οι πνευματικοί άνθρωποι έχουν χρέος να μιλούν και να καίγονται ακόμα για τις απόψεις τους. Την ώρα του χαμού, η σιωπή υποδηλώνει είτε δειλία είτε κάτι ακόμα χειρότερο: έναν εστετισμό που δεν θεμελιώνεται στην αξία, αλλά είτε στη μετριότητα, είτε στην αντιπαροχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου