Ας υποθέσουμε πως η κοινωνική πλειοψηφία διέθετε χρήματα για να πάει διακοπές. Όλα θα ήταν ωραία και καλά σε αυτήν τη χώρα; Μας είναι αρκετό να μπορούμε να βρισκόμαστε δυο, τρεις, τέσσερις εβδομάδες μακριά από την έδρα μας και μετά πάλι σε γκαρσονιέρες που τις πληρώνουμε σαν σουίτες, δουλειές που χαιρόμαστε όταν μας παρέχουν απλώς ασφάλιση και πενθήμερη εργασία και διασκέδαση που φοβάσαι να πιεις καφέ μήπως και φαλιρίσεις; Είναι το ελάχιστο, δηλαδή, το σημείο βρασμού μας ως κοινωνίας;
Μάλλον ναι, γι' αυτό και οι επιλογές μας είναι και τόσο μίζερες. Θα είχε, για παράδειγμα, επιλυθεί η αισχροκέρδεια αν το κράτος μάς πλήρωνε τους λογαριασμούς ρεύματος ώστε να συνεχίζουν να κερδοσκοπούν τα διυλιστήρια και οι εταιρείες ενέργειας; Θα ήμασταν ευχαριστημένοι αν από το δημόσιο ταμείο- από τα λεφτά μας δηλαδή- πληρώνονταν τα νταβατζιλίκια στις τραπεζικές προμήθειες; Φοβάμαι πως θα ήμασταν, διαιωνίζοντας παθογένειες που θα τις βρίσκαμε μπροστά μας στην πρώτη χρεοκοπία. Όπως και τις βρήκαμε. Και μετά μας έφταιγε ο τυροπιτάς που δεν έκοβε απόδειξη...
Τους παράδεισους τους δημιουργούμε, δεν τους βρίσκουμε. Ούτε περιμένουμε από πολιτικούς αρχηγούς να τους φτιάξουν για εμάς. Είναι αλήθεια ότι η κοινωνική αντιπολίτευση έχει ζορίσει πολύ την κυβέρνηση, δεν αρκεί όμως να την βρίζεις και με το πρώτο επίδομα να την ξαναψηφίζεις...
Ο πολίτης είναι "δουλειά" που εκτελείται 24 ώρες το 24ωρο κάθε ημέρα, όχι κάθε φορά που έχουμε εκλογές. Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, θα ζούμε ξανά και ξανά την ημέρα τής μαρμότας. Χωρίς διακοπές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου