Η ατελεύτητη χρεοκοπία μας...

Είναι πιθανότερο να οδηγηθούν στη φυλακή οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών παρά τα πολιτικά πρόσωπα που ευθύνονται για το ότι εν έτει 2023 συγκρούστηκαν δύο τρένα που κινούνταν σε δύο γραμμές και για τη συγκάλυψη που ακολούθησε. Σε αυτήν τη χώρα ζούμε κι αυτή η χώρα όσο κι αν στενοχωρεί ορισμένους είναι πρωτίστως δικό μας δημιούργημα και δευτερευόντως της οικογένειας Μητσοτάκη. Η φεουδαρχία απαιτεί και πρόθυμους υπηκόους, ανθρώπους έτοιμους να θυσιάσουν τα πάντα για μια θέση στο Δημόσιο ή για οποιοδήποτε άλλο μπαξίσι... Σε ένα τέτοιο κράτος είναι πολύ λογικό και η δικαστική εξουσία να είναι απολύτως ελεγχόμενη από ένα κόμμα και δη από μια οικογένεια. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε σήμερα η ηγεσία τού Αρείου Πάγου να λειτουργεί ως γραφείο Τύπου τού Μαξίμου, όταν δεν του κάνει εξυπηρετήσεις. Σε ποια χώρα, για παράδειγμα, θα αθωώνονταν πολιτικοί με την επίκληση αδιευκρίνιστων ποσών ή ποσών που προήλθαν από μια καλοκάγαθη πεθερά ή από μια θεία στη Νιγηρία; Σε ποια χώρα το σκάνδαλο των υποκλοπών θα θαβόταν; Στην ίδια χώρα που θα μείνουν ατιμώρητοι και οι ένοχοι για το ότι 57 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε ένα τρένο... Την εποχή των μνημονίων υπήρχε τουλάχιστον η ελπίδα πως η χρεοκοπία θα μας ξυπνούσε από το λήθαργο, θα μας κινητοποιούσε στο να αποφύγουμε τα εγκλήματα του παρελθόντος και να δώσουμε τουλάχιστον στις επόμενες γενιές μια προοπτική. Μετά από 15 χρόνια και την πλήρη διάψευση των προσδοκιών η χώρα έχει την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και δεύτερο στις δημοσκοπήσεις ένα ασπόνδυλο κόμμα το οποίο στηρίζεται αποκλειστικώς στα δικανικά τάλαντα της ηγεσίας του. Υπάρχει διέξοδος; Μπορεί, δεν θα έρθει όμως από τα πάνω αλλά από τα κάτω. Αυτό ίσχυε και στα μνημόνια, αυτό ισχύει και σήμερα ακόμα περισσότερο...

Αριστερομπαίχτες...

Η τελευταία πολιτική διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το 2015, όταν ΛΑΕ, Κωνσταντοπούλου- Βαρουφάκης αποχώρησαν λόγω τής υπογραφής τού τρίτου μνημονίου. Η Νέα Αριστερά έφυγε γιατί έχασε και το Κίνημα Δημοκρατίας δημιουργήθηκε γιατί το ιερατείο τής Κουμουνδούρου εξοστράκισε το μισό και πλέον κόμμα...                                                                                                                                                                                                                                                                                                     Κι αν το κόμμα Κασσελάκη προέκυψε από την ανάγκη πολιτικής έκφρασης των εξοστρακισμένων, των υπερφίαλων σαραντάρηδων και των τσακαλώτων δεν είχε εξαρχής κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο παρά μόνο προσωπικές πικρίες που έγιναν κοινοβουλευτική ομάδα αντί για αντικείμενο ψυχανάλυσης. Γι' αυτό και σήμερα οι παρασκηνιακές συζητήσεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και μέρους τής ΝΕΑΡ δεν αφορούν προγραμματική σύγκλιση- αυτή θα χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι- αλλά για το ποιος θα κατεβεί σε ποια εκλογική περιφέρεια. Ένα χυδαίο, δηλαδή, δούναι και λαβείν, το μόνο που καταπώς φαίνεται είναι ικανοί να κάνουν οι προδότες των αριστερών ιδεών οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο από όστρακα αδειανά...                                                                                                                                                                                                                                                                                    Κυκλοφορεί, ωστόσο, και μια πιο τραγική φιγούρα στην πάλαι ποτέ κυβερνώσα Αριστερά και λέγεται Π. Πολάκης. Το πιθανότερο είναι πως θα διαγραφεί με οποιαδήποτε αφορμή- σιγά το δύσκολο για τους εθισμένους στα πραξικοπήματα- προκειμένου να διευκολυνθεί η διάχυση του ΣΥΡΙΖΑ στο μόρφωμα που ετοιμάζει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ, ο οποίος δεν θέλει να βλέπει ούτε ζωγραφιστό τον κουτσαβάκη των 300 μέτρων...                                                                                                                                                                                                                                                                                      Αν πάλι καταφέρει να διασώσει το εμμονικό κεφάλι του τότε μπορεί και να ηγηθεί του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ του 3% ή ενός αμιγώς πολακικού κόμματος προς τέρψη των εναπομεινάντων, όχι και τόσο πολλών πλέον, μουτζαχεντίν του. Όπως κι αν έχει, το στιλάκι τής Ζωής με μουστάκια που προσπαθεί να περάσει τώρα στο απογοητευμένο από τον ίδιο ποίμνιό του δεν θα έχει και πολλή τύχη γιατί οι πολίτες προτιμούν πάντα το γνήσιο από το  ιμιτασιόν, ιδίως όταν αυτό είναι απαξιωμένο...                                                                                                                                                                                                            Δεν χρειαζόμουν την επικαιρότητα για να πειστώ ότι μας κυβερνά μια μαφία που παίζει το πολιτικό παιχνίδι με στημένους διαιτητές και σπορτκάστερ. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει κι ένα  κόμμα τής πάλαι ποτέ κυβερνώσας Αριστεράς που το διευθυντήριό του λειτουργεί με όρους μαφίας, χωρίς μάλιστα να διαθέτει τους πόρους- πέρα φυσικά από το "πεζικό"- για να υποστηρίξει τους εκβιασμούς και τις απειλές του. Βεβαίως υπάρχει και κάποιος που έχει βρει τους πόρους, συνθηκολογώντας με τον πιο χυδαίο τρόπο με αυτούς που θα έσκιζε με ένα άρθρο κι ένα νόμο, αλλά αυτός θα παραμείνει προς το παρόν στις σκιές, τις οποίες μπερδεύει με το πολιτικό του μπόι...                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

Αν δεν υπήρχαν η Ζωή κι ο Αλέξης ο Κυριάκος θα τους είχε εφεύρει...

Μπορεί η Ζ. Κωνσταντοπούλου κι ο Αλ. Τσίπρας να μην θέλουν ούτε να βλέπουν ο ένας τον άλλο αλλά τους ενώνει κάτι: είναι οι αγαπημένοι πολιτικοί αντίπαλοι του Κ. Μητσοτάκη, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο πρωθυπουργός πολύ θα ήθελε να πηγαίναμε σε εκλογές με έτερο διεκδικητή τής εξουσίας ένα κόμμα που είναι one woman show... 

Επειδή ζούμε στην Ελλάδα κι όχι στην Γκόθαμ Σίτι ή στον πλανήτη Κρύπτον κι επειδή δεν δύναται ένας υπερήρωας να φέρει τη δικαιοσύνη σαν να ζούσαμε σε κόμικ της Μάρβελ, όταν τεθεί ζήτημα κυβερνησιμότητας η Ζωή δύσκολα θα πείσει πως έχει κάποιον άλλο να συνεργαστεί πέρα από τον σύζυγο, τον γυμναστή ή τον διασκεδαστή της, για χάρη των οποίων αν χρειαστεί θα αλλάξει και τη σειρά εκλογής...                                                                                                                                              

Όσο για τον καθηγητή τού Χάρβαρντ, τυχόν επιστροφή του θα είναι βούτυρο στο ψωμί τού Μητσοτάκη για να φοβίσει εκ νέου με την αναβίωση ενός αχρείαστου αντί- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Και γράφω "αχρείαστου" γιατί ούτε ο Τσίπρας ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ του 2025 έχουν κάποια σχέση με τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ του 2015. 

Κυκλοφορούν σαν προσομοιώσεις τους την ίδια ώρα που το πάλαι ποτέ ανφάν γκατέ τού αντισυστημισμού δεν έχει αφήσει ολιγάρχη για ολιγάρχη από τον οποίο να μην έχει ζητήσει στήριξη. Ακόμα κι ο Στ. Θεοδωράκης που είχε λειτουργήσει κάποτε ως συστημικό ανάχωμα στην επελαύνουσα  πρώτη φορά Αριστερά ήταν μεγαλύτερο φόβητρο για το σύστημα από τον ηθικό αυτουργό τού πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου, τον οποίο οι πολίτες δεν θέλουν για κάτι παραπάνω από βουλευτή τού πλήρως απαξιωμένου και τοξικού ΣΥΡΙΖΑ...

Η Ζωή θα μπορούσε να γίνει μία πολύ καλή υπουργός Δικαιοσύνης κι ο Τσίπρας ένας πολύ καλός χειμερινός κολυμβητής. Τίποτα, ωστόσο, παραπάνω από αυτά. Η μεν πρώτη γιατί δεν μπορεί να συνεργαστεί με κανέναν που να έχει έστω και ψήγμα προσωπικότητας κι ο δεύτερος γιατί είναι πιο καμένος κι από τον Π. Καμμένο με τον οποίο συγκυβέρνησε... 

Κι αν η Κωνσταντοπούλου σαφώς κι έχει μέλλον στον πολιτικό στίβο- εκτός αν της το πάρει η Μαρία Καρυστιανού- τον καθηγητή τού Χάρβαρντ τον κρατούν στην πολιτική διασωλήνωση σαν άλλο ελ Σιντ στελέχη που χωρίς την επίκληση του ονόματός του θα έγραφαν ήδη τα απομνημονεύματά τους. Δεν αμφισβητώ πως υπάρχουν γύρω του κι άνθρωποι που τον αγαπούν πραγματικά. Ούτε κι εκείνοι, ωστόσο, έχουν αντιληφθεί πως ο αγαπημένος τους έπαιξε λανθασμένα κάθε χαρτί που του δόθηκε από το 2019 και μετά κι αν δεν επιλέξει να λησμονηθεί και να κάνει στην άκρη η πρόωρη επιστροφή του θα σηματοδοτήσει και την αμετάκλητη απαξίωσή του...  

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

Έχουν καταπιεί μνημονιακές καμήλες αλλά διυλίζουν τον Κασσελάκη...

Ο Στέφανος Κασσελάκης είχε πάει μαζί με τους νεοδημοκράτες και τους χρυσαυγίτες στα συλλαλητήρια για τις Πρέσπες, ψήφισε τα Ωνάσεια σχολεία, βγήκε πρώτο το κόμμα του στο χωριό των βαρδινογιάννηδων κι όταν τον ρωτάνε για την ιδεολογία του απαντά "ούτε Αριστερά ούτε δεξιά, μόνο μπροστά" και χαρίζει καρδούλες. Είναι λογικό, επομένως, να αισθάνονται πληγωμένοι οι αριστερομετρητές συριζαίοι που τον ακολούθησαν στο Κίνημα Δημοκρατίας και να στρέφονται στην Πλεύση Ελευθερίας. Η Ζ. Κωνσταντοπούλου, άλλωστε, δεν θα τα έκανε ποτέ όλα αυτά. Ή, μήπως, τα έχει κάνει ήδη;...

Ο Κασσελάκης έχει μιλήσει στην παρουσίαση του βιβλίου τού Ξ. Κοντιάδη το οποίο δεν ήταν κολακευτικό για τον ίδιο, είχε παρευρεθεί στην υπονομευτική εκδήλωση των Αχτσιόγλου- Τεμπονέρα- Χριστοδουλάκη και το Σάββατο μίλησε στο συνέδριο του Π. Κόκκαλη που πήρε την ευρωέδρα του κι έφυγε γιατί δεν του άρεσε αυτός που προσκάλεσε στο ΚΟΣΜΟΣ. Ο Κασσελάκης θα πήγαινε και σε μαρξιστική ημερίδα τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αν τον καλούσε, αλλά οι αριστερομετρητές φροντίζουν να ενημερώνονται εμμονικά για το πρόγραμμά του μήπως τυχόν πάει κάπου κι επιβεβαιώσει ότι προσπαθεί να φτιάξει κάτι νέο κι όχι απλώς μια ρετουσαρισμένη ρέπλικα ενός κόμματος το οποίο στη συνείδηση των πολιτών είναι συνδεδεμένο με την απόλυτη τοξικότητα. Λες κι ο ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο προέρχονται και με συνεδριακή του απόφαση ήταν παράταξη αποκλειστικώς της ριζοσπαστικής Αριστεράς κι όχι και του προοδευτικού κέντρου...                                                                                                                                                                                                                                                                Κάποιοι μπορεί να πίστεψαν όταν εμφανίστηκε ως εφοπλιστής ότι ο Κασσελάκης έχει για ινδάλματα τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Γκράμσι και τον Τσε Γκεβάρα και είναι αλήθεια ότι κι ο ίδιος επέτρεπε στον καθένα να τον φαντασιώνεται όπως τον ήθελε. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι ένας αναρχικός, για παράδειγμα, ή ένας κομμουνιστής εξαπατήθηκαν ότι ο Κασσελάκης είναι ένας από αυτούς, γράφτηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια στο Κίνημα Δημοκρατίας και τώρα πέφτουν από τα σύννεφα γιατί τους προτείνει να ενταχθούν σε ένα κεντρώο ευρωπαϊκό κόμμα κι όχι στα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα του Left ή στους Ευρωσοσιαλιστές που έχουν μοιράσει αξιώματα με το ΕΛΚ... 

Δόξα τω ελληνικώ λαώ, υπάρχουν εκεί έξω πολλά αριστερίστικα κόμματα και κόμματα διαμαρτυρίας για κάθε αριστερομετρητή. Δεν χρειάζεται, συνεπώς, να συμβιβάζει την ιδεολογία του κι ας την έχουν συμβιβάσει αρκετοί εδώ και χρόνια. Έχουν καταπιεί μνημονιακές καμήλες αλλά διυλίζουν τον Κασσελάκη...                                                                                                                                                                                                                          

Όλα μπήκαν σε μια σειρά...

Επιτέλους, τέλος στην αγωνία τού προοδευτικού κόσμου! Η Νέα Αριστερά- ένα μέρος της για να είμαι πιο ακριβής- θα συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι το 1% προστιθέμενο στο 5%- σε σημερινές τιμές γιατί η Κουμουνδούρου καταρρέει πιο γρήγορα κι από την τουρκική λίρα- θα δώσουν προοδευτική κυβερνητική προοπτική στη χώρα. Όποιος φέρνει αντιρρήσεις στο να βρεθούν κάτω από την ίδια ομπρέλα αυτοί που έφυγαν γιατί έχασαν κι αυτοί που έμειναν γιατί εξοστράκισαν θέλουν να μας κυβερνά εσαεί ο Κ. Μητσοτάκης. Η σωτηρία, άλλωστε, της πατρίδας περνά μέσα από τη διάσωση της πολιτικής καριέρας τού Σωκράτη που θα πιει το κώνειο θέλοντας και μη, της επαναφορτισμένης Έφης και του Αλέξη, όχι του καθηγητή τού Χάρβαρντ αλλά αυτού που ήθελε ο καθηγητής για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να θέλει ακόμα...

Ο Σωκράτης που θα πιει το κώνειο θέλοντας και μη προσπαθεί να ενταχθεί και το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη συμμαχία των ηττημένων, όχι όμως και το ΜέΡΑ 25. Κι αναρωτιέμαι ο καψερός, είναι η Ανν. Διαμαντοπούλου, ο Οδ. Κωνσταντινόπουλος και η Ν. Γιαννακοπούλου πιο αριστεροί από τον Γ. Βαρουφάκη, τον Κλέωνα Γρηγοριάδη και την Σοφία Σακοράφα κι από πότε; Καμία αντίρρηση, ο Πινόκιο κι ο Μινχάουζεν είναι πιο αξιόπιστοι συνομιλητές από τον Γιάνη, αδυνατώ ωστόσο να πιστέψω ότι είναι λιγότερο Αριστερός ριζοσπάστης από αυτούς που εφάρμοσαν το νεοφιλελευθερισμό ή από εκείνους που μια χαρά θα θελήσουν να συγκυβερνήσουν με τον Μητσοτάκη...

Αρκετά ή και πολλά, αν θέλετε, από όσα λένε σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Η διάσπασή τους, άλλωστε, δεν οφειλόταν σε πολιτικούς- ιδεολογικούς λόγους κι όταν ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Στέφανος Κασσελάκης. 

Το πρόβλημά τους είναι ότι ελάχιστοι πιστεύουν ότι αυτά που λένε τα εννοούν. Όταν, για παράδειγμα, ο Φάμελλος ισχυρίζεται αναίσχυντα πως ντρεπόταν να λέει πως είναι ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν παραλλήλως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας ποια αξιοπιστία να ανακτήσουν; Όσο για τον παλικαρά πάνω από τα 300 μέτρα που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί αποκηρύσσει τον Κασσελάκη μήπως και γλιτώσει τη σταύρωση, το ερώτημα δεν είναι αν θα διαγραφεί αλλά το πότε. Κι όταν το μάθουμε κι αυτό θα ξέρουμε και πότε θα επιστρέψει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ...       

Να ήταν το πρόβλημα "μόνο" ο Ανδρουλάκης κι ο Φάμελλος...

Το ότι το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρόβλημα ηγεσίας είναι πιο οφθαλμοφανές κι από το φεγγάρι τον Αύγουστο. Ν. Ανδρουλάκης και Σ. Φάμελλος δεν θα γράψουν ιστορία ως χαρισματικοί ηγέτες. Στην καλύτερη περίπτωση ως μεταβατικοί. Είναι άδικο, όμως, να χρεώνονται μόνοι τους όλες τις κακοδαιμονίες δύο κομμάτων που αντιμετωπίζουν προφανέστατα ζητήματα στρατηγικής κατεύθυνσης τα οποία, για διαφορετικούς λόγους, είναι δυσεπίλυτα, αν όχι ανεπίλυτα...   

Δεν πιστεύω ότι στις εκλογές θα κατεβεί κόμμα με την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να λέγεται Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Εθνική Πυξίδα, ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν θα λέγεται.  Ακόμα και στο μικρόκοσμό τους στην Κουμουνδούρου κάποια στιγμή θα καταλάβουν πόσο αποκρουστικοί έγιναν για τους πολίτες και θα ψάξουν για σανίδα σωτηρίας... 

Δεν είμαι, ωστόσο, καθόλου σίγουρος ότι θα τη βρουν όταν τους φτύνουν ακόμα και οι νεαρίτες. Κι όλα αυτά όταν με τον εξοστρακισμό Κασσελάκη στην ουσία πέταξαν στα σκουπίδια τη συνεδριακή τους απόφαση να είναι ένα κόμμα που κινείται από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο. Έχοντας εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο είναι λιγότερο ριζοσπάστες από το ΜέΡΑ 25 κι έχοντας αποκλείσει τον Κασσελάκη δεν πρόκειται να συγκινήσουν κανέναν μετριοπαθή προοδευτικό να ενταχθεί σε αυτό το μόρφωμα το οποίο στην ουσία δεν εκπροσωπεί κανένα παρά την πολιτικώς αυτιστική γραφειοκρατία του...

Από την άλλη, όταν το 55% των ψηφοφόρων σου είναι κεντροδεξιοί, το 45% κεντροαριστεροί και η πλειονότητά τους δεν θέλει καν να ακούει για ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορείς να βρεις το δρόμο για την αυτοδύναμη εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στην όποια επόμενη κυβέρνηση, ως ο μικρός εταίρος ωστόσο κι όχι ως το πρώτο κόμμα. 

Δεν λέω, κάτι είναι κι αυτό, ιδίως για τα στελέχη του που μεγάλωσαν με την προσδοκία τής εξουσίας κι έμειναν πάνω από δεκαετία πλέον μακριά της. Εν τέλει, ωστόσο, αυτό είναι και το κοινό μεγάλο πρόβλημα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ: είναι πια κόμματα στελεχών, χωρίς όμως κάποια αξιομνημόνευτη λαϊκή βάση...

   

Ο τελειωμένος δεν θέλει τους τελειωμένους για να μην φτιάξει κάτι τελειωμένο...

Μαθαίνω πως ο Αλ. Τσίπρας στο νέο σχηματισμό που προετοιμάζει, τώρα που τελειοποίησε τα αγγλικά του και τις υποκλίσεις του στο σύστημα, δεν θέλει πολλά από τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα θεωρεί τελειωμένα. Κατ' αρχάς, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ακόμα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που να μην είναι τελειωμένα. Κατά δεύτερον, αναρωτιέμαι από πού αντλεί ο ίδιος ο Τσίπρας την αυτοπεποίθηση να μην θεωρεί τον εαυτό του τελειωμένο. Όχι, πάντως, από την πραγματικότητα...

Φυσικά κι ο πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να επιστρέψει και να έχει τη δεύτερη ευκαιρία που δεν επέτρεψε για τον διάδοχό του να έχει στο κόμμα και πολύ θα τον βόλευε να μην είχε και στη χώρα. Αν ονειρεύεται, πάντως, το 17,85% του Ιουνίου του 2023 οι αυλικοί του δεν του τα έχουν πει καλά. Για ακόμα μια φορά. Κι αυτό γιατί οι ψηφοφόροι τού ΣΥΡΙΖΑ προ δύο ετών έχουν διασπαρεί σε διάφορα κόμματα χωρίς την ελάχιστη διάθεση επιστροφής και η εισροή νέων ψηφοφόρων σε ένα κόμμα στο οποίο θα συμμετέχουν στα φανερά ή στα κρυφά οι πρωθυπουργοί δύο εκ των τριών μνημονίων δεν θα συγκινήσει και πολύ τους πολίτες, ιδίως τους νεότερους...

Ο Τσίπρας θα όφειλε να είναι πιο υπομονετικός και για έναν ακόμα λόγο: οι ουκ ολίγοι δελφίνοι τού Ν. Ανδρουλάκη θα περιμένουν μέχρι όσο πάει για να πάρουν στα χέρια τους το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αν μη τι άλλο, είναι ένα κόμμα 50 χρόνων με οργανώσεις και δομές παντού, από το να παίξουν τα ρέστα τους με το σχηματισμό ενός τελειωμένου πολιτικού που δεν έχει κάνει καν αυτοκριτική. Ο Π. Γερουλάνος, ο Χ. Δούκας, η Ανν. Διαμαντοπούλου κι όποιος άλλος προκύψει, με τον πράσινο ήλιο, έστω και θολό ιδεολογικά και προγραμματικά, θα θέλουν να κατεβούν κι όχι με πολιτικά ερείπια που αυτοπαρουσιάζονται ως διασώστες. Όλα αυτά, πάντως, γίνονται περί όνου σκιάς αφού ο λαός έχει στρέψει το βλέμμα του αλλού κι όχι στα μεταπολιτευτικά απομεινάρια... 

 

  

Με το αριστερόμετρο και στην τουαλέτα...

Στις αρχές Αυγούστου, όταν είχε αρχίσει να ξετυλίγεται το πραξικόπημα, είχα γράψει πως ο Στέφανος Κασσελάκης θα ήταν προτιμότερο να είχε αποχωρήσει οικειοθελώς από την προεδρία τής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, να είχε κάνει δικό του κόμμα και να άφηνε αυτόν που σκότωσε το ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλ. Τσίπρα δηλαδή, να τον θάψει. Επιλέχθηκε η στρατηγική να παλέψει μέχρι τέλους μήπως κι άλλαζε ένα κόμμα που δεν ήθελε να αλλάξει. 

Η κατάληξη είναι ο Κασσελάκης να πληρώνει κι ως Κίνημα Δημοκρατίας την τοξικότητα ενός μορφώματος που έχει κάνει διδακτορική διατριβή στην ίντριγκα και στη διάσπαση, αφού η πλειονότητα των πολιτών δεν έχει μπει στη διαδικασία τού επιμερισμού ευθυνών: ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε τσίρκο κι αφού ο Κασσελάκης ήταν πρόεδρός του είχε και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Κι ας την είχε στην πραγματικότητα ο καθηγητής τού Χάρβαρντ... 

Ούτε το ότι έφυγε στις ΗΠΑ ούτε το βιβλίο ούτε το ότι δεν συγκροτήθηκε Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι ικανοί λόγοι που δικαιολογούν τη μη εκτόξευση του Κινήματος. Οι βουλευτές μια χαρά πιέστηκαν- με την καλή έννοια- να ενταχθούν αλλά κοίταξαν την πάρτη τους, κοντόφθαλμα όμως κι όχι μακροπρόθεσμα... 

Ο Κασσελάκης χτίζει ένα κόμμα από το μηδέν, χωρίς κρατική χρηματοδότηση και, εδώ που τα λέμε, και χωρίς την οικονομική ενίσχυση πολλών που από τα social media τον καλούν να κάνει γρηγορότερα αλλά δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη. Δεν θα τα καταφέρει, ωστόσο, αν το ισοζύγιο γέρνει περισσότερο προς το τεχνοκρατικό και λιγότερο προς το συναίσθημα και, κυρίως, αν δεν απαλλαγεί από το άχθος τού ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και σε ορισμένα πρόσωπα και συμπεριφορές. Και, κυρίως, αν δεν απαλλαγεί από εκείνους που κουβαλούν το αριστερόμετρο ακόμα και στην τουαλέτα...   

Οι ευρωσοσιαλιστές και η ευρωαριστερά θα φέρουν την αταξική κοινωνία που πολεμά το Renew Europe μολονότι δεν την έχουν φέρει εδώ και δεκαετίες, το πυρηνικό εργοστάσιο στη Θράκη θα παράγει όπλα μαζικής καταστροφής κι ο Κασσελάκης θα πρέπει να ξεκινά την ημέρα του με ένα "απεταξάμην τη δεξιά" ενώ για τη Ζωή που κατέβαινε στα συλλαλητήρια των Πρεσπών με τους χρυσαυγίτες έχουμε κάθε καλή διάθεση να πιστέψουμε ότι είναι αριστερή, έστω κι αν η ίδια δεν λέει κουβέντα περί τούτου... 

Όσοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν δομικό και προγραμματικό αλλά μόνο προσώπων είναι λογικό να επικρίνουν το Κίνημα όταν απομακρύνεται από την comfort zone τους. Μόνο, όμως, αν αφήσει το ΣΥΡΙΖΑ πίσω του θα μπορέσει να μακροημερεύσει. Ο Κασσελάκης, άλλωστε, μόλις έκλεισε τα 37 και παίζει το long game...

 

 

Ο τελευταίος σπαραγμός της μεταπολίτευσης...

Το τέλος τής μεταπολίτευσης είναι αλήθεια ότι έχει εξαγγελθεί πολλές φορές χωρίς να είχε φτάσει ή ώρα του. Πιο κοντά από ποτέ το είχαμε προσεγγίσει το 2015 με την "πρώτη φορά Αριστερά", η οποία ωστόσο πέρασε κάτω από τον πήχη των προσδοκιών που η ίδια είχε θεριεύσει με συνέπεια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ- τα κατ' εξοχήν μεταπολιτευτικά κόμματα- να ανανήψουν, περισσότερο ή λιγότερο. Ύστερα από δέκα χρόνια, ωστόσο, μάλλον έχει φτάσει η ώρα να ακούσουμε τον τελευταίο σπαραγμό τής μεταπολίτευσης...

Κι αν τη ΝΔ την ενώνει ακόμα επιφανειακά το γκουβέρνο, στην Κουμουνδούρου και στη Χαριλάου Τρικούπη οι φατριασμοί για τον έλεγχο του πολιτικού τίποτα έχουν κάνει ακόμα και τον όρο "παρακμή" να μην μπορεί να περιγράψει την κατάσταση. Για το ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ήταν προοδευτικό κέντρο κι εξοστρακίστηκε, ενώ ο Π. Πολάκης που δεν ψήφισε το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων κι ο Απ. Γκλέτσος που ήταν διαπρύσιος πολέμιος της Συμφωνίας των Πρεσπών και υποστηρικτής τού εμπορίου λευκής σαρκός ανήκουν στη ριζοσπαστική Αριστερά. Αφήστε που θεωρούν δεξιούς τον Κασσελάκη και τη Ζ. Κωνσταντοπούλου αλλά προοδευτικό το ΠΑΣΟΚ του οποίου η πλειονότητα των στελεχών και των ψηφοφόρων είναι κεντροδεξιοί. Το 2,99% είναι πιο κοντά από ποτέ. Και δικαίως...

Το δίλημμα "Μητσοτάκης ή χάος" σε ένα τέτοιο σκηνικό μοιάζει αληθοφανές, αλλά δεν είναι αληθινό. Όποτε κι αν στηθούν κάλπες ο λαός θα δώσει μια απάντηση- ακόμα κι αν χρειαστούν δεύτερες- η οποία θα είναι κυβερνητική. Έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα φτάσουν στις εκλογές με την ίδια ονομασία ή την ίδια ηγεσία. Όχι, πάντως, πως θα έχει και ιδιαίτερη σημασία. Τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα με αναντικατάστατα κόμματα...

  

Αν δεν θέλεις πόλεμο δεν προετοιμάζεσαι μόνο για πόλεμο...

Οι εξοπλισμοί, ιδίως αν πρόκειται για μια χώρα όπως η Ελλάδα που συνορεύει με ένα αναθεωρητικό κράτος με την ισχύ τής Τουρκίας, είναι απαραίτητοι. Μπορεί, όμως, αν χάσουμε το μέτρο να λειτουργούν κι ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία: μιας που έχουμε τόσα κανόνια γιατί να μην τα χρησιμοποιήσουμε; Κλέφτες θα γίνουν οι οπλοβιομηχανίες; Πολύ φοβάμαι πως σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε κι ως Ελλάδα κι ως Ευρώπη...

Η Ρωσία μπορεί να εισβάλει στο Ταλίν, στη Ρίγα ή στο Βίλνιους, αν και το πιθανότερο είναι πως θα το έκανε πριν αυτές οι χώρες μπουν στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, όπως έπραξε προληπτικά με τη Γεωργία και την Ουκρανία. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν πρόκειται να εισβάλει στο Βερολίνο, στο Παρίσι ή στο Λονδίνο... 

Όποιος, συνεπώς, αντιμετωπίζει τον Βλ. Πούτιν ως ένα ημίτρελο αντίγραφο του Χίτλερ κι όχι ως έναν νεοϊμπεριαλιστή που βουτάει μέχρι εκεί που πατώνει είτε το κάνει από πολιτική αφέλεια είτε από σκοπιμότητα. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, για να αντιπαλέψει τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτωχοποίηση ή τα ελλείμματα στην υγεία και στην παιδεία...

Η Ευρώπη είναι το πεπρωμένο μας για πολλούς και προφανείς λόγους. Όσοι, άλλωστε, δηλώνουν αντίπαλοί της αλλά μια χαρά συμμετέχουν στις ευρωεκλογές κι απολαμβάνουν τα προνόμια της Ευρωβουλής δεν γίνονται ιδιαιτέρως πιστευτοί. Αλίμονο, όμως, αν το πεπρωμένο μας είναι η Ευρώπη τής πολεμικής οικονομίας, των 800 δισ. ευρώ για το "Rearm Europe" και της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού και της τρομολαγνείας... 

Κι αν η Ελλάδα είναι πολύ μικρή και πολύ λαβωμένη για να αλλάξει τις ισορροπίες θα μπορούσε κάλλιστα να μην είναι μέρος τού προβλήματος αντί για συνεργός στο έγκλημα κατά τής ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών. Με τη σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, αυτό μοιάζει αδιανόητο. Όπως και πολλά άλλα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα... 

 

Ουδείς αλάνθαστος ακόμα κι αν δεν λέγεται Κασσελάκης...

Σύμφωνοι, να μην ενταχθεί το Κίνημα Δημοκρατίας στο Renew Europe κι ας έχει ήδη βρει εκεί μία θέση στο τραπέζι και συνομιλεί και με τον πρωθυπουργό τής Γαλλίας. Να πάει στο Left, αν υποθέσουμε πως το δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιποι αριστεριστές που το συναποτελούν, για να υπακούει στη γραμμή τού συμπροέδρου Αρβανίτη και της "συντροφάρας" Φαραντούρη; Να πάει στους Ευρωσοσιαλιστές, αν υποθέσουμε πως το δεχθεί το ΠΑΣΟΚ κι όταν η σοσιαλδημοκρατία είναι συνοδοιπόρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και μοιράζεται αξιώματα μαζί του; Ή να ενταχθεί στους ευρωφασίστες ή στους ευρωκομμουνιστές;..

ΟΚ, υπάρχει και η εκδοχή τού μοναχικού κι έντιμου καβαλάρη η οποία, όμως, όπως ξέρουν όσοι γνωρίζουν από Βρυξέλλες και Στρασβούργο, είναι τόσο αδιάφορη όσο μια ομιλία τού Σ. Φάμελλου. Δεν υπάρχει τίποτα γενναίο στο να μην έχεις συνομιλητές εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Και φυσικά αυτοί που αποδέχονταν να συμμετέχουν στις προσυνόδους των Ευρωσοσιαλιστών, ζητούσαν πριν τις ευρωεκλογές να ενταχθούν σε αυτούς ή έδιναν την Πνύκα στον Εμ. Μακρόν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι χαρακτηρίζονται από ιδεολογική καθαρότητα...

Ο Στέφανος Κασσελάκης παρουσίασε στους συνομιλητές του- κάποιοι εκ των οποίων ήταν, πράγματι, δεξιοί- οκτώ σημεία για το μέλλον τής Ευρώπης. Όποιος τα διαβάσει θα δυσκολευτεί να τα χαρακτηρίσει νεοφιλελεύθερα κι όχι προοδευτικά... 

Κι επειδή κάποιοι σκαρώνουν εμμονικά στιχάκια για τα Τέμπη και το Renew να θυμίσω πως η Σόφι Ιντ Βελτ η οποία είχε φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την κυβέρνηση για τις παρακολουθήσεις σε αυτό ανήκει κι όχι στους Σοσιαλιστές ή στην Αριστερά. Προφανώς ουδείς είναι αλάνθαστος. Αυτό, όμως, δεν ισχύει μόνο για τον Κασσελάκη. Ας μην το ξεχνάμε, ιδίως σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό τοπίο... 

 

Ο Κουασιμόδος απορρίπτει την Μπελούτσι χωρίς να έχει πέσει καν στον έρωτά του...

Πώς θα σας φαινόταν αν ο Κουασιμόδος απέρριπτε την Μόνικα Μπελούτσι, χωρίς καν η Μπελούτσι να έχει δείξει κάποιο ενδιαφέρον γι' αυτόν; Μάλλον αστείο. Κι όμως, αυτό συμβαίνει με το ΣΥΡΙΖΑ και την Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε πολιτικό επίπεδο φυσικά. Και γίνεται ακόμα πιο αστείο όταν αυτοί που κατάπιαν αμάσητο ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο κι έστησαν πριν μερικούς μήνες ένα αντιδημοκρατικό πραξικόπημα ζητούν τώρα πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης από την Πλεύση Ελευθερίας...

"Μα, είναι εναντίον τής Συμφωνίας των Πρεσπών και βρίζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τον Αλ Τσίπρα", ακούω να λένε αρκετοί στην Κουμουνδούρου, οι οποίοι βεβαίως θα την εγκαταλείψουν με το πρώτο σχετικό σήμα που θα τους ρίξει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ. Τους υπενθυμίζω πως υπάρχει εν ενεργεία βουλευτής τού ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχε ψηφίσει τις Πρέσπες και πως τις είχε καταψηφίσει και το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να δηλώνει μετανιωμένο, το οποίο παρακαλούν σήμερα ξανά για προοδευτικό μέτωπο. Κι όσον αφορά την εκτίμηση που έχουν στη Χαριλάου Τρικούπη για τον Τσίπρα, έχω δει τζιχαντιστή να σέβεται περισσότερο τον πάπα τής Ρώμης...

Ο παράγοντας της αυτοκαταστροφής είναι κι αυτός μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Στο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, το απέδειξαν πολύ πρόσφατα. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να φανταστώ πως η Ζωή, η οποία βρίσκεται σήμερα καβάλα στο δημοσκοπικό κύμα, θα σπεύσει να συνεργαστεί με τον Αλ. Τσίπρα, τον Σ. Φάμελλο και τον Ν. Ανδρουλάκη οι οποίοι καταρρέουν ημέρα με την ημέρα. Γι' αυτό και περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα πως όσοι την επικαλούνται θέλουν απλώς να βρίσκεται το όνομά τους στην ίδια πρόταση γιατί διαφορετικά δεν ασχολείται μαζί τους ούτε ο θυρωρός τής ετοιμόρροπης πολυκατοικίας τους... 

  

 

Ο Τσίπρας του 2025 ανάχωμα στον Αλέξη του 2015...

Την εποχή των μνημονίων, της κατάρρευσης του δικομματισμού και της σαρωτικής ανόδου τού ΣΥΡΙΖΑ η ολιγαρχία- γιατί αυτό είναι το πραγματικό όνομα του συστήματος- αναζητούσε αναχώματα. Αυτό το ρόλο έπαιξαν τότε η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι, με σχετική όμως επιτυχία παρά τη δυσανάλογη προβολή τους. Κι αυτό γιατί όταν ο λαός είναι εξοργισμένος γίνεται χείμαρρος που συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του...

Μετά από δέκα χρόνια το συλλογικό αίσθημα ομοιάζει με τις ημέρες Γρηγορόπουλου, στα τέλη τού 2008, οι οποίες κατά ένα δυσοίωνο τρόπο προμήνυαν το τέλος τής φούσκας. Καλύτεροι γνώστες εμού των διεθνών οικονομικών εξελίξεων προειδοποιούν για μια νέα κρίση στην οποία η Ελλάδα θα είναι για μια ακόμα φορά ο πιο αδύναμος κρίκος και ξέρουμε πολύ καλά τι έγινε την τελευταία φορά που αυτό συνέβη. Και για να ομοιάζει το δράμα μας περισσότερο με φαρσοκωμωδία κάποιοι προπονούν τον Αλ. Τσίπρα να παίξει το ρόλο τού αναχώματος στους νέους τσίπρες...

Αν κάτι μας διδάσκει το "υπόδειγμα" Τραμπ, το οποίο έχει πολλούς μιμητές και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, είναι πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία υπηρέτησε πολύ καλά την ολιγαρχία τους τελευταίους αιώνες, φυλλορροεί. Στην καλύτερη περίπτωση στηρίζεται πλέον στα πήλινα πόδια μειοψηφιών οι οποίες αποφασίζουν ποιος θα κυβερνά ερήμην των απογοητευμένων πλειοψηφιών... 

Το ύστατο επιχείρημα, άλλωστε, και του Κ. Μητσοτάκη είναι πως της πτώσης του θα ακολουθήσει το χάος κι ενδεχομένως να έχει και δίκιο. Μόνο που το χάος δεν είναι πάντα καταστροφικό, μπορεί να είναι και δημιουργικό. Και σε ολότελα διαφορετική κατεύθυνση από αυτή στην οποία θέλουν να το κατευθύνουν εκείνοι που έχουν βρει πρόθυμους συμμάχους και σε εκπεσόντες επαναστάτες τής φακής... 

   

  

Η κάθαρση δεν θα έρθει από αυτούς που κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση...

Στην καλύτερη περίπτωση για το έγκλημα των Τεμπών θα καταδικαστεί ο Χρ. Τριαντόπουλος για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος. Ο Τριαντόπουλος και κανένας άλλος κι επαναλαμβάνω, στην καλύτερη περίπτωση. Κι αυτό θα συνέβαινε είτε λειτουργούσε για τους επόμενους δύο μήνες η προανακριτική τής Βουλής με πλειοψηφία τής ΝΔ είτε επιληφθεί το Δικαστικό Συμβούλιο των εξαρτημένων από το καθεστώς Μητσοτάκη δικαστών...

Αυτό που θέλησε να γλιτώσει ο πρωθυπουργός είναι την κλήση του στην προανακριτική, την ψευδορκία και φυσικά το να απασχολούν τα Τέμπη την κοινή γνώμη. Και σε αυτήν του την προσπάθεια βρήκε χρήσιμους συμμάχους το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ που έβαλαν στο κάδρο μόνο τον Τριαντόπουλο, παραπέμποντας για τα υπόλοιπα πολιτικά πρόσωπα σε ένα αβέβαιο μέλλον. Όλα τα άλλα είναι πολιτική επικοινωνία ένθεν κακείθεν...

Το αίτημα εκατομμυρίων Ελλήνων για δικαιοσύνη θα μείνει αδικαίωτο. Όπως έμειναν, άλλωστε, και τόσα άλλα σχετικά αιτήματα, ιδίως από την εποχή των μνημονίων. Όποιος, συνεπώς, δείχνει το λαό με το δάχτυλο γιατί δεν εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα ή γιατί στρέφεται σε δημαγωγούς και τσαρλατάνους θα πρέπει τουλάχιστον να του αναγνωρίσει το ελαφρυντικό τής απογοήτευσης... 

Όσες αμαρτίες κι αν έχουμε κάνει, όσες κατουρημένες ποδιές κι αν γλείψαμε, όσα εισοδήματα κι αν αποκρύψαμε δεν μας αξίζει να μας κυβερνούν κόμματα και πρόσωπα που πήραν την εμπιστοσύνη μας και την έκαναν οφσόρ, ακίνητα και ινστιτούτα. Η σημερινή Βουλή δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο μία μειοψηφία, το να λέμε πως υπάρχει ζήτημα αντιπροσώπευσης είναι ευφημισμός... 

Η κοινωνία απαιτεί κάθαρση και η άμεση προσφυγή στις κάλπες είναι μονόδρομος, καθώς και το πρώτο αναγκαίο βήμα για τη λύτρωση από τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση κι ενταφίασαν και το δικαίωμα στην ελπίδα για το αύριο... 

  

   

Ο χρήσιμος πράσινος εκβιαζόμενος...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης ερωτάτο γιατί επέλεξε την προανακριτική τής μίας ημέρας για τον Χρ. Τριαντόπουλο, μολονότι τίθενται και ζητήματα αντισυνταγματικότητας, η πραγματικά ειλικρινής απάντησή του θα ήταν "γιατί το μπορώ". Και το μπορεί όχι μόνο γιατί έχει αυτοδυναμία αλλά και μία αξιωματική αντιπολίτευση- συνεπικουρούμενη από ένα αντιδημοκρατικό μόρφωμα- που είτε είναι αφελής είτε εκβιαζόμενη. Χρήσιμη, πάντως, για τον τόπο δεν είναι κι αυτό φαίνεται κι από το παγκόσμιο παράδοξο να πέφτει στις δημοσκοπήσεις όταν πέφτει και το κυβερνών κόμμα...

Όταν το ΠΑΣΟΚ πρότεινε προανακριτική για τον Τριαντόπουλο για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος ο Μ. Βορίδης θα πετούσε τη σκούφια του αν τη φορούσε. Ήταν, άλλωστε, πολύ βολικό ο μόνος που θα βρισκόταν στο κάδρο των ευθυνών για μια τραγωδία που οδήγησε εκατομμύρια Έλληνες στους δρόμους να είναι ένας αναλώσιμος αχυράνθρωπος της αγίας οικογένειας για τον οποίο φαίνεται πως του έχει εξασφαλίσει είτε την αθώωση είτε το να τιμωρηθεί μόνο για τα μάτια τού κόσμου. Το ότι τώρα θα οδηγηθεί απευθείας σε ένα συμβούλιο που θα αποτελείται από δικαστικούς επιλεγμένους από την κυβέρνηση και οι οποίοι ούτε κατηγορητήριο θα διευρύνουν ούτε φυσικά θα καλέσουν ως μάρτυρα τον Μητσοτάκη είναι κι επακόλουθο αντιπολιτευτικών επιλογών που αν δεν είναι δόλιες είναι, το λιγότερο, αφελείς...

Η θλιβερή πραγματικότητα θέλει τη χώρα να έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση που η ηγεσία της είναι εκβιαζόμενη από τον πρωθυπουργό και τα μισά και πλέον στελέχη της λειτουργούν ως δούρειος ίππος του. Αν παραστεί ανάγκη, εξάλλου, το ΠΑΣΟΚ ή έστω ένα μέρος του πολύ πρόθυμα θα συγκυβερνήσει ξανά με τη ΝΔ... 

Και γίνεται ακόμα θλιβερότερο αν σκεφτούμε πως η χώρα θα μπορούσε να είχε σήμερα μια αξιωματική αντιπολίτευση που θα ήταν πρώτη στις δημοσκοπήσεις και δεν θα ήταν εκβιαζόμενη ούτε δούρειος ίππος τού Μητσοτάκη. Διαλύθηκε, ωστόσο, για να διασωθούν 50 μισθολόγια κι ένας αργόσχολος πενηντάρης με μηδενική εργασιακή εμπειρία...  

    

Όταν κατεβαίνεις με τα παντελόνια κατεβασμένα στο τέλος δεν βρίσκεις ούτε το βρακί σου...

Μπορεί η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο ή η δημιουργία δύο κρατών στην Κύπρο να είναι οι μοναδικά βιώσιμες λύσεις που θα μας εξασφαλίσουν διαρκή ειρήνη με την Τουρκία. Δεν το πιστεύω γιατί είναι ανθρώπινος κανόνας όσα περισσότερα δίνεις τόσα περισσότερα να ζητά αυτός που τα παίρνει αλλά, τέλος πάντων, είναι κι αυτή μια κάποια λύσις. Η ΝΔ, ωστόσο, δεν είναι το κόμμα που θα μπορούσε να την θέσει στο τραπέζι τής διαπραγμάτευσης. Αυτοί που έβγαιναν στους δρόμους γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερε λύση για το μακεδονικό στο πλαίσιο όσων είχε συμφωνήσει ο πατέρας Μητσοτάκης και για ένα όνομα κι όχι για παραχώρηση εδαφικής κυριαρχίας δεν είναι σε θέση να πείσουν κανέναν πως η παραχώρηση του μισού Αιγαίου και της μισής Κύπρου είναι προς εθνική ωφέλεια...

Ο Ν. Τσάφος δεν είναι κάποιο στιγμιαίο λάθος τής κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ούτε τοποθετήθηκε τυχαία στο υπουργείο Ενέργειας με υπουργό Παπασταύρου. Η "αγία οικογένεια" θα κάνει μπίζνες μέχρι την τελευταία της ημέρα κι αν αυτές θίγουν κι εθνικά συμφέροντα τόσο το χειρότερο για τα εθνικά συμφέροντα... 

Προφανώς και σε μία διαπραγμάτευση θα κάνεις και υποχωρήσεις. Θα έπρεπε να τις κάναμε ακόμα κι αν κερδίζαμε σε πόλεμο την Τουρκία, αν υποθέσουμε πως υπάρχουν νικητές στους πολέμους. Όποιος, όμως, κατεβαίνει στη μάχη με τα παντελόνια κατεβασμένα μάλλον στο τέλος δεν θα βρει ούτε τα βρακιά του...

Το ξαναγράφω: τα ελληνοτουρκικά δεν είναι υπόθεση ούτε ενός κόμματος ούτε μίας κυβέρνησης. Ούτε είναι θέσφατο πως οι μόνες διαφορές μας με την Άγκυρα είναι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα. Αν, όμως, θέλουμε να αλλάξουμε εθνική γραμμή αυτό δεν μπορεί να γίνει από κανέναν Μητσοτάκη και κανέναν Τσάφο από μόνους τους, ακόμα κι αν είχαν τις αγνότερες των προθέσεων, που δεν έχουν. Γι' αυτό και οι πολιτικοί αρχηγοί οφείλουν να καθίσουν σε ένα τραπέζι, να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ ανεκτών παραχωρήσεων κι όταν έρθει η κρίσιμη ώρα να μην επικρατήσουν ούτε ο εθνικισμός ούτε ο λαϊκισμός αλλά ούτε και η εθνική μειοδοσία...

   

 

Γύρνα αφού έτσι μόνο θα καταλάβεις πόσο τελειωμένος είσαι...

Αν ο Αρ. Δοξιάδης δεν ήταν άνθρωπος θα μπορούσε να είναι σύμβολο του τρόπου που κυβερνάται αυτή η χώρα τα τελευταία έξι χρόνια. Με προμετωπίδα τον δήθεν μεταρρυθμιστικό οίστρο και τον πόλεμο σε βάρος τού λαϊκισμού και με αφορμή το Ταμείο Ανάκαμψης στήθηκε ένα πάρτι δισεκατομμυρίων ευρώ από το οποίο επωφελήθηκαν πολύ λίγοι κι εκλεκτοί τού καθεστώτος. Κι αν ο Δοξιάδης είναι "απλώς" ένας κόκκος τής άμμου, η ίδια η άμμος τής διαφθοράς ξεπερνά σε έκταση τη Σαχάρα...

Ποιος θα νικήσει, ωστόσο, αυτή τη φαυλοκρατία; Δεν το ξέρω, μπορώ όμως να σας αποκλείσω έναν, τον Αλ. Τσίπρα. Είχε για τεσσεράμισι χρόνια την ευκαιρία του, ένα λαό από πίσω του να τον στηρίζει αλλά εκείνος προτίμησε τη διαχείριση από τη ρήξη. Και τώρα που είναι ένας πρώην από όλους κι από όλα επιλέγει τη συνδιαλλαγή προκειμένου να επιστρέψει σε μια σκηνή στην οποία τον θέλει μόνο μία μικρή μειοψηφία...

Αν δεν διανύσει την πολιτική έρημο, ο Τσίπρας δεν έχει καμία ελπίδα να επιστρέψει πρωταγωνιστής κι όχι ενός μικρού κόμματος που θα παλεύει να μπει στη Βουλή. Το ότι ο Ν. Ανδρουλάκης κι ο Σ. Φάμελλος είναι λίγοι, πολύ λίγοι δεν σημαίνει πως οι πολίτες θα επιστρέψουν σε φθαρμένες επιλογές οι οποίες, μάλιστα, δεν έχουν πλέον καμία σχέση με αυτό που ήταν όταν τις εμπιστεύτηκε. Η φύση, άλλωστε, απεχθάνεται τα κενά και η πολιτική ακόμα περισσότερο... 

 

  

Μακάρι αυτοί που μας κυβερνούν να ήταν φιλελεύθεροι...

Αν ρωτήσεις στα κρυφά τον Κ. Μητσοτάκη μάλλον θα σου απαντήσει πως είναι φιλελεύθερος κι όχι συντηρητικός ή ακροδεξιός. Και μάλλον θα σου έχει πει αλήθεια. Το πρόβλημα, ωστόσο, σε αυτήν τη χώρα δεν είναι πως έχουμε πολλούς φιλελεύθερους αλλά- το γράφω και με αφορμή την υπουργοποίηση του Αρ. Δοξιάδη- πως αρκετοί από αυτούς που παρουσιάζονται ως φιλελεύθεροι είναι στην πραγματικότητα πιο μαύροι κι από το σκοτάδι κι ο πρωθυπουργός τροχονόμος τους. Πώς να εξηγήσεις διαφορετικά, άλλωστε, ότι κατά την θητεία μιας υποτίθεται φιλελεύθερης κυβέρνησης η Εθνική Πινακοθήκη επέτρεψε, στην ουσία, στον μισαλλόδοξο βουλευτή να κερδίσει το διαφωτισμό;...

Αν, επίσης, μας κυβερνούσε ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν θα καταψήφιζε το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών το ένα τρίτο των βουλευτών τής κυβερνώσας παράταξης. Ούτε θα συζητούσαμε ακόμα για διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας ούτε θα γινόταν υπουργός Μετανάστευσης ο Μ. Βορίδης. Κατανοώ πως η ΝΔ είναι ένα κυβερνητικό κόμμα, το οποίο σημαίνει πως πρέπει να είναι και πολυσυλλεκτικό, μόνο που όταν η πολυμορφία περιλαμβάνει και το μεσαίωνα τότε οτιδήποτε όμορφο περιθωριοποιείται κι οτιδήποτε σάπιο εξαγνίζεται...

Μα, δεν είναι καλύτερο η ακροδεξιά να είναι ενσωματωμένη στη ΝΔ κι άρα ελεγχόμενη από το να διαμοιράζεται και σε άλλα κόμματα; Κατ' αρχάς, μάλλον ελέγχει και δεν ελέγχεται από τον Μητσοτάκη και, κατά δεύτερον, είναι υποχρέωση των προοδευτικών πολιτών να εξαφανίσουν την ακροδεξιά και τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Θα έλεγα πως αυτή είναι υποχρέωση και των κοινωνικά φιλελεύθερων, αλλά μάλλον απευθύνομαι σε ένα είδος πολιτικού που δεν ευδοκιμεί σε αυτή τη χώρα παρά μόνο ως προσωπείο... 

 

  

Η τραγωδία του να πιστεύεις ότι είσαι πιο προοδευτικός από την Ζωή...

Κακώς λένε πως στην Ελλάδα δεν παράγουμε τίποτα. Μια ματιά να ρίξετε στο πόσες δημοσκοπήσεις παράγονται κάθε εβδομάδα και θα πειστείτε για το αντίθετο. Κι αυτό φυσικά και είναι προβληματικό γιατί είναι διαφορετικό να βγάζεις φωτογραφίες τής πολιτικής στιγμής κι άλλο να χειραγωγείς εμμέσως για το ποια θέλεις να είναι αυτή η πολιτική στιγμή. Όπως κι αν έχει, πάντως, μόνο όσοι δεν κυκλοφορούν στους δρόμους παρά μόνο στα παλάτια τους δεν αντιλαμβάνονται τη δυναμική τής Ζ. Κωνσταντοπούλου και το πόσο τελειωμένα είναι το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία...

Κι αν στη Χαριλάου Τρικούπη μπορεί να έχουν κάποιες ελπίδες διάσωσης αν αλλάξουν τον Ν. Ανδρουλάκη ακόμα και με το παλτό του, για την Κουμουνδούρου δεν υπάρχει σωτηρία έτσι όπως τα έκαναν. Το 15% των ευρωεκλογών, η δεύτερη θέση και η πρωτιά στους νέους τούς φαίνονταν λίγα. Τώρα που είναι πέμπτο- έκτο κόμμα, στο 4% στην πρόθεση ψήφου και σε καθοδική πορεία αντικρίζουν τάχα τις κορυφές από απόσταση βολής. Όταν, μάλιστα, ο μόνος μπροστινός που έχεις είναι ο Σ. Φάμελλος, ο οποίος δεν μπορεί να συγκινήσει ούτε την Μάρθα Βούρτση, τότε ο κατήφορος θα σταματήσει στο βυθό και πουθενά αλλού...

Το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι περισσότερο αριστερά κόμματα από την Πλεύση Ελευθερίας ώστε να την αποκλείουν από ένα δήθεν προοδευτικό μέτωπο. Είναι, για παράδειγμα, η Ανν. Διαμαντοπούλου και η Ν. Γιαννακοπούλου πιο αριστερές από την Ζ. Κωνσταντοπούλου; Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν κι αυτό εναντίον τής Συμφωνίας των Πρεσπών;... 

Είναι, εξάλλου, αυτοί που εφάρμοσαν μνημόνιο κι εξοστράκισαν τον εκλεγμένο πρόεδρό τους πιο σοσιαλιστές και δημοκράτες από εκείνη που άλλαξε τη σειρά κατάταξης στα ψηφοδέλτια του κόμματός της; Από την ίδια υποκρισία είναι φτιαγμένοι όλοι τους κι αυτή ακριβώς η υποκρισία εξοργίζει το λαό...  

   

Μανωλιός αλλάζει, Μανωλιός παραμένει...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να σώσει την κυβέρνησή του ακόμα κι αν είχε τη δυνατότητα να άλλαζε όλους τους υπουργούς και υφυπουργούς του, που δεν την έχει. Οι δελφίνοι τον περιμένουν στη γωνία κι αυτοί γνωρίζουν πολύ περισσότερα για το βίο και την πολιτεία του από εμάς τους υπόλοιπους. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να διασωθεί γιατί το λαϊκό αίτημα δεν είναι να φύγει το υπουργικό του συμβούλιο, αλλά ο ίδιος...

Οι περισσότεροι σημερινοί υπουργοί βρίσκονται στη θέση τους από το 2019. Κάποιοι, μάλιστα, έχουν χρηματίσει μέλη τού υπουργικού συμβουλίου και προηγούμενων κυβερνήσεων. Έχει, συνεπώς, καμία σημασία αν αλλάξουν υπουργείο ή αν επιστρέψουν πρόσωπα που είχαν αποδοκιμαστεί από τον Μητσοτάκη σε προηγούμενους ανασχηματισμούς; Ή το ζητούμενο είναι να γίνουν υφυπουργοί κι άλλοι βουλευτές; Ο Μανωλιός μπορεί να  αλλάξει ρούχα, αλλά Μανωλιός θα παραμείνει...

Οι επιλογές μας γίνονται ανάμεσα σε αυτά που έχουμε, όχι μεταξύ τού ιδεατού και του εφικτού. Αυτό ίσχυε και την εποχή των μνημονίων, αυτό ισχύει και τώρα. Αν, συνεπώς, η ερώτηση είναι πόσο ικανοποιημένος είμαι από το σημερινό πολιτικό προσωπικό πιθανότατα να μην δώσω θετική απόκριση. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως οφείλουμε να συμβιβαστούμε με αυτό που έχουμε γιατί το νέο μας φοβίζει. Αυτή η παραίτηση από την προσδοκία με τρομάζει περισσότερο... 

 

  

Ζεις από το κύμα, πεθαίνεις κι από αυτό...

Ακούω πολύ συχνά το επιχείρημα πως ο λόγος που το Κίνημα Δημοκρατίας έχει βαλτώσει στις δημοσκοπήσεις είναι γιατί δεν έχει ξεκάθαρο ιδεολογικό πλαίσιο. Μπορεί και να ισχύει, ιδίως όταν προσθέτεις το "κοινωνικός φιλελευθερισμός" στο καταστατικό σου, το οποίο δεν υπήρχε στην ιδρυτική σου διακήρυξη... 

Ποιο είναι, όμως, το ιδεολογικό πλαίσιο της Πλεύσης Ελευθερίας, ενός κόμματος, για παράδειγμα, που έχει ταχθεί κατά τής Συμφωνίας των Πρεσπών; Μπορεί, εξάλλου, η Ζ. Κωνσταντοπούλου να έχει μιλήσει για την Αριστερά τα τελευταία χρόνια και να μην το έχω προσέξει. Δεν είμαι, όμως, ο μόνος που είναι τόσο απρόσεκτος...      

Η σημερινή δυναμική τής εθνικής μας εισαγγελέως βασίζεται σε μια μεγάλη κοινωνική ανάγκη: να βρει η οργή της πολιτική έκφραση ανεξαρτήτως ιδεολογικής κατεύθυνσης. Την εποχή τής χρεοκοπίας την είχε βρει στα αντιμνημονιακά κόμματα, ιδίως στο ΣΥΡΙΖΑ... 

Τώρα η κοινωνία επιλέγει την Ζωή ελλείψει οποιουδήποτε άλλου πολιτικού προσώπου πρόθυμου να παρουσιαστεί το ίδιο οργισμένο με την κοινωνική πλειοψηφία, όπως το είχε κάνει κι ο Αλ. Τσίπρας προ μιας δεκαετίας. Όταν, ωστόσο, η οργή κοπάζει- και θα κοπάσει κι αυτή η οργή ακόμα κι αν δεν τιμωρηθεί κανένας πολιτικός-και η άμπωτη ακολουθήσει την πλημμυρίδα η Πλεύση Ελευθερίας θα φανεί ακόμα πιο άδεια από τη συριζαϊκή ακτή...

Η εποχή των "πράσινων" και των "γαλάζιων" καφενείων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, όπως και των λευκών επιταγών σε ηγέτες που αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Κάποιος, π.χ., που δηλώνει ΝΔ σήμερα στις δημοσκοπήσεις μπορεί αύριο να δηλώσει ΜέΡΑ 25, όχι γιατί έγινε από δεξιός αριστερός αλλά γιατί άλλα τον πονούν κι άλλα τον σφάζουν κι όχι οι ιδεολογικές ταμπέλες... 

Σε αυτό το πλαίσιο, το να μιλάς σήμερα με βεβαιότητα για το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές που είναι συνταγματικώς καθορισμένες για το 2027 είναι τόσο επισφαλές όσο να προβλέπεις τον πρωταθλητή τής σεζόν 2026- 2027 στη Super League. Χαλαρώστε, επομένως, κι απολαύστε το long game... 

 

Η απογοήτευση είναι εύλογη, η παραίτηση ανεπίτρεπτη...

Λένε οι ειδικοί πως σε μερικά χρόνια από τώρα η Ελλάδα θα ερημοποιηθεί λόγω της κλιματικής αλλαγής και της αύξησης της παγκόσμιας θερμοκρασίας. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως η ερημοποίηση της χώρας δεν θα συμβεί εξαιτίας του λιωσίματος των πάγων αλλά από την εγκατάλειψή της από τα πιο φωτεινά μυαλά, τα οποία φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν την αναγνώριση που τους στερεί μια πατρίδα που επιβραβεύει μονίμως το μέτριο ώστε το λίγο να μην φαίνεται τιποτένιο. Μην ανησυχείτε πάντως, ο Ν. Παπαδόπουλος και οι όμοιοί του θα μείνουν εδώ για να προστατεύουν την πίστη μας από την τέχνη, να φυλάσσουν το σκοτάδι από την επέλαση του φωτός...

Η απογοήτευση που επικρατεί στη χώρα είναι εμφανής κι από το διάστημα. Την συναντάς όπου κι αν πας, σχεδόν την ακουμπάς στις ψυχές των ανθρώπων που αναζητούν ελπίδα και δεν την βρίσκουν. Κι αυτή η απογοήτευση δεν είναι μόνο έργο Μητσοτάκη και των χορηγών του, οι οποίοι άλλωστε μια χαρά θα βολευτούν αν καταγραφεί ως αποχή από τις επόμενες εκλογές. 

Είναι κι έργο τής κυβερνώσας Αριστεράς που απογοήτευσε όταν άσκησε εξουσία κι άσκησε καθήκοντα αξιωματικής αντιπολίτευσης, φτάνοντας στο σημείο να καταργήσει τη δημοκρατία στο εσωτερικό της. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω πλέον επιχειρήματα για να πείσω έναν νέο άνθρωπο να μην φύγει στο εξωτερικό ή να ασχοληθεί με την πολιτική...

Όσα γράφω, πάντως, δεν αποτελούν προσκλητήριο σε ομαδική αυτοκτονία. Ακόμα, άλλωστε, κι όταν οι περιστάσεις είναι δύσκολες, ιδίως όταν οι περιστάσεις είναι δύσκολες οφείλουμε όλοι μας να κάνουμε το κάτι παραπάνω για να τις βελτιώσουμε. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Ούτε βρισκόμαστε στην εποχή τής ταμπέλας. Πολλώ δε μάλλον όταν εκείνοι που φόρεσαν την ταμπέλα τής προόδου έδειξαν δημοκρατικά αντανακλαστικά Παττακού και Μακαρέζου. Η απογοήτευση συνεπώς είναι εύλογη, η παραίτηση ωστόσο είναι ανεπίτρεπτη...     

   

Πάλι καλά που ο Πούτιν δεν μας πήρε στα σοβαρά...

Η Ρωσία δεν απειλεί με εισβολή την Ελλάδα. Κι όμως,  η χώρα μας συμμετέχει στην αύξηση των αμυντικών δαπανών στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Αντιθέτως, την περίοδο των μνημονίων τα βαλτικά κράτη έδειχναν με το δάχτυλο τη χώρα μας αρνούμενα την οποιαδήποτε συμπαράσταση. Πόσα ακόμα παραδείγματα χρειάζεστε για να πειστείτε για το ότι η Ευρώπη δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ομοσπονδιακό κράτος;... 

Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε παρά να καταδικάσει την εισβολή τής Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022 κι όχι μόνο λόγω της προσήλωσής της στο διεθνές δίκαιο. Όταν η Κύπρος είναι μισό αιώνα διαιρεμένη δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και διαφορετικά. Αλίμονο όμως, η κυβέρνηση Μητσοτάκη το τερμάτισε φτάνοντας στο σημείο να ισχυριστεί πως βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Μόσχα. Πάλι καλά, τρόπος τού λέγειν, που είμαστε ανυπόληπτοι κι ο Βλ. Πούτιν δεν το πήρε στα σοβαρά...  

Δεν μπορούμε να παριστάνουμε πως ζούμε σε έναν ειρηνικό κόσμο ούτε στη γειτονιά μας ούτε ευρύτερα. Κι αν είναι αλήθεια ότι οι έμποροι όπλων και οι πολιτικές μαριονέτες τους το εκμεταλλεύονται για να κερδοσκοπούν, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει οι στρατιώτες μας στα σύνορα να κρατούν γαρύφαλλα κι όχι όπλα. Όσο για την κυβέρνηση, όταν βάζεις όλα τα αβγά σου σε ένα καλάθι πρωτίστως για ιδιοτελείς κι όχι για εθνικούς λόγους τότε όταν αυτά σπάνε μένεις νηστικός ή εκτός διασκέψεων. Κι αυτό, βεβαίως, είναι επικίνδυνο. Πολύ επικίνδυνο... 

Η Ζωή πρωθυπουργός; Ναι, αν ήταν και ΥΠΕΞ, ΥΕΘΑ, ΥΠΟΙΚ κ.οκ.

Δικαίως οι πολίτες ενισχύουν δημοσκοπικά την Ζ. Κωνσταντοπούλου για τη στάση της σε σχέση με το έγκλημα των Τεμπών. Ήταν, άλλωστε, η πολιτική αρχηγός που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ασχολήθηκε με την τραγωδία κι όταν δεν ήταν πρώτο θέμα συζήτησης. Αν ο Κ. Μητσοτάκης αποφάσιζε, μάλιστα, εκλογές σε ένα μήνα ενδεχομένως η Πλεύση Ελευθερίας να αναδεικνυόταν ακόμα κι αξιωματική αντιπολίτευση... 

Μπορεί, όμως, ένα μονοπρόσωπο κόμμα χωρίς δομές κι οργανωτική δικτύωση σε όλη τη χώρα να αναλάβει ένα τόσο σημαντικό ρόλο; Ποιος πιστεύει ότι η Ζωή θα ανεχθεί, έστω, την ανάδειξη στελεχών που θα της αφαιρέσουν μέρος τής προσωπικής της λάμψης όταν φρόντισε να εκλεγούν το 2023 οι απολύτως αρεστοί της κι όταν οι φουκαράδες βουλευτές της δεν μπορούν να κάνουν ούτε μία αγόρευση χωρίς το άγρυπνο βλέμμα της;...

Το μέλλον μας θα έχει πολλές κυβερνήσεις συνεργασίας μέχρι να κατασταλάξει ο καταταλαιπωρημένος ελληνικός λαός σε ένα νέο δίπολο. Μπορεί η Κωνσταντοπούλου να συνεργαστεί με κάποιον άλλον πέρα από το είδωλό της στον καθρέφτη όταν δεν ανέχεται να μοιράζεται ούτε τα σπόρια δημοσιότητας; Το πρώτο εξάμηνο του 2015 είναι πολύ ενδεικτικό για τις δυνατότητές της να τιθασεύει την αυταρέσκειά της και δεν νομίζω πως η δεκαετία που έχει μεσολαβήσει την έχει κάνει ταπεινότερη...

Όταν η πλειοψηφία των πολιτών στις δημοσκοπήσεις ζητά εκλογές η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να παριστάνει για πολύ ακόμα την αδιάφορη. Οι πολίτες, άλλωστε, όταν επιθυμούν κάλπες δεν το κάνουν για να εκλέξουν την ίδια κυβέρνηση, πολλώ δε μάλλον με 41%... 

Ο Κ. Μητσοτάκης- οφείλω να του το δώσω- κατάφερε να προηγείται στις δημοσκοπήσεις για σχεδόν μία δεκαετία, επίτευγμα διόλου αμελητέο παρότι η συστημική συνδρομή που απόλαυσε ήταν πρωτοφανής. Όλα τα όμορφα, όμως, ή τα άσχημα- αναλόγως από ποιο πρίσμα τα κοιτάς- κάποτε τελειώνουν. Σήμερα βρισκόμαστε στην αφετηρίας αυτής της φάσης. Το αν θα γεννήσει, ωστόσο, τέρατα ή κάτι ελπιδοφόρο αδυνατώ να το προεξοφλήσω...    

 

    

Ας ξεκινήσει τις απολύσεις από τα βαφτιστήρια της φαμίλιας...

Ακόμα κι αν ο Κ. Μητσοτάκης λέει την αλήθεια και δεν έγινε καμία συγκάλυψη στα Τέμπη δεν έχει πλέον καμία πολιτική σημασία. Σε ποινικό επίπεδο η τυχόν αθωότητά του θα τον απαλλάξει, αλλά όταν η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών πιστεύει ότι ο πρωθυπουργός είπε ψέματα, και μάλιστα επανειλημμένως, τότε η τακτική που ακολούθησε στη Βουλή "η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση" είναι αδιέξοδη. Αν οι πολίτες δεν δουν τον Κ. Αχ. Καραμανλή ή και τον ίδιο τον Κ. Μητσοτάκη στο Ειδικό Δικαστήριο λίγοι θα πιστέψουν ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη κι ακόμα λιγότεροι θα πάνε να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Το τελευταίο, πάντως, μια χαρά βολεύει τη ΝΔ...

Ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος χρεοκόπησε τη χώρα, αλλά έχει καταφέρει να πείσει πολλούς πως πίσω από την πτώση του ήταν οι Αμερικανοί για το βέτο- που ποτέ δεν χρησιμοποίησε επί της ουσίας- στο Βουκουρέστι και για τον αγωγό Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη. Κάποιοι, μάλιστα, πιστεύουν ότι προσπάθησαν και να τον δολοφονήσουν γιατί φοβούνταν πως οι πολλές ώρες μπροστά στο Playstation και στις ταβέρνες τής Ραφήνας θα οδηγούσαν στην κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Το "πρότυπο Καραμανλή" ακολουθεί σήμερα ο Μητσοτάκης για να μας πείσει πως δεν καταρρέει επειδή είναι απατεώνας αλλά γιατί τον επιβουλεύονται οι Ρώσοι και οι εξωγήινοι στον Υμηττό...

Κι επειδή ο Μητσοτάκης δεν έχει όρια στο θράσος και στην υποκρισία του, πέταξε τις δικές του συντριπτικές ευθύνες για την ηθική παρακμή τής χώρας στους δημοσίους υπαλλήλους. Θα ήταν καλύτερη η Ελλάδα αν δεν υπήρχε η μονιμότητα στο Δημόσιο και η αξιολόγηση ήταν πραγματική αξιολόγηση; Πιθανόν, μόνο που ο πατροκτόνος δεν μπορεί να επικαλείται την ορφάνια του για ελαφρυντικό... 

Για την κατάντια αυτής της χώρας έχει πολύ μεγάλες ευθύνες και η "αγία οικογένεια" που απασχολεί το δημόσιο βίο για δεκαετίες χάρη και σε έναν εκλογικό μηχανισμό που δεν έχει καμία σχέση με την αξιοκρατία, την αποτελεσματικότητα και τη διαφάνεια. Αν ο Κυριάκος θέλει να μας πείσει πως είναι μεταρρυθμιστής ας ξεκινήσει τις απολύσεις από τα βαφτιστήρια τής φαμίλιας. Αυτό από μόνο του θα συνιστούσε μεγάλη οικονομία κλίμακος...

 

   

Όταν σε ανέχονται και δεν σε αγαπάνε εύκολα πετιέσαι και γρήγορα ξεχνιέσαι...

Δεν είναι πλέον το πιθανότερο σενάριο ο Κ. Μητσοτάκης να γίνει ο μακροβιότερος πρωθυπουργός τής μεταπολίτευσης. Ακόμα, όμως, κι αν γινόταν αυτό δεν θα τον καθιστούσε επ' ουδενί και τον πιο αγαπητό. Για την ακρίβεια, ο ελληνικός λαός ποτέ δεν τον αγάπησε... 

Κι αν κέρδισε δύο βουλευτικές εκλογές αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στο ότι κανείς άλλος πρωθυπουργός δεν είχε τη στήριξη της διαπλοκής στο βαθμό που την είχε ο ίδιος και δεν έτυχε να κυβερνά σε μια πανδημία που πάγωσε όχι μόνο τις ζωές μας, αλλά και τον πολιτικό χρόνο. Πέρα, βεβαίως, από το ότι το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα είχε απέναντί του ένα ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό...

Όπως κι αν έχει, ο Μητσοτάκης ακολουθεί πλέον ένα αναπόδραστο σπιράλ πολιτικού θανάτου. Μπορεί αυτός ο πολιτικός θάνατος να έρθει πολύ γρήγορα, μπορεί να καθυστερήσει και λίγο, ωστόσο ακόμα κι από την ολιγαρχία αντιμετωπίζεται πλέον ως αβαρία που πρέπει να πεταχτεί για να διασωθούν οι "νόμιμοι ιδιοκτήτες" τής χώρας. Όταν, άλλωστε, δεν έχεις από πίσω σου ένα λαό να τρώει σίδερα για σένα αλλά ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση σε ανέχεται ως μη χείρον βέλτιστον τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Κι αν δεν με πιστεύει ο Κυριάκος μπορεί να ρωτήσει και τον Σωκράτη, ο οποίος αντιμετωπίζει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα...

Το ερώτημα, εξάλλου, για το ποιος θα διαδεχθεί τη σημερινή κυβέρνηση- αν υποθέσουμε πως δεν θα προέρχεται από τη ΝΔ- μοιάζει ήδη παρωχημένο. Όσο ανεπαρκείς ή ανέτοιμες κι αν μοιάζουν κι εν πολλοίς είναι οι ηγεσίες τής αντιπολίτευσης όταν τεθεί το ερώτημα θα δοθεί κάποια απάντηση κι αυτή δεν θα είναι ούτε Μητσοτάκης ούτε χάος. Μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις τής περασμένης Παρασκευής κι αυτές που θα ακολουθήσουν τα ψευδοδιλήμματα αποδεικνύονται όλο και πιο ψεύτικα και η τιμωρία των ενόχων όλο κι εγγύτερη...    

 

 

Δεν έχω γνωρίσει πυρομανή που να έγινε ο καλύτερος πυροσβέστης...

Οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις δεν ολοκληρώνονται σε μία τετραετία, κάποιες φορές ούτε και σε δύο. Το ίδιο ισχύει και για την επίλυση χρόνιων παθογενειών. Όποιος πιστεύει το αντίθετο μάλλον μπερδεύει το βολονταρισμό με το ρεαλισμό και το μεσσιανισμό με τη συλλογική ευθύνη. Δεν γεννήθηκε, ωστόσο, ακόμα ο πυρομανής που θα γίνει ο καλύτερος πυροσβέστης ή ο κομματάρχης που θα μετατραπεί σε μεταρρυθμιστή...

Αν υποχρεώνονταν σε απόλυση όσοι έχουν διοριστεί στο Δημόσιο χάρη στην οικογένεια Μητσοτάκη η Ελλάδα θα αποκτούσε το χαμηλότερο ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων κατά αναλογία πληθυσμού στην Ευρώπη. Αν ο Κ. Μητσοτάκης υποχρεωνόταν να επιστρέψει στους χορηγούς του τα ποσά με τα οποία τον έχουν επιχορηγήσει θα έκανε αυτομάτως αίτηση για ένταξη στους δικαιούχους τού ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Κι αν βρισκόταν κάποιος δικαστής στην Αθήνα να ανοίξει το τηλέφωνο του πρωθυπουργού ενδεχομένως να μην έβρισκε κάποιο κακούργημα στον Ποινικό Κώδικα το οποίο να μην του προσήπτε...

Ο πραγματικός μεταρρυθμιστής δεν περιμένει έξι χρόνια για να ξεκινήσει τις μεταρρυθμίσεις του. Ούτε δύο έτη μετά από ένα τρομακτικό δυστύχημα και "μόνο και μόνο" γιατί βγήκε όλη η Ελλάδα στους δρόμους οργισμένη μαζί του και για τη συγκάλυψή του. Ο πραγματικός μεταρρυθμιστής δεν παρακολουθεί φίλους κι εχθρούς για να τους έχει στο χέρι, δεν κάνει συνεχώς τα χατίρια των ολιγαρχών, δεν χρωστά στις τράπεζες, δεν μιμείται τον Γκέμπελς στη χρήση τής προπαγάνδας, δεν, δεν, δεν... 

Εν προκειμένω δεν έχουμε καν κάποια μεταρρυθμιστική κόπωση παρά μόνο την πάνδημη αναγνώριση ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός από την αρχή, αλλά η πλειοψηφία που πήγαινε στις κάλπες δεν ήθελε να το δει. Τώρα, όμως, βλέπουν ακόμα και οι τυφλοί. Τώρα πλέον η νέμεσις είναι κοντά. Και είναι πέρα ως πέρα δικαιολογημένη...  

 

Δόξα και τιμή στον μαύρο κύκνο...

Αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια: "Ο μαύρος κύκνος εννοείται ως ένα ολιγοπίθανο κι απρόβλεπτο γεγονός που λαμβάνει χώρα σε μια οποιαδήποτε σειρά πιθανών και συνηθισμένων γεγονότων σε κάθε δραστηριότητα μιας κοινωνίας κι ανατρέπει δραματικά προς το χειρότερο ή το καλύτερο τη δομή της". Σε μια χώρα που η κυβέρνησή της είναι διεφθαρμένη και η αντιπολίτευση ανεπαρκέστατη αυτός ο "μαύρος κύκνος" ήταν οι οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών. Αν είχαν λουφάξει, αν είχαν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους, αν έλεγαν "δεν βαριέσαι, ας τα παρατήσουμε, αυτή είναι η Ελλάδα" σήμερα η πατρίδα μας δεν θα ζούσε τις ογκωδέστερες διαδηλώσεις της από τη μεταπολίτευση και μετά...

Όταν ένας ολόκληρος λαός κατεβαίνει στους δρόμους για να απαιτήσει δικαιοσύνη κι αλήθεια δεν χρειαζόμαστε άλλη απόδειξη για την κατάπτωση των θεσμών τής Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας. Όση προπαγάνδα κι αν επιστρατευτεί, όσα υπουργικά χουντικά σταγονίδια κι αν αλυχτήσουν, όσο μιθριδατισμό κι αν έχουμε αποδεχθεί, το αίτημα της μάνας και του πατέρα να μάθουν επιτέλους, ύστερα από δύο χρόνια, γιατί σκοτώθηκε το παιδί τους προκαλεί ανατριχίλα που διαπερνά ολόκληρο το σώμα τής ελληνικής κοινωνίας. Κι όσο εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για το έγκλημα- είτε πολιτικά είτε και ποινικά- δεν αναλαμβάνουν ούτε καν την ελάχιστη ευθύνη αυτή η ανατριχίλα που ήδη έχει γίνει οργή θα μετατραπεί σε χείμαρρο που θα τους παρασύρει νωρίτερα ή αργότερα...

Δεν τρέφω αυταπάτες: τα καθεστώτα διαθέτουν συστήματα ασφαλείας και τις απαραίτητες ρεζέρβες. Δεν είναι, όμως, πάντοτε συμπαγή. Κάποιες φορές παρουσιάζουν και ρωγμές που τις εντοπίζουν μαύροι κύκνοι και τις αξιοποιούν. 

Μπορεί οι σημερινές διαδηλώσεις να είναι μια τέτοια περίπτωση, μπορεί κι όχι. Όπως κι αν έχει, όμως, αποτελούν σημείο καμπής κι αυτό γιατί είναι η πρώτη φορά από το 2015 που η κοινωνική αμηχανία για τη μνημονιακή κωλοτούμπα τής τσιπρικής Αριστεράς πηγαίνει στην άκρη και βρίσκει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της, αυτά που είχαν χαθεί, για παράδειγμα, στην περίπτωση των παρακολουθήσεων. Κι όταν γίνεται η αρχή ακολουθεί το τέλος. Το δίκαιο τέλος τους... 

  

Δεν θα απολογείται στον αιώνα τον άπαντα η Αριστερά για έναν τυχοδιώκτη...

Ήταν αδίκως αγανακτισμένοι οι Έλληνες την εποχή των μνημονίων; Είχαν όλοι αποκτήσει από δύο σπίτια, από δύο Καγιέν, είχαν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο κι έδεναν τα σκυλιά τους με λουκάνικα; Μάλλον όχι, αλλά προκειμένου να διασωθεί ο τόσο βολικός δικομματισμός ΝΔ- ΠΑΣΟΚ είχε εφευρεθεί το παγκάλειο "μαζί τα φάγαμε" ώστε να νιώθουμε ενοχές αντί για οργή... 

Ούτε τώρα είναι αδίκως αγανακτισμένοι οι Έλληνες, έστω κι αν οι λόγοι και οι αφορμές είναι διαφορετικές. Ακόμα κι αν και σήμερα δεν λείπουν οι τυχοδιώκτες στην αντιπολίτευση που καιροσκοπούν πάνω στην αγωνία για το αύριο. Όπως και τότε, με τον Αλ. Τσίπρα...

Κύκλοι τού πρώην πρωθυπουργού- ποιος έχασε το κουράγιο του για να το βρει ο Αλέξης και να τα βάλει με τους εθνικούς μας νταβατζήδες- εξοργίστηκαν με κυβερνητικούς κύκλους που του την έλεγαν για τα όσα έγιναν το 2015- 2019. Μα, δεν καταλαβαίνω. Ο ίδιος ο Τσίπρας δεν ήταν που είχε ζητήσει συγγνώμη στο συνέδριο της "Καθημερινής" για τις τηλεοπτικές άδειες και τη Novartis; 

Αυτός δεν είναι ο οποίος στις ημερίδες του τοποθετεί στην πρώτη σειρά τη διαπλοκή που υποτίθεται πως θα πολεμούσε γιατί ήταν κάθε λέξη τού Συντάγματος; Αυτός δεν νομιμοποίησε και διά της σιωπής του τη μετατροπή τού κόμματος του οποίου ηγήθηκε για 15 χρόνια σε αντιδημοκρατικό μόρφωμα; Αλέξη μου, η θέση σου είναι πλέον δίπλα σε αυτούς από τους οποίους υποσχέθηκες να μας απαλλάξεις. Και ήταν άλλη μια υπόσχεσή σου που χάθηκε με το κύμα που σε έκανε βασιλιά...

Αρκετά απολογήθηκε η Αριστερά για τις κωλοτούμπες ενός πολιτικού τυχοδιώκτη. Ο Τσίπρας, άλλωστε, είναι πολύ μικρός μπροστά στο μαρτυρολόγιό της για να μπορεί να την λεκιάζει για πάντα. Κι αν δεν ξέρει τι να κάνει με τον πολύ ελεύθερο χρόνο του στα 50 του έτη, αυτό δεν είναι πρόβλημα το οποίο θα έπρεπε να μεταγγίσει στην παράταξή του... 

Ας κάνει, συνεπώς, και το ύστατο άλμα στο κενό. Ας φτιάξει κόμμα για να διαπιστώσει και μόνος του αυτό που βλέπουν όλοι εκτός από τον ίδιο στο συννεφάκι μεγαλείου που του έχουν φτιάξει εκείνοι που αν δεν έκαναν επίκληση στη δήθεν σοφία του θα είχαν εξατμιστεί εδώ και πολύ καιρό αλλά προτίμησαν να εξατμίσουν την Αριστερά. Να το προσπαθήσουν τουλάχιστον...  

   

Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν "ή εγώ ή το χάος"...

Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης έθετε το 1974 το δίλημμα "Καραμανλής ή χάος" η χώρα έβγαινε από μία επτάχρονη δικτατορία, με τον δεξιάρχη να ζει εκτός Ελλάδας από το 1963. Κατά πάσα πιθανότητα, εξάλλου, δεν είχε ζητήσει από τον μουσικοσυνθέτη να κάνει τη σχετική δήλωση. 

Τα δεδομένα, δηλαδή, είναι πολύ διαφορετικά με τα σημερινά για να μπορούν να πείθουν τα μαντρόσκυλα του νυν πρωθυπουργού στην κυβέρνηση, στη Βουλή, στη δικαιοσύνη και στα ΜΜΕ όταν μας λένε "Μητσοτάκης ή χάος". Η ταύτιση, άλλωστε, της δημοκρατίας με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο, μάλιστα, κατά τη θητεία του ευθύνεται και για μια σειρά παραβιάσεων του κράτους δικαίου μάλλον αδικεί τη δημοκρατία και ξεπλένει το πρόσωπο...

Το πιθανότερο είναι πως την Παρασκευή δεν θα πέσουν ούτε η Βαστίλη ούτε η Τριπολιτσά ούτε τα χειμερινά ανάκτορα. Όταν, όμως, έπεσαν ποιος είχε την ευθύνη; Ο γαλλικός λαός ή ο βασιλιάς, ο ελληνικός λαός ή ο σουλτάνος, ο ρωσικός λαός ή ο τσάρος; Όσοι, συνεπώς, επικαλούνται τη σταθερότητα μάλλον το δικό τους τομάρι θέλουν να σώσουν κι όχι το πολίτευμα...

Κι αν πέσουν η Βαστίλη, η Τριπολιτσά, η Αγία Πετρούπολη τι κάνουμε; Πολύ απλά επιβεβαιώνουμε ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά Συντάγματα που πρέπει να εφαρμόζονται. Ο κυρίαρχος λαός ή το Κοινοβούλιο θα αποφασίσουν αν θέλουν ξανά τον Μητσοτάκη ή κάποιον άλλο... 

Αυτό που σίγουρα δεν προβλέπεται στις δημοκρατίες είναι οι εκβιασμοί, η επίδειξη βίαιου αυταρχισμού και η γκεμπελική προπαγάνδα. Είναι αλήθεια ότι έχουμε υποστεί τόσες δόσεις τους και στο πρόσφατο παρελθόν που αρκετοί από εμάς έχουμε εθιστεί στο δηλητήριο και το αποζητούμε. Όχι, όμως, όλοι κι όχι για πάντα... 

  

   

Πλέει η χυδαιότητα και στην αντιπολίτευση...

Η μεγαλύτερη ευθύνη για την τοξικότητα στην πολιτική ζωή με αφορμή τα Τέμπη βαραίνει την κυβέρνηση. Η κατάντια τού σιδηρόδρομου, το δυστύχημα και η συγκάλυψή του φέρουν την υπογραφή Μητσοτάκη. Κανένα κόμμα, άλλωστε, της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να κινητοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες ή κι εκατομμύρια πολίτες...

Τίποτα, συνεπώς, δεν συγκρίνεται με τη χυδαιότητα των κυβερνώντων. Κι ας κάνουν κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης ό,τι μπορούν για να την ανταγωνιστούν προσπαθώντας να κρύψουν τις πολιτικές τους ανεπάρκειες πίσω από τον πόνο 57 οικογενειών που έγινε ο πόνος όλων των Ελλήνων. Τι νόημα έχει, για παράδειγμα, η κατάθεση πρότασης δυσπιστίας τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή; Θα πέσει η κυβέρνηση; Πιθανότατα όχι. Κι αν πηγαίναμε σε εκλογές ποιος θα τις κέρδιζε; Μάλλον αυτός που θα είχαμε ρίξει ένα μήνα πριν...

Πολλοί πολίτες θεωρούν πως όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι και δυσπιστούν κι απέναντι σε άλλους θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη, η αστυνομία και η εκκλησία. Από την άλλη, ωστόσο, δεν πρόκειται να εμπιστευτούν το μέλλον τους σε μονοπρόσωπες ΕΠΕ, σε κόμματα του ενός αρχηγού κι από πίσω το χάος. Όσοι, επομένως, συγκροτούν οργανώσεις σε όλη τη χώρα, δίνουν τη δύναμη στους πολίτες ώστε αυτοί να δίνουν γραμμή κι όχι να την περιμένουν από στελέχη που ανυπομονούν για νέα οφίτσια δεν είναι ανόητοι αλλά έρχονται από το μέλλον. Τουλάχιστον αυτό που θα έπρεπε να είναι το μέλλον...  

  

   

Τον Βαραββά, τον Βαραββά...

Οι άνθρωποι δεν είμαστε αλάνθαστοι ούτε ως μεμονωμένες οντότητες ούτε ως σύνολα. Κάνουμε και θα συνεχίζουμε να κάνουμε λάθη. Αυτοί, ωστόσο, που χρησιμοποιούν ακόμα το 41% του 2023 για να δικαιολογούν κάθε τους πολιτική δεν μπορούν σήμερα να ισχυρίζονται πως "ο λαός προτίμησε και τον Βαραββά από τον Ιησού". Αν μη τι άλλο, γιατί οι συγγενείς των νεκρών δεν είναι ληστές κι ο Κ. Μητσοτάκης δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ενσάρκωση της Δευτέρας Παρουσίας...

Τα κυβερνητικά σκυλιά χρησιμοποιούν, επίσης, ένα επιχείρημα που έχει λογική βάση: δεν πρέπει να επιτρέψουμε την κυριαρχία τής τοξικότητας που ενδεχομένως να φέρει σε διακινδύνευση ακόμα και τη δημοκρατία. Από το στόμα κάποιου μετριοπαθούς πολιτικού που πολιτεύεται με όρους καθωσπρεπισμού θα έβγαζε νόημα. Όταν, όμως, εκστομίζεται από πολιτικούς τύπου Γεωργιάδη, Βορίδη, Αγαπηδάκη που έχουν γράψει ιστορία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τους κατά καιρούς εμετούς τους σε βάρος πολιτικών αντιπάλων κι αυτό το επιχείρημα θα καταλήξει στον κουβά...

Η ύστατη καταφυγή των πολιτικών απατεώνων είναι να αποφύγουμε μια επανάληψη του αντιμνημονιακού αγώνα γιατί αυτή κατάληξε στην κωλοτούμπα Τσίπρα. Λες κι αν ο λαός έλεγε από την αρχή "σφάξε με αγά μου να αγιάσω" οι νεοφιλελεύθερες ορδές θα ήταν πιο μαλακές απέναντί του... 

Στην αδικία τής οριζόντιας εφαρμογής τής ίδιας λιτότητας σε δίκαιους κι άδικους φωλιάζει η αντισυστημική οργή που σήμερα βρίσκει έκφραση στην ακροδεξιά κι όχι στη ριζοσπαστική Αριστερά. Το ίδιο αίσθημα αδικίας, που αυτή τη φορά βρίσκει αφορμή στο να εκδηλωθεί στη συγκάλυψη για το θάνατο 57 ανθρώπων σε ένα τρένο σε διπλή γραμμή, κυριαρχεί και σήμερα. Κι αυτό το αίσθημα μόνο με τη δικαιοσύνη και την αλήθεια θα ηρεμήσει. Σε καμία περίπτωση με τα ουρλιαχτά των λύκων που εξαγριώνουν περισσότερο τα πάθη και τα πλήθη...  

  

 

Το νεογέννητο κι ο ετοιμοθάνατος μοιάζουν σε πολλά, εκτός από τις προσδοκίες...

Στην πολιτική πολύ λίγα πράγματα μπορούν να είναι αποκρουστικότερα από τη συγκάλυψη ενός εγκλήματος με 57 νεκρούς. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να αναγνωρίσεις την υπέρτατη αξία τής ανθρώπινης ζωής δεν είμαι κι εγώ διατεθειμένος να σου αναγνωρίσω την ιδιότητα του συνομιλητή μου... 

Δεν είναι, όμως, η συγκάλυψη το μοναδικό αποκρουστικό που ακούμε τους τελευταίους μήνες στο δημόσιο διάλογο, έστω κι αν δεν είναι της ίδιας απαξίας. Αποκρουστικό είναι και να προσκαλείς σε προοδευτικό μέτωπο όταν εσύ το έχεις πρώτα διασπάσει ή το έχεις αποκλείσει. Υπό αυτή την έννοια βρίσκω απολύτως λογικό ο Ν. Ανδρουλάκης να μην επιθυμεί συνεργασία με αυτούς που έχασαν κι έφυγαν ή με αυτούς που έδιωξαν για να μην χάσουν. Πώς να τους έχει εμπιστοσύνη;...

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μείνει ενωμένος υπό τη νέα του ηγεσία μετά την παραίτηση Τσίπρα σήμερα θα είχε υπερσκελίσει τη ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Φυσικά κι αυτή είναι μία εκτίμηση, η οποία βασίζεται ωστόσο στην κοινή λογική: όταν ρίχνεις τη ΝΔ από το 41% στο 28%, μένεις δεύτερος στη γενική ψήφο, κερδίζεις ξανά στη νεολαία κι όλα αυτά ύστερα από τόση αμφισβήτηση από τους υποτιθέμενους συντρόφους σου και τη λευκή απεργία που έκαναν στις ευρωεκλογές- όταν δεν καλούσαν τους δικούς τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν άλλα κόμματα-, έχω κάθε λόγο να πιθανολογώ πως θα μπορούσε τώρα να είναι καβάλα στο άλογο. Ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, προτίμησε το 3%, τους δέκα βουλευτές και τα τριάντα μισθολόγια...

Τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει ένα νεογέννητο κι ένας ετοιμοθάνατος σε αρκετά σημεία ομοιάζουν, μολονότι οι προσδοκίες τους είναι εντελώς διαφορετικές. Γι' αυτό κι ενδεχομένως κάποιοι καλοπροαίρετοι να μπερδεύονται και κάποιοι κακοπροαίρετοι να παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και να συγχέουν τα ζητήματα που πράγματι αντιμετωπίζει ένα κόμμα τριών μηνών που δεν έχει πραγματοποιήσει καν το ιδρυτικό του συνέδριο με ένα αντιδημοκρατικό μόρφωμα του οποίου ο κυβερνητικός κύκλος έκλεισε με πάταγο στο συνέδριο του μπουζουξίδικου. Όταν φεύγεις ή εξοστρακίζεις το μόνο μέτωπο που μπορείς να οικοδομήσεις είναι στο πλευρό τής υποκρισίας κι εμμέσως του Κ. Μητσοτάκη απέναντι στη δημοκρατία και στη δικαιοσύνη. Κανένα άλλο...      

 

     

Ανήκομεν εις τα κορόιδα...

Όσο διεξάγονται αθλητικές διοργανώσεις στις οποίες θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους εθνικές ομάδες από τα κράτη- μέλη τής ΕΕ μην περιμένετε την ομοσπονδιοποίηση της Γηραιάς Ηπείρου. Δεν ισχυρίζομαι πως είναι κακό να μην φτάσουμε στο φεντεραλισμό, αλλά αν αυτό είναι το όραμα των ευρωπαϊκών ηγεσιών δεν θα επιτευχθεί ποτέ όσο θα αισθανόμαστε πρώτα Έλληνες ή Γερμανοί και δευτερευόντως Ευρωπαίοι. Αυτοί, άλλωστε, που κατά την ελληνική κρίση χρέους προέτασσαν την τιμωρία- λες και οι τράπεζές τους, για παράδειγμα, ήταν αμέτοχες ευθυνών- από την αμοιβαιότητα δεν μπορούν σήμερα να πείθουν όταν μιλάνε για την αναγκαιότητα για κοινές πολιτικές άμυνας κι ασφάλειας...

Το παράδειγμα του αθλητισμού είναι απλώς ενδεικτικό. Αν δεν είμαστε αποφασισμένοι να αποσυνδέσουμε τους λαούς τής Ευρώπης από τις εθνικές τους συνειδήσεις- επαναλαμβάνω, δεν το θεωρώ επιθυμητό- δεν θα φτάσουμε ποτέ όχι μόνο στην ομοσπονδία αλλά ούτε καν σε κοινή εξωτερική πολιτική. Γι' αυτό και είναι ρεαλιστικότερο από το να συνεδριάζουν κάθε τρεις και λίγο οι ευρωπαίοι ηγέτες για την Ουκρανία να εστιάσουν σε ζητήματα όπου πραγματικά μπορούν να υπάρξουν συγκλίσεις προς όφελος των ευρωπαίων πολιτών. Το να επιζητάς την ανεξαρτητοποίηση από τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία σε έναν τόσο στενά διασυνδεδεμένο πλανήτη με εντελώς διαφορετικές ιστορικές παραστάσεις κι εθνικά συμφέροντα είναι δυσκολότερο κι από τον τετραγωνισμό τού κύκλου...

Τούτων δοθέντων γίνεται ακόμα πιο κατανοητό το πόσο τραγικό ήταν η Ελλάδα να βάλει όλα της τα λεφτά στις ΗΠΑ. Στείλαμε, κατόπιν εντολών τής Ουάσιγκτον, ένα σκασμό όπλα στην Ουκρανία αποδυναμώνοντας την εθνική μας άμυνα για χάρη των Αμερικανών και τώρα οι Αμερικανοί λένε στον Β. Ζελένσκι να κάνει εκλογές και να αποδεχθεί όποια ειρήνη τού επιβάλουν. Πάνε χαμένα, επομένως, η "σωστή πλευρά τής ιστορίας", τα χειροκροτήματα στο Κογκρέσο και τα "ανήκομεν εις τη Δύση". Μάλλον ανήκομεν εις τα κορόιδα...