Στους έλληνες αρέσει να αισθάνονται είτε οι καλύτεροι, είτε οι χειρότεροι του κόσμου. Μέση λύση δεν υπάρχει! Κι αυτό το γράφω με αφορμή το σκάνδαλο της καταλήστευσης του βρετανικού κρατικού προϋπολογισμού από τους βουλευτές του Ηνωμένου Βασιλείου. Τι αποδεικνύουν οι αποκαλύψεις που συγκλονίζουν την άλλη όχθη της Μάγχης; Οτι η διαφθορά δεν είναι ίδιον ελληνικό, αλλά της κάθε εξουσίας, μικρής ή μεγάλης. Δεν είναι στο ελληνικό DNA να βάζουμε το χέρι στο μέλι, είναι στο ανθρώπινο...
Τα αφτιά των πολιτικών, εξάλλου, φαίνεται πως δεν ιδρώνουν ούτε στο "Νησί", όπου ο πρόεδρος της Βουλής αρνείται να παραιτηθεί παρότι έκανε κι εκείνος χρήση του δημόσιου χρήματος δι' ασήμαντους λόγους. Είναι μύθος, επίσης, πως στο εξωτερικό οι πολιτικοί τιμωρούνται. Μπορεί να συμβαίνει συχνότερα από ό,τι στην Ελλάδα, αλλά το "συχνότερα" δεν είναι "συχνά"...
Χθες διάβασα ένα άρθρο του δημοσιογράφου Γ. Βότση στην "Ελευθεροτυπία", στο οποίο παρουσίαζε τη Φινλανδία σα να 'ταν επίγειος παράδεισος. Οντως, το κράτος εκεί λειτουργεί: και το εκπαιδευτικό σύστημα και το υγειονομικό είναι παραδείγματα προς μίμηση, όπως και η διαφάνεια στις δημόσιες συναλλαγές. Τι να την κάνεις, όμως, μια ζωή όπου θα δειπνείς στις επτά το βράδυ κι όπου "πέφτεις" για ύπνο στις έντεκα γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις; Να διαλύσουμε το κομματικό κράτος μας ναι, αλλά η ζωή είναι πολύ περισσότερα από καθαροί και μεγάλοι δρόμοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου