Γύρω στα χίλια άτομα κατέχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Μεγάλες βιομηχανίες κι επιχειρήσεις απολύουν κόσμο γιατί τα κέρδη τους απλώς μειώθηκαν κι όχι γιατί έχουν ζημιές, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι τα κατά καιρούς βραβεία κοινωνικής υπευθυνότητας που κερδίζουν είναι μια αστειότητα. Οι τράπεζες, επίσης, συνεχίζουν να λειτουργούν ως νόμιμοι τοκογλύφοι.
Οταν, επομένως, η εικονιζόμενη Ρόζα Λούξεμπουργκ μιλούσε για σοσιαλισμό ή βαρβαρότητα είχε δίκιο. Γιατί, άραγε, καμώνεται τον προσβεβλημένο ο Κ. Καραμανλής από την εξομοίωση του καπιταλισμού με τη βαρβαρότητα; Κι αν κάποιοι είναι βάρβαροι, αυτοί δεν είναι όσοι αγνά πιστεύουν στο φιλελευθερισμό ή νεοφιλελευθερισμό, αλλά εκείνοι που καρπώνονται κέρδη και ψήφους από την ιδεοληψία πως η αγορά μπορεί να αυτορυθμίζεται και δεν υπάρχει ανάγκη να τίθενται νομοθετικοί κανόνες...
Οσο για τον Γ. Παπανδρέου, που επαναλαμβάνει το δίλημμα για να κερδίσει "ψηφαλάκια", η κ. Παπαρήγα έχει δίκιο να του καταλογίζει πως όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο άλλη τόση έχει το ΠΑΣΟΚ με το σοσιαλισμό. Ολοι τους, όμως, παίζουν ένα "θέατρο σκιών", επιδιώκοντας την πόλωση που θα τους βοηθήσει να συντηρήσουν ή και να αυξήσουν τις δυνάμεις τους. Γι' αυτό και το ορθότερο θα 'ταν να λέγαμε πως στην Ελλάδα κομματισμός= βαρβαρότητα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου