Οποιος νομίζει πως ένας άνθρωπος θα σωφρονιστεί,ρίχνοντάς τον σε ένα μπουντρούμι δύο επί τρία, όπου θα συγκατοικεί με άλλους τέσσερις, θα τρώει άθλιο φαγητό και θα διαβιώνει υπό απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής προφανώς έχει μπερδέψει το σωφρονισμό με την εκδίκηση...
Κάνω την παραπάνω σκέψη με αφορμή τη χθεσινή "Έρευνα" του Παύλου Τσίμα, όπου γινόταν λόγος για το πώς συμπεριφέρεται στους τοξικομανείς το ελληνικό "δικαιικό" σύστημα και πώς το πορτογαλικό. Εκεί δεν τους πετούν στις φυλακές, αλλά τους στηρίζουν με ειδικά προγράμματα ψυχολογικής υποστήριξης. Εκεί τους προμηθεύουν οι ίδιοι ναρκωτικά κι όμως η Πορτογαλία δεν έχει εξελιχθεί σε διεθνές κέντρο συνάντησης των ναρκομανών, αλλά έχει μειωθεί ο αριθμός τους.
Στην τριτοκοσμική Ελλάδα, όμως, εξακολουθούμε να ντρεπόμαστε για τα ανθρώπινα πάθη, γι' αυτό και τα "εξορίζουμε" πίσω από τα κάγκελα. Δε δεχόμαστε τα λάθη γι' αυτό και τα τιμωρούμε, χωρίς να προσπαθούμε να τα διορθώνουμε. Είμαστε μια χώρα όπου ευχαρίστως θα εκτελούσαμε ανθρώπους στην πλατεία Συντάγματος, έστω κι αν αυτοί ήταν έμποροι ναρκωτικών, αλλά αν μιλήσει κανείς για αποποινικοποίηση των εθιστικών ουσιών είναι είτε ο ίδιος ναρκομανής είτε, "απλώς", έκφυλος. Γι' αυτό και προτιμούμε να έχουμε φυλακές-κολαστήρια ψυχών παρά σωφρονισμένους εγκληματίες. Διατηρούμε, άλλωστε, στην ουσία τη μεσαιωνική αντίληψη πως ο άνθρωπος γεννιέται εγκληματίας και δε γίνεται. Η "δίψα" για αίμα κι εκδίκηση είναι κι αυτή πάθος. Μόνο που αυτό το πάθος έχουμε φροντίσει να το νομιμοποιήσουμε και στην κάτι σα συνείδησή μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου