Αυτός ο μουστακαλής κύριος είναι γκέι; "Αστεία ερώτηση", θα μου πείτε. Λες κι αν ο Κολοκοτρώνης αρεσκόταν στη συντροφιά αρρένων θα ήταν λιγότερο ή περισσότερο άνδρας. Κι όμως, με αυτήν την ερώτηση ασχολούνται στην πρωτόγονη κοινωνία μας πνευματικοί, υποτίθεται, άνθρωποι από κάθε πλευρά του πολιτικού σκοινιού. Κι όλα αυτά γιατί επιμένουμε να αντιμετωπίζουμε την ιστορία μας είτε ως αφορμή για παρελάσεις, είτε για να τη μετατρέπουμε σε "λάιφσταϊλ" μεσημεριανάδικο...
Καλώς ή κακώς οι έλληνες δεν ήμασταν ούτε είμαστε υπεράνθρωποι, όπως επιμένουν κάποια σχολικά βιβλία, οι παπάδες και το κάθε λογής εθνικισταριό. Οι έλληνες, όμως (κι αναφέρομαι στο λαό κι όχι στους διαχρονικά πουλημένους κοτζαμπάσηδες και τη διαχρονικά υποκρίτρια εκκλησία), δε ζούσαν σε έναν επίγειο παράδεισο κατά τη διάρκεια των περισσότερων αιώνων της τουρκοκρατίας, όπως θα ήθελαν να μας πείσουν το ΣΚΑΪ και οι δήθεν αντικειμενικοί ιστορικοί...
Μπορούμε να συνεχίζουμε να κοροϊδευόμαστε για αιώνες, αλλά η ιστορία πάντοτε θα γράφεται από τους νικητές και με τρόπο που να ταιριάζει με τις εθνικές ή πολιτικές επιδιώξεις της στιγμής. Ο καθένας, άλλωστε, μπορεί να εξάγει όποιο συμπέρασμα τον συμφέρει αναλόγως με τις πηγές τις οποίες εξετάζει. Ας συμφωνήσουμε, ωστόσο, στο εξής: πως η ανθρώπινη ιστορία, είτε ως γεγονότα είτε ως επιστήμη, έχει γραφτεί από ανθρώπους. Κι εγώ δεν έχω γνωρίσει (τουλάχιστον όχι ακόμα!) ούτε έναν από το είδος μας που να μπορώ να χαρατηρίσω άγιο, δηλαδή αλάνθαστο κι αναμάρτητο. Τί σημαίνει αυτό; Πως τα βιβλία της ιστορίας δε μπορεί να ομοιάζουν, στην απολυτότητά τους, με το ευαγγέλιο ή το κοράνι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου