Οταν μια χώρα βρίσκεται σε πόλεμο, πραγματικό ή οικονομικό όπως αυτόν που αντιμετωπίζει τώρα η Ελλάδα, η εθνική ομόνοια είναι εκ των ων ουκ άνευ. Ποιός μπορεί να διαφωνήσει με αυτό; Γι' αυτό και κρίνω απαραίτητη τη συναίνεση των πολιτικών κομμάτων για την έξοδο της χώρας από την κρίση και τη σωτηρία του λαού. Αυτού του είδους τη συναίνεση, όμως, επιδιώκει η κυβέρνηση ή μήπως ψάχνει για συνενόχους στο έγκλημα;...
Φαντάζεστε το Λεωνίδα στις Θερμοπύλες αντί να έλεγε "μολών λαβέ" στους απεσταλμένους του Ξέρξη να έσκυβε το κεφάλι και να τους αποκρινόταν "συναινώ να γίνουμε δούλοι σας"; Ακόμα κι αυτός ο δικτάτορας Μεταξάς δεν τόλμησε να ζητήσει τη συναίνεση του λαού για να γίνει υποζύγιο των ιταλών και των γερμανών. Κι όμως, ο αρχηγός Γιωργάκης ωρύεται και χαρακτηρίζει ανεύθυνους όλους εκείνους που αδυνατούν ακόμα να πιστέψουν πώς ο ίδιος άνθρωπος που προεκλογικώς μιλούσε για σοσιαλισμό αντί για βαρβαρότητα, μας οδηγεί κατευθείαν στα νύχια του νεοφιλελευθερισμού...
Ξέρω πως το "όχι" δεν υπάρχει στο φτωχό, ούτως ή άλλως, λεξιλόγιο του αρχηγού Γιωργάκη, αλλά αυτή η λέξη είναι η πλέον αρμόζουσα για να απαντήσουμε στη "συναίνεση" που απαιτεί ο πρωθυπουργός, αφού πρώτα κατάλαβε κι ο ίδιος πως το πρόβλημα δεν ήταν η Ελλάδα, αλλά η πολιτικά αδύναμη Ευρώπη. Τώρα που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, ας μας πυροβολήσει κι ας λουστεί το αίμα που ο ίδιος θα έχει δημιουργήσει. Δεν θα του κάνουμε τη χάρη να στρέψουμε οι ίδιοι το όπλο προς τον εαυτό μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου