Η Αμαζονία φλέγεται από την αλαζονεία για νέο πλούτο...

Είναι λογικό ο Κ. Μητσοτάκης να μην λέει κουβέντα για την καταστροφή τής Αμαζονίας, του πνεύμονα του πλανήτη. Τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση δεν υποπίπτει στο αμάρτημα της υποκρισίας, όπως σε τόσες άλλες. Τι να πει, άλλωστε, όταν στον πυρήνα τής πολιτικής του δεν βρίσκεται η δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου, που σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο αρκεί για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και η Γη μας βιώσιμη, αλλά η δημιουργία νέου τον οποίο θα προσπορίζονται ως επί το πλείστον οι ελίτ;...

Το ότι, για παράδειγμα, η σύνοδος των G7 θεωρείται σημαντικότερη από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ή ο γαλλογερμανικός άξονας από την ΕΕ μαρτυρούν πως για τους ισχυρούς η δημοκρατία είναι απλώς "brand name" κι όχι ουσία. Σε διαφορετική περίπτωση θα είχαν σπεύσει πρώτοι εκείνοι να ανοίξουν τις κλειστές πόρτες πίσω από τις οποίες λαμβάνονται οι αποφάσεις που αφορούν όλους μας αντί να είναι αυτοί που τις κρατούν επτασφράγιστες. Το ίδιο ισχύει και για τα δικαιώματα, τα οποία εφαρμόζονται μόνο όταν βολεύουν ή, τουλάχιστον, δεν ενοχλούν τους δυνατούς...

Η αύξηση των κερδών, αυτός ο Μαμωνάς στον οποίο ο καπιταλισμός θυσιάζει τα πάντα, θα οδηγήσει αργά η γρήγορα τον πλανήτη στην πλήρη καταστροφή. Η υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων και συνεπακόλουθα του ανθρώπου από τον άνθρωπο βρίσκονται στην καρδιά ενός συστήματος το οποίο στις ημέρες μας θεωρείται φυσικός νόμος, μολονότι στις αυταρχικές του μεθόδους, αν και πιο εκλεπτυσμένες, δεν έχει και σε πολλά να ζηλέψει από συστήματα τα οποία έχουν σταμπαριστεί, και δικαίως, από την Ιστορία ως αυταρχικά. Αλίμονο, όμως, αν η στάση ζωής μας παραμείνει μοιρολατρική και δεν κάνουμε προσπάθειες για αλλαγές, ακόμα κι επαναστατικώ δικαίω, που θα ανατρέψουν την πορεία προς το γκρεμό...