Όταν δεν ξέρεις τι θέλεις στο τέλος οι Τζόνσον αποφασίζουν για σένα...

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία την εποχή τής τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης μπορεί να θεωρηθεί και ξεπερασμένη. Όταν με ένα κλικ μπορούμε να κάνουμε σχεδόν τα πάντα από οπουδήποτε είναι παρωχημένο να αφήνουμε τις σημαντικότερες αποφάσεις για τη ζωή μας να λαμβάνονται από μερικές εκατοντάδες, οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις έχουν και περιορισμένη αντίληψη για το τι πραγματικά συμβαίνει στην κοινωνία. Αλίμονο, όμως, αν η αντικατάσταση του Κοινοβουλίου είναι το κλείσιμό του χωρίς δημοκρατικότερη εναλλακτική και, μάλιστα, από έναν πρωθυπουργό που δεν έχει καν εκλεγεί από το λαό, όπως συμβαίνει στη Μεγάλη Βρετανία τού Μπ. Τζόνσον...

Το Brexit επικράτησε το 2016 με οριακή διαφορά, αποδεικνύοντας το διχασμό τής βρετανικής κοινωνίας. Ύστερα από τρία χρόνια και μετά από όλα όσα έχουν μεσολαβήσει είναι λογικό κι ο διχασμός και η αγωνία των Βρετανών να είναι μεγαλύτερα...

Ενδεχομένως, μάλιστα, αν το δημοψήφισμα γινόταν σήμερα και με τους ψηφοφόρους να έχουν μπροστά τους τον κίνδυνο μη συμφωνίας με την ΕΕ το αποτέλεσμα να ήταν διαφορετικό. Αν, επομένως, το βρετανικό Κοινοβούλιο αποφάσιζε αναστολή τού Brexit σε περίπτωση μη συμφωνίας με τις Βρυξέλλες δεν θα μιλούσαμε για κωλοτούμπα, αλλά ενδεχομένως και για λογική εξέλιξη...

Όλα αυτά, όμως, μάλλον δεν θα τα μάθουμε ποτέ, αφού ο Μπ. Τζόνσον επέτρεψε στον εαυτό του να αξιοποιήσει κάθε θεσμικό παραθυράκι για να κάνει τα δικά του, μολονότι δέχεται κριτική ακόμα κι από υποστηρικτές τού Brexit. Μέχρι, πάντως, την καταληκτική ημερομηνία τής 31ης Οκτωβρίου έχουμε πολύ καιρό για να είμαστε σίγουροι αν και πώς θα φύγει η Μεγάλη Βρετανία από την ΕΕ. Κι αν τελικώς συμβεί το Brexit μόνο μακροπρόθεσμα θα μπορούμε να γνωρίζουμε αν θα αποδειχθεί επωφελές ή όχι για το βρετανικό λαό, ο οποίος μάλλον δεν ήξερε για τι ακριβώς ψήφιζε το 2016 και τους όρους μιας εξόδου από την Ευρώπη κι αυτό πληρώνει τώρα...