Όταν ανέχεσαι ο πρωθυπουργός τής χώρας να παρακολουθεί τους υπουργούς του, την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων και πολιτικούς του αντιπάλους ή να συγκαλύπτει τον πνιγμό 500 μεταναστών με το επιχείρημα "και τι με νοιάζει εμένα" θα έρθει η ημέρα που θα αντιληφθείς ότι αυτή η μορφή άσκησης εξουσίας δεν ενδιαφέρεται ούτε και για τη ζωούλα σου. Κι αυτή η ημέρα έχει έρθει εδώ και πολύ καιρό...
Ο θύτης παρουσιάζεται ως θύμα και το θύμα ως θύτης κατ' επανάληψη σε αυτήν τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Για σκεφτείτε το λίγο: ο Κ. Μητσοτάκης, που στο μεγαλύτερο κομμάτι τού ενήλικου βίου του ήταν είτε φοιτητής είτε πολιτικός διαθέτει 40 ακίνητα, για να μην αναφερθώ στην υπόλοιπη περιουσία του...
Ήταν τρία χρόνια αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και είναι πέντε χρόνια πρωθυπουργός, έχοντας δώσει στο μεσοδιάστημα εκατοντάδες συνεντεύξεις. Πότε τον ρώτησε κάποιος "κύριε πρόεδρε, πόθεν γίνατε πλούσιος";...
Ποιος ξέρει, μπορεί ύστερα από τη λαϊκή κινητοποίηση για τα Τέμπη και τον παιδοβιαστή να πάει και κάποιος φυλακή. Αλίμονο, όμως, στη χώρα όπου για να λειτουργήσουν τα θεσμικά της αντίβαρα πρέπει οι πολίτες να ξημεροβραδιάζονται στους δρόμους και να συλλέγουν ενάμισι εκατομμύριο υπογραφές.
Γιατί κι αν ακόμα ο Καραμανλής ή ο Μίχος καταλήξουν στη φυλακή θα έχουν περάσει απαρατήρητοι από τα ραντάρ αμέτρητοι άλλοι εγκληματίες τού λευκού κολάρου με τις κατάλληλες διασυνδέσεις. Κι αυτό είναι ντροπή τους, είναι όμως και ντροπή μας όταν ξεπλένουμε τη γενική αδιαφορία μας με την ειδική ευαισθησία μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου