Στο ΠΑΣΟΚ πιστεύουν ότι έχουν μόνο πρόβλημα αρχηγού...

Αν ο Ν. Ανδρουλάκης παραμείνει πρόεδρος του, με ή χωρίς εσωκομματικές εκλογές, το ΠΑΣΟΚ πολύ σύντομα θα είναι κάτω από το 10%. Το ότι έτρεχε μόνος του, με το ΣΥΡΙΖΑ να αλληλοσπαράσσεται επί μήνες, και "κατόρθωσε" να βγει τρίτος θα θεωρείται επί δεκαετίες ως μία από τις μεγαλύτερες πολιτικές αποτυχίες. Είναι άχρωμος, άγευστος, άοσμος κι αν το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα διψήφιο αυτό οφείλεται στο ότι κυβέρνησε σχεδόν στη μισή μεταπολίτευση και σε περιόδους όπου δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα κι έτσι ήταν πιο εύκολο να στήσει μηχανισμούς...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, δεν είναι ο αρχηγός του, αλλά το ότι από την εποχή των μνημονίων και μετά δεν έχει σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, πολλώ δε μάλλον προοδευτικό. Κι αν το επιχείρημα πως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς το 2010 έχει μια βάση λογικής- αν και τότε θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολύ περισσότερα για να μην βυθιστούμε στο νεοφιλελευθερισμό- ποια δικαιολογία έχουν, για παράδειγμα, για να καταψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, να αμφιταλαντεύονται για τα αντισυνταγματικά ιδιωτικά πανεπιστήμια ή για το ότι το ένα τρίτο τής Κοινοβουλευτικής Ομάδας δεν υπερψήφισε την ισότητα στο γάμο; Καμία, γι' αυτό και χρειάζεται διασταλτική ερμηνεία τού "προοδευτικός" για να συμπεριληφθεί σε αυτό και το ΠΑΣΟΚ...

Αν, άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ είχε ιδεολογία και προσανατολισμό δεν θα είχε περισσότερους υποψήφιους προέδρους από στελέχη. Όταν, όμως, οι προσωπικοί μηχανισμοί είναι αποϊδεολογικοποιημένοι ή ρέπουν προς τη δεξιά είναι λογικό να περισσεύει ο κυνισμός. 

Όπως αυτός του Χ. Δούκα που εκλέχθηκε από το σύνολο της προοδευτικής παράταξης για να βελτιώσει την πρωτεύουσα της χώρας, αλλά φαίνεται πως προτιμά μόλις στους έξι μήνες θητείας το ρόλο τού κομματάρχη. Όλοι, όμως, κρίνονται από το έργο τους, όχι από αυτό που θα μπορούσαν να επιτελέσουν...