Το ότι κάποιοι χρησιμοποιούν το όνομά του για να πλήξουν τον Στέφανο Κασσελάκη λέει περισσότερα για τους ίδιους παρά για τον Τσίπρα. Τι λέει; Πως οι ίδιοι έχουν από μικρή ως ανύπαρκτη δυναμική στη βάση τής Κεντροαριστεράς, γι' αυτό κρύβονται πίσω από το τοτέμ για να φαίνονται μεγαλύτεροι...
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε δικαίωμα να επιδιώκει την προσωπική του δικαίωση. Δεν θα το πετύχει, ωστόσο, καλώντας σε συνέδριά του ιεροκήρυκες του νεοφιλελευθερισμού ή διεκδικώντας ηγετικό ρόλο ένα χρόνο μετά την αποχώρησή του. Μπορεί μεθαύριο ή παραμεθαύριο να μπορέσει να αναλάβει ένα πόστο που να ανταποκρίνεται στις φιλοδοξίες του. Όχι, όμως, σήμερα ούτε αύριο. Αν, για παράδειγμα, επιλέξει να τεθεί άμεσα αντίπαλος του Κασσελάκη θα έχει προσθέσει ένα ακόμα λάθος στα τόσα που έκανε την τετραετία 2019- 2023...
Ο Τσίπρας, ο οποίος ήταν κομματάνθρωπος από τα γεννοφάσκια του, εκλέχθηκε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το Φεβρουάριο του 2008 και στις πρώτες εκλογές του με αυτή την ιδιότητα το κόμμα έλαβε κάτι περισσότερο από 4%, όταν στην αρχή οι δημοσκοπήσεις τού έδιναν και 18%. Θα έπρεπε τότε να παραιτηθεί; Ή, μήπως, έχει την ψευδαίσθηση πως θα γινόταν πρωθυπουργός αν δεν είχε πρώτα χρεοκοπήσει η χώρα;
Καβάλησε το κύμα, δεν το δημιούργησε. Ο Κασσελάκης, που είναι μόλις εννέα μήνες αρχηγός και δεν είχε καμία σχέση με το κομματικό σύστημα μέχρι πέρυσι, καλείται να δημιουργήσει κύμα, η δουλειά του δηλαδή είναι πολύ πιο δύσκολη κι ας είναι η κριτική που δέχεται δυσανάλογη. Θα περίμενε, επομένως, κάποιος περισσότερη συστολή από εκείνους που όταν κόπασε το κύμα τερματίστηκε και η καριέρα τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου