Το τέλος τής μεταπολίτευσης είναι αλήθεια ότι έχει εξαγγελθεί πολλές φορές χωρίς να είχε φτάσει ή ώρα του. Πιο κοντά από ποτέ το είχαμε προσεγγίσει το 2015 με την "πρώτη φορά Αριστερά", η οποία ωστόσο πέρασε κάτω από τον πήχη των προσδοκιών που η ίδια είχε θεριεύσει με συνέπεια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ- τα κατ' εξοχήν μεταπολιτευτικά κόμματα- να ανανήψουν, περισσότερο ή λιγότερο. Ύστερα από δέκα χρόνια, ωστόσο, μάλλον έχει φτάσει η ώρα να ακούσουμε τον τελευταίο σπαραγμό τής μεταπολίτευσης...
Κι αν τη ΝΔ την ενώνει ακόμα επιφανειακά το γκουβέρνο, στην Κουμουνδούρου και στη Χαριλάου Τρικούπη οι φατριασμοί για τον έλεγχο του πολιτικού τίποτα έχουν κάνει ακόμα και τον όρο "παρακμή" να μην μπορεί να περιγράψει την κατάσταση. Για το ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ήταν προοδευτικό κέντρο κι εξοστρακίστηκε, ενώ ο Π. Πολάκης που δεν ψήφισε το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων κι ο Απ. Γκλέτσος που ήταν διαπρύσιος πολέμιος της Συμφωνίας των Πρεσπών και υποστηρικτής τού εμπορίου λευκής σαρκός ανήκουν στη ριζοσπαστική Αριστερά. Αφήστε που θεωρούν δεξιούς τον Κασσελάκη και τη Ζ. Κωνσταντοπούλου αλλά προοδευτικό το ΠΑΣΟΚ του οποίου η πλειονότητα των στελεχών και των ψηφοφόρων είναι κεντροδεξιοί. Το 2,99% είναι πιο κοντά από ποτέ. Και δικαίως...
Το δίλημμα "Μητσοτάκης ή χάος" σε ένα τέτοιο σκηνικό μοιάζει αληθοφανές, αλλά δεν είναι αληθινό. Όποτε κι αν στηθούν κάλπες ο λαός θα δώσει μια απάντηση- ακόμα κι αν χρειαστούν δεύτερες- η οποία θα είναι κυβερνητική. Έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα φτάσουν στις εκλογές με την ίδια ονομασία ή την ίδια ηγεσία. Όχι, πάντως, πως θα έχει και ιδιαίτερη σημασία. Τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα με αναντικατάστατα κόμματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου