Δεν είναι πλέον το πιθανότερο σενάριο ο Κ. Μητσοτάκης να γίνει ο μακροβιότερος πρωθυπουργός τής μεταπολίτευσης. Ακόμα, όμως, κι αν γινόταν αυτό δεν θα τον καθιστούσε επ' ουδενί και τον πιο αγαπητό. Για την ακρίβεια, ο ελληνικός λαός ποτέ δεν τον αγάπησε...
Κι αν κέρδισε δύο βουλευτικές εκλογές αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στο ότι κανείς άλλος πρωθυπουργός δεν είχε τη στήριξη της διαπλοκής στο βαθμό που την είχε ο ίδιος και δεν έτυχε να κυβερνά σε μια πανδημία που πάγωσε όχι μόνο τις ζωές μας, αλλά και τον πολιτικό χρόνο. Πέρα, βεβαίως, από το ότι το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα είχε απέναντί του ένα ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό...
Όπως κι αν έχει, ο Μητσοτάκης ακολουθεί πλέον ένα αναπόδραστο σπιράλ πολιτικού θανάτου. Μπορεί αυτός ο πολιτικός θάνατος να έρθει πολύ γρήγορα, μπορεί να καθυστερήσει και λίγο, ωστόσο ακόμα κι από την ολιγαρχία αντιμετωπίζεται πλέον ως αβαρία που πρέπει να πεταχτεί για να διασωθούν οι "νόμιμοι ιδιοκτήτες" τής χώρας. Όταν, άλλωστε, δεν έχεις από πίσω σου ένα λαό να τρώει σίδερα για σένα αλλά ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση σε ανέχεται ως μη χείρον βέλτιστον τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Κι αν δεν με πιστεύει ο Κυριάκος μπορεί να ρωτήσει και τον Σωκράτη, ο οποίος αντιμετωπίζει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα...
Το ερώτημα, εξάλλου, για το ποιος θα διαδεχθεί τη σημερινή κυβέρνηση- αν υποθέσουμε πως δεν θα προέρχεται από τη ΝΔ- μοιάζει ήδη παρωχημένο. Όσο ανεπαρκείς ή ανέτοιμες κι αν μοιάζουν κι εν πολλοίς είναι οι ηγεσίες τής αντιπολίτευσης όταν τεθεί το ερώτημα θα δοθεί κάποια απάντηση κι αυτή δεν θα είναι ούτε Μητσοτάκης ούτε χάος. Μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις τής περασμένης Παρασκευής κι αυτές που θα ακολουθήσουν τα ψευδοδιλήμματα αποδεικνύονται όλο και πιο ψεύτικα και η τιμωρία των ενόχων όλο κι εγγύτερη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου