Ντρέπομαι...

Όταν ένα παιδί κάνει λάθη πώς το αντιμετωπίζεις; Παλιότερα ή το σάπιζες στο ξύλο ή το έβριζες ή το έδινες για υιοθεσία και θεωρούσες πως είχες το κεφάλι σου ήσυχο. Η σύγχρονη παιδαγωγική, ωστόσο, είναι λίγο διαφορετική. Κατανοεί πως ένα νήπιο δεν έχει ολοκληρώσει την πνευματική του ανάπτυξη και χρειάζεται συμβουλές και καθοδήγηση κι όχι τη βέργα, το μπινελίκωμα ή τον εξοστρακισμό...

Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πολιτικό νήπιο. Κι ως πολιτικό νήπιο έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει λάθη. Λάθος είναι, για παράδειγμα, και το τριήμερο γλέντι στην Κρήτη όταν ξέρεις πώς θα το διαχειριστούν εχθροί κι άσπονδοι φίλοι. Η αντιμετώπιση, όμως, που είχε από τους πολιτικούς του κηδεμόνες- τόσο τους αποστάτες όσο και την πέμπτη φάλαγγα- αυτόν το λιγότερο από χρόνο που είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν σε καμία περίπτωση παιδαγωγική ή συμβουλευτική, πολλώ δε μάλλον φιλική. Ήταν ίδια η αντιμετώπιση της κακιάς μητριάς. Ήταν και είναι χυδαία, ιδίως όταν προέρχεται από ανθρώπους που καμώνονται τους Αριστερούς...

Μπορεί, πράγματι, το πολιτικό κεφάλαιο Κασσελάκη να έχει τελειώσει και η ευρύτερη Αριστερά να χρειάζεται ένα άλλο πρόσωπο για να της ηγηθεί. Κάποιον που να μην έχει μεγαλώσει στο εξωτερικό, που να είναι μέλος κόμματος από την ημέρα που γεννήθηκε και να μην έχει εργαστεί πουθενά αλλού στη ζωή του, κάποιον που να δέχεται να είναι αχυράνθρωπος τελειωμένων μεσσίων ή της διαπλοκής, κάποιον που να μην είναι ομοφυλόφιλος αλλά ετεροφυλόφιλος με γυναίκα και πολλά παιδιά, κάποιον που να είναι νταής αλλά όταν βρίσκεται σε δεινή θέση να κάνει την κότα. Κάποιον, τέλος πάντων, που να είναι ίδιος κι απαράλλαχτος με το πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα και θα την ξαναχρεοκοπήσει...

Με ρωτάνε και με ξαναρωτάνε- κάποιοι με ειλικρινή απορία κι άλλοι με γνήσια κουτοπονηριά- γιατί στηρίζω τον Κασσελάκη, έναν άνθρωπο που δεν ήταν Αριστερός από την ημέρα που γεννήθηκε, που εργάστηκε για το μεγάλο κεφάλαιο, που συχνάζει στη Μύκονο και δεν μεγάλωσε στο Βόλο. Αν το σύστημα εξουσίας επέλεγε να τον στηρίξει δεν θα τον είχα στηρίξει ποτέ. Αν το σύστημα τον θεωρούσε βολικό δεν θα τον είχε γυρίσει ποτέ ανάποδα για να δούμε από πού έχει βγάλει και το τελευταίο του δολάριο. Σκεφτείτε απλώς πόσα πολλά ξέρουμε για τον Κασσελάκη, που εμφανίστηκε πέρυσι στο πολιτικό προσκήνιο, και πόσα λίγα για το πόθεν έσχες τής οικογένειας Μητσοτάκη που είναι στην πολιτική εδώ κι έναν αιώνα...

Μπορεί ο Κασσελάκης να παραιτηθεί, να καθαιρεθεί, να κρεμαστεί στην πλατεία Κουμουνδούρου. Η επόμενη ημέρα για την Αριστερά θα είναι μια αδιάκοπη ευτυχία; Ο Κασσελάκης έφερε τη δεξιά ηγεμονία ή αυτοί που δακρύζουν κροκοδείλια στο όνομα της Αριστεράς την ίδια ώρα που εξευτελίζουν την ουσία της, δηλαδή τη συντροφικότητα;...

Δεν ισχυρίζομαι πως ο θεός έφτιαξε τον Κασσελάκη, ύστερα έσπασε το καλούπι και, συνεπώς, δεν μπορεί να βρει καλύτερο η Αριστερά για ηγέτη της. Μπορεί και να βρει, μπορεί κι όχι. Θεωρώ, όμως, μέγιστη ατιμία τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε στον Κασσελάκη το πολιτικό προσωπικό που είτε χρεοκόπησε τη χώρα είτε όταν άσκησε εξουσία δεν απέφυγε λάθη αριστερής καθοσιώσεως. Μέχρι πρότινος θεωρούσα την αποστασία πνευματική ιδιοκτησία τής δεξιάς και την καθαίρεση της σταλινικής Αριστεράς. Εδώ κι ένα χρόνο μαθαίνω νέα γράμματα. Κι όλα αυτά μου προκαλούν ντροπή. Κι αφού δεν ντρέπονται όσοι τα έκαναν και τα κάνουν επιτρέψτε μου να ντραπώ εγώ ως κάποιος που δηλώνει Αριστερός από τότε που θυμάται τον εαυτό του και δεν σιτίστηκε ποτέ από κανένα κόμμα...  

 

 

  

 

Τι να την κάνουμε την Επίδαυρο το καλοκαίρι όταν μας ετοιμάζουν σύγχρονη τραγωδία;...

Είναι λογικό να επιστρέφει με σταδιακά βήματα η οικονομική δραστηριότητα, μολονότι δεν έχει βρεθεί το εμβόλιο κατά τού κοροναΐού κι επομένως ο κίνδυνος παραμένει. Αν μείνουμε στα σπίτια μας μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο, πέρα από το ότι είναι ψυχολογικά αδύνατο, θα σημαίνει πως όταν βγούμε από αυτά δεν θα υπάρχουν ούτε κατσαρίδες για να φάμε. Δώσαμε, απλώς, χρόνο στο ΕΣΥ για να ενισχυθεί, γι' αυτό και, πέρα από την ατομική μας ευθύνη, από τη Δευτέρα θα διαπιστώσουμε και πόση επέδειξε η κυβέρνηση στην θωράκιση του δημόσιου συστήματος Υγείας...

Η πρόταξη, ωστόσο, στο δεύτερο στάδιο της οικονομίας δεν μπορεί να ταυτίζεται αποκλειστικώς με την ατομική ευθύνη στο υγειονομικό κομμάτι. Πού είναι, για παράδειγμα, τα διαγνωστικά τεστ, τα οποία μαζικώς θα γίνουν μόνο στη Μύκονο από ιδιώτες που δεν θέλουν να στερηθούν το καλοκαίρι τον αγαπημένο τους προορισμό;

Γιατί μέχρι πριν δέκα ημέρες μάς έλεγαν πως οι μάσκες είναι επικίνδυνες γιατί  χαλαρώνουν την εγρήγορσή μας και τώρα θα πληρώνουμε πρόστιμο 150 ευρώ αν δεν φοράμε αυτές που παρασκευάζονται πλέον και σε εργοστάσιο φίλου τής οικογένειας Μητσοτάκη; Γιατί ανοίγουν τα σχολεία χωρίς ουσιαστικό λόγο; Μήπως για να μην στερηθούν εσόδων οι ιδιώτες σχολάρχες;...

Εκεί, όμως, που οι κυβερνώντες αποκαλύπτουν πλήρως το πραγματικό τους πρόσωπο είναι στην απόλυτη αδιαφορία που δείχνουν για τους χιλιάδες ανθρώπους τού πολιτισμού, αλλά και για τον πολιτισμό γενικότερα με την απαγόρευση φεστιβάλ και λοιπών εκδηλώσεων το καλοκαίρι. Από την 1η Ιουνίου τα εμπορικά κέντρα θα λειτουργούν κανονικώς, αλλά η Επίδαυρος θα μείνει κλειστή. Η πνευματική τροφή ήταν, άλλωστε, πάντοτε επικίνδυνη γι' αυτούς που ταΐζουν το πόπολο με σανό...



  

Μύκονος, το μητσοτάκειο όραμα για όλη τη χώρα...

Ο δήμαρχος Μυκόνου δεν πολυνοιάζεται για το όργιο φοροδιαφυγής κι αισχροκέρδειας στο νησί του. Ο Κ. Κούκας παριστάνει ότι δεν γνωρίζει τίποτα για τα POS που είναι συνδεδεμένα με Ελβετία ή για τους εργαζόμενους που παίρνουν ένσημα από το ΙΚΑ Ισπανίας κι αυτό όταν είναι τυχεροί και δεν εργάζονται ανασφάλιστοι και μένουν σε... θερμαινόμενα κοντέινερ. Όχι, την δημαρχάρα- μία από τις πολλές που "στολίζουν" με την παρουσία τους την τοπική αυτοδιοίκηση και δεν θέλουν την απλή αναλογική για να μην μοιράζονται τα φέουδά τους, αλλά είναι ανευθυνοϋπεύθυνες όταν ξεσπούν φωτιές- απασχολούν οι "γύφτοι" που έχουν φτάσει στο νησί των ανέμων και του χαλάνε τις φωτογραφίες με την κόρη τού Ντ. Τραμπ κι άλλες διασημότητες του τίποτα...

Αν υποθέσουμε πως η συγκέντρωση πλούτου από ξένους επενδυτές είναι ο στόχος για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, τότε η Μύκονος είναι το τέλειο παράδειγμα. Αυτό μάλλον είναι και το πρότυπο του Κ. Μητσοτάκη, για τον οποίο η οποιαδήποτε αναφορά σε κοινωνική δικαιοσύνη είναι ταυτισμένη με το σταλινισμό...

Αλίμονό μας, όμως, αν βγαίνουμε από τη χρεοκοπία για να χτίσουμε μια χώρα- Λας Βέγκας, όπου η ασυδοσία με το ρατσισμό θα πηγαίνουν πιασμένοι χέρι χέρι κι όπου οι λίγοι θα ζουν σαν θεοί και οι πολλοί σαν απόκληροι. Η Μύκονος κι ό,τι αντιπροσωπεύει είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να αποφύγουμε για την επόμενη ημέρα...

Ναι, να μειωθούν οι φόροι για τη μεσαία τάξη και να βελτιωθούν οι μέθοδοι αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής ώστε να μην καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι οι προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες φορολογούν τους πολίτες τους περισσότερο από ό,τι το ελληνικό κράτος τους δικούς του κι αυτό δεν τις έχει εμποδίσει να ακμάσουν...

Αν είναι η Γερμανία ή η Γαλλία το πρότυπό μας κι όχι η Βουλγαρία ή η Ρουμανία είναι χρέος μας να αντιληφθούμε ότι οι κοινωνίες δεν χτίζονται στη βάση ούτε του τοπικισμού ούτε του συντεχνιασμού ούτε του νεοφιλελεύθερου μοντέλου τού "ο καθένας για την πάρτη του". Οι ειδικές οικονομικές ζώνες και τα άβατα για την εφορία παραπέμπουν αποκλειστικώς σε μπανανίες οι οποίες αναζητούν άλλοθι στους τσιγγάνους, στους Αλβανούς, στους Πακιστανούς, στους ξένους εν τέλει για να μην ορθώσουν ανάστημα στην αδικία και να μην συμβάλουν στην ανοικοδόμηση κράτους δικαίου...

Αγάπα τον έλληνα με τα ελατττώματά του και θα δεις για πότε θα βγεις από την κρίση...

Αν κάποιος δεν πιστεύει τις στατιστικές που εξακολουθούν να κατατάσσουν την Ελλάδα ανάμεσα στις 30 πλουσιότερες χώρες τού πλανήτη, μπορεί να κάνει ένα ταξίδι αστραπή στη Μύκονο και να περάσει μια βραδιά με τον Αντ. Ρέμο για να βεβαιωθεί ότι λεφτά υπάρχουν. Θα μου πείτε πως οι περισσότεροι φραγκάτοι στο Νησί των Ανέμων είναι ξένοι. Εκεί συνωστίζεται ωστόσο κι όλη η ελληνική "καλή κοινωνία", αυτή που περνά την κρίση αβρόχοις ποσί προκειμένου να έχει χρήματα στην τσέπη για να τα "επενδύει" σε σαμπάνιες και λουλούδια για τους αοιδούς τής νύχτας. Κατά κάποιο τρόπο αυτή η κατηγορία ανθρώπων δικαίως αισθάνεται πως δεν κάνει κάτι κακό. Τα συμφέροντά της υπερασπίζεται, έστω κι αν αρκετές φορές αυτό συμβαίνει στο σκοτάδι και με ναρκωμένους τους νόμους. Αυτούς, ωστόσο, που δεν μπορώ να συγχωρήσω είναι τους μικρομεσαίους που ασπάζονται το νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή την ιδεολογία τής ελίτ, διακατεχόμενοι από ένα σύγχρονο είδος ραγιαδισμού-γενιτσαρισμού για το οποίο η επιστήμη τής ψυχολογίας κάποια στιγμή πρέπει να βρει μια ονομασία...

Δεν ισχυρίζομαι πως η εργατική τάξη έχει πάντα δίκιο και πως θα πάει στον παράδεισο. Ούτε πως για την κατάντια μας φταίνε αποκλειστικώς ή κυρίως οι ξένοι και πως οι έλληνες είναι ο περιούσιος λαός. Το λούμπεν προλεταριάτο έχει πολύ μεγάλη ευθύνη για το ότι η Ελλάδα είναι σήμερα μια χρεοκοπημένη χώρα. Εμεινε ικανοποιημένο με τα αδίκως διανεμηθέντα ψίχουλα την ώρα που κάποιοι συμμετείχαν σε λουκούλλεια γεύματα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν συμμερίζομαι την ιδεοληψία των θατσερικών πως οτιδήποτε ελληνικό είναι μιαρό κι οτιδήποτε ξένο είναι θεόσταλτο. "Μακάρι να μας κυβερνούσαν γερμανοί υπουργοί" λένε και ξαναλένε όσοι τη βρίσκουν με το μαστίγωμα στα κρυφά ή στα φανερά. Δεν έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, αλλά όπου έχω πάει πουθενά δεν έχω βρει ένα μέρος που να μπορέσω να αποκαλέσω παράδεισο επί γης...

Κάθε τόπος έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, γι' αυτό και είναι πιο λογικό να αγαπάς αυτόν που σε γέννησε με τον ίδιο τρόπο που για τον ίδιο ακριβώς λόγο αγαπάς και τη μητέρα που σε έφερε στον κόσμο. Ναι, θα ήθελα η ελληνική δημόσια διοίκηση να έχει την οργάνωση και την αποτελεσματικότητα της γερμανικής. Ναι, η γερμανική πειθαρχία και η προσήλωση στη νίκη μέχρι το τελευταίο λεπτό είναι αξιοθαύμαστες αρετές. Δεν θα μπορούσα, όμως, να με φανταστώ ευτυχισμένο σε μια πόλη όπου όλα θα ήταν σε τάξη και σε πρόγραμμα, σαν ενυδρείο, κι από τις επτά το βράδυ θα κυκλοφορούσαν μόνο ελάχιστοι μεθυσμένοι κάτω από έναν παγωμένο ουρανό...

Τί προτείνω, ίσως με έναν υπερφίαλο διδακτισμό και μια επιτηδευμένη απλοϊκότητα, για να σώσουμε το λαό και την πατρίδα; Να τους αγαπήσουμε πραγματικά. Οχι με μια εμμονική, διαστροφική αγάπη, η οποία αποκαλύπτει ψυχοπαθολογικές ασθένειες, αλλά με μια γνήσια αγάπη που θα πηγάζει από την αναγνώριση των ελαττωμάτων και θα συνδυάζεται με την θέληση διόρθωσής τους στηριζόμενοι στα προτερήματά μας. Δεν έχει νόημα να αντιγράψουμε, δίχως κριτική σκέψη, για παράδειγμα εκπαιδευτικά ή διοικητικά συστήματα που έχουν εφαρμοστεί με επιτυχία σε άλλα κράτη αν δεν τα προσαρμόσουμε στα ελληνικά δεδομένα. Ο έλληνας, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είναι βρετανός να είναι ευγενέστατος μαζί σου το πρωί και το βράδυ μόλις πιει μερικές μπίρες παραπάνω να σου ανοίγει το κεφάλι για να εκδηλώνει με αυτόν τον τρόπο την καταπίεση που υφίσταται. Δεν το γράφω για να δικαιολογήσω την αγένεια πολλών εξ ημών, αλλά για να επικεντρώσουμε στη σωστή διαχείριση των αδυναμιών μας χωρίς, παραλλήλως, να χάσουμε την ψυχή μας...

Με ρωτάτε αν αυτό είναι εφικτό; Σας απαντώ: πριν σχεδόν ένα μήνα ένας λαός βαλλόμενος από εσωτερικούς κι εξωτερικούς εχθρούς ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία ένα ΟΧΙ στη συνέχιση της υποδούλωσής του. Είναι αλήθεια ότι στο τέλος χάσαμε τη μάχη. Αυτό το ΟΧΙ, ωστόσο, ήδη αλλάζει την Ευρώπη και σίγουρα μας έχει αλλάξει πολύ ως έθνος. Η πρώτη μεγάλη ήττα τού νεοραγιαδισμού έχει προστεθεί ήδη στη λίστα των ιστορικών γεγονότων που αποδεικνύουν ότι τίποτα, μα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο...