Αν κάποιος δεν είχε πειστεί ακόμα για την αναγκαιότητα να τεθούν κανόνες στο μιντιακό τοπίο, δεν χρειαζόταν παρά να παρακολουθήσει την κατάθεση του υιού Ψυχάρη στην εξεταστική τής Βουλής για τα θαλασσοδάνεια στα ΜΜΕ. Με περίσσιο θράσος εκστόμισε πως εγγύηση για να λάβει δανεισμό 15.000.000 ευρώ ήταν η υπογραφή του και μόνο και πως αν δεν έπαιρναν τα δάνεια οι καναλάρχες θα πήγαιναν σε φουκαράδες που δεν θα μπορούσαν μετά να τα αποπληρώσουν! Λες και τα αποπλήρωσαν οι καναλάρχες ή λες και δεν μπορούσαν αυτά να κατευθυνθούν σε πιο παραγωγικούς ή καινοτόμους τομείς τής κοινωνίας. Ο κυνισμός, ωστόσο, συνοδεύει τους ξεπεσμένους μιντιάρχες μέχρι το δίκαιο τέλος τους...
Ίδιας κοπής θράσος είναι κι αυτό, ωστόσο, που χαρακτηρίζει και τους σχολάρχες, οι οποίοι είναι τόσο συνηθισμένοι στην ασυδοσία με πολιτική κάλυψη ώστε να θεωρούν μπολσεβικισμό να μπαίνουν κανόνες στις απολύσεις και να πληρώνουν τους υπαλλήλους τους για τις υπερωρίες τους. Τις τελευταίες ημέρες, μάλιστα, λίγο δηλαδή πριν ψηφιστεί το νομοσχέδιο Φίλη με το οποίο μπαίνει τέλος στην αυθαιρεσία, προχώρησαν σε ένα πογκρόμ απολύσεων ακόμα κι εκπαιδευτικών με 30 και βάλε χρόνια προϋπηρεσίας γιατί πίστευαν- λανθασμένα- ότι θα απόφευγαν τη λογοδοσία για την αμετροέπειά τους. Έφτασαν στο σημείο να απολύσουν εργαζόμενο γιατί δεν δέχθηκε να πλύνει την κουρτίνα τής τάξης του στο σπίτι του! Υπό μία έννοια, πάντως, είναι λογικό καναλάρχες και σχολάρχες να συμπεριφέρονται ως κακομαθημένα σκατόπαιδα. Όπως τον μάθεις, συμπεριφέρεται κανείς κι αφού το πολιτικό προσωπικό τής χώρας τούς έκανε τεμενάδες επί δεκαετίες πώς κι εκείνοι να μην αποθρασυνθούν;...
Κατά κάποιο τρόπο, ωστόσο, ο πόλεμος με τους καναλάρχες και τους σχολάρχες είναι εύκολος κι επικοινωνιακά χρήσιμος. Ποιος μέσος Έλληνας θα συνταχθεί πίσω από τους ψυχάρηδες, τους αλαφούζους ή τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών σχολείων που για εκείνον είναι πλέον άπιαστο όνειρο; Υπάρχουν, όμως, και μάχες που πρέπει να δοθούν και δίχως τα φώτα τής δημοσιότητας. Καλά κάνει, για παράδειγμα, η κυβέρνηση και παρέχει δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη σε δυόμισι εκατομμύρια ανασφάλιστους, μόνο που απαραίτητη προϋπόθεση είναι αυτή να...παρέχεται. Δεν είναι δυνατό, π.χ., κάποιος ασθενής να μην μπορεί να υποβληθεί στην θεραπεία του γιατί δεν υπάρχουν ή δεν λειτουργούν τα απαραίτητα μηχανήματα ή γιατί παρουσιάζεται έλλειψη φαρμάκων...
Γνωρίζω ότι η ηγεσία τού υπουργείου Υγείας δίνει ένα σκληρό αγώνα χωρίς πολλά χρήματα στο σακούλι της και με παγιωμένα συμφέροντα εταιρειών και γιατρών εναντίον της. Έχει χρέος, ωστόσο, να πράξει περισσότερα, όπως άλλωστε κι άλλοι υπουργοί που ασχολούνται με την καθημερινότητα των πολιτών. Καλώς ή κακώς δεν ζούμε 200 χρόνια για να μπορούμε να περιμένουμε τη μακροπρόθεσμη σωτηρία μας. Ζούμε στο εδώ και τώρα και στο εδώ και τώρα οφείλει να δώσει απαντήσεις η κυβέρνηση, πέρα από τον όποιο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της. Αλλιώς εδώ και τώρα θα πέσει...
