Η μεγαλύτερη, ίσως, ιδεοληψία της αριστεράς, που παραπέμπει σε θρησκευτικό δόγμα, είναι πως οι εργάτες έχουν πάντα δίκιο και πως θα πάνε στον παράδεισο. Τι γίνεται, όμως, όταν οι εργάτες δεν είναι τόσο εργάτες, αλλά βολεμένοι ζάμπλουτοι, οι οποίοι έχουν συνηθίσει να "λαδώνονται" και δεν θέλουν με τίποτα να χάσουν τα προνόμιά τους;...
Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση των λιμενεργατών του Πειραιά, οι οποίοι είναι ικανοί να "τινάξουν" την ελληνική οικονομία στον "αέρα" μόνο και μόνο για να μη χάσουν το "μπαξίσι" τους από κάθε εκτελωνισμό. Σε αυτόν τους τον "αγώνα" έχουν συμμάχους και τα κόμματα της αριστεράς, τα οποία τους "σιγοντάρουν" βασιζόμενα στη γνωστή (μη) λογική, " ο εργάτης έχει πάντα δίκιο". Ε, λοιπόν, δεν έχει πάντα δίκιο κι ούτε οι συγκεκριμένοι είναι μη προνομιούχοι. Το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά πού να το καταλάβουν αυτό εκείνοι που με παρόμοιες οικειοποιήσεις "αγώνων" κατάντησαν την Αριστερά να ακολουθεί σε εκλογικό ποσοστό το Γιωργάκη, τον Κωστάκη και την ακροδεξιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου