"Το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη και των συντρόφων του είναι ακόμα μεγαλύτερο κι από εκείνο των πρώτων χριστιανών γιατί οι πρώτοι δεν πιστεύουν καν στη μέλλουσα ζωή". Αυτό είχε πει ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός νομίζω για τον αγωνιστή της αριστεράς, η σύντροφος του οποίου Ελλη Παππά έφυγε σήμερα από τη ζωή. Ο "άνθρωπος με το γαρύφαλλο", όπως τον είχε ζωγραφίσει ο Π. Πικάσο, εκτελέστηκε Κυριακή ( μέρα που δεν έκαναν εκτελέσεις ούτε οι ναζί) τραγουδώντας τη "διεθνή". Η Παππά γλίτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα χάρη στο νεογέννητο παιδί της με το Μπελογιάννη, αγωνίστηκε όμως σε όλη της τη ζωή για τις ιδέες της.
"Θολό ήταν το όνειρο, αλήθεια όμως το πάθος", που τραγούδησε ο Δ. Σαββόπουλος κι αυτό ισχύει για τις γενιές των κομμουνιστών στη χώρα μας που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν γιατί πίστεψαν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Εξακολουθώ να νομίζω πως αυτό είναι δυνατό, θεωρώ, όμως, πως ο σοσιαλισμός θα έχει τη δυνατότητα να επιτύχει μόνο αν προσαρμοστεί στην ανθρώπινη φύση κι όχι να περιμένει την ανθρώπινη φύση να προσαρμοστεί σε αυτόν. Η μονοκομματική δικτατορία που εφαρμόστηκε στα ανατολικά καθεστώτα κι αλλού λυπάμαι, αλλά δεν απείχε πολύ από το φασισμό. Σοσιαλισμός, εξάλλου, κατά τη γνώμη μου δεν θα πρέπει να σημαίνει ισομερή κατανομή του πλούτου, αλλά δυνατότητα για ισοκατανομή. Ο άνθρωπος είναι δημιουργικός. Δε μπορείς να βάζεις όρια στη δουλειά του ή στη φαντασία του. Τα όρια πρέπει να τίθενται μόνο για την απληστία του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου