Ερχονται στιγμές στη ζωή που θέλεις να εγκαταλείψεις οποιαδήποτε προσπάθεια. Στιγμές που νιώθεις αδύναμος να αλλάξεις μια πορεία που μοιάζει να έχει ετεροκαθοριστεί και που εσύ, αυτός, εγώ απλώς ακολουθούμε μέχρι να μας βγάλει στο αδιέξοδο. Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά και λέμε "ας είναι, ποιός είμαι εγώ, τί αξία μπορεί να έχει η δική μου αντίσταση όταν η πλειονότητα επιλέγει το συμβιβασμό";
Και τότε έρχεται η συνέντευξη της Κωνσταντίνας Κούνεβα στον Σταύρο Θεοδωράκη, της συνδικαλίστριας που έκανε πράξη αυτό που είχε γράψει ο Αλμπέρ Καμί: "η μοίρα μας μπορεί να είναι το τίποτα, το μηδέν, αξίζει όμως να παλεύουμε για να αποδείξουμε ότι αυτή η μοίρα είναι άδικη". Και τότε όλοι υπόλοιποι αισθανόμαστε ελάχιστοι...
Η κα Κούνεβα είναι ηρωίδα γιατί έβαλε το συλλογικό πάνω από το ατομικό. Γιατί συνεχίζει να καταγγέλλει τα κυκλώματα των εταιρειών καθαριότητας όταν θα μπορούσε να σωπαίνει και να κάθεται πάνω στις "δάφνες" του ηρωισμού της. Οι ήρωες κάποια στιγμή γίνονται βάρος για την κοινωνία. Ποιός μπορεί να αντέξει να ακούει και να βλέπει για πολύ καιρό κάποιον που ό,τι του υπαγορεύει η συνείδησή του δεν το κάνει χρήμα και δόξα, αλλά πρακτική ζωής; Ποιός αντέχει για πολύ να ακούει και να βλέπει κάποιον που ό,τι οι υπόλοιποι το ψιθυρίζουμε κρυφά στα όνειρά μας, εκείνος ή εκείνη το βροντοφωνάζει;
Στη συνέντευξή της η κα Κούνεβα είπε πως εκείνος που της έριξε το βιτριόλι το έκανε γιατί αυτός ήταν ο τρόπος του να δείξει στην κοινωνία πως είναι δυνατός και δε φοβάται. Είπε, επίσης, πως προσπάθησαν να τη σκοτώσουν, αλλά δεν κατάφεραν να την πληγώσουν. Οι δειλοί κι ανάξιοι θα ζητούσαν κρεμάλες, οι ήρωες ζητούν κατανόηση για τις αδύναμες ανθρώπινες ψυχές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου