Στην Ελλάδα η αγωνιστικότητα των κατοίκων της έχει την τάση να πολλαπλασιάζεται άμα τη παρελεύσει των γεγονότων! Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, τόσο μετά την κατοχή όσο και μετά τη χούντα των συνταγματαρχών...
Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναγνωρίσει την εθνική αντίσταση, στις αρχές της δεκαετίας του '80, όσοι έσπευσαν να καρπωθούν οφέλη από τη δήθεν αγωνιστική τους συμμετοχή μπορεί να ήταν και περισσότεροι από τους έλληνες που αριθμούσε η χώρα τη δεκαετία του '40. Το ίδιο ισχύει και για τους "αγωνιστές" σε βάρος της χούντας, που έσπευσαν να καταλάβουν υπουργικούς θώκους κυρίως όταν το ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία.
Δυστυχώς, όμως, η ιστορική πραγματικότητα είναι διαφορετική από εκείνη που θέλουν να "χτίζουν" οι "παραχαράκτες" της. Όσοι αγωνίστηκαν πραγματικά σε βάρος της χούντας μπορεί και να χωρούν σε ένα σαλόνι διαμερίσματος πολυκατοικίας. Η πλειονότητα μπορεί να ήθελε να αντισταθεί, αλλά φοβόταν. Αυτό είναι σεβαστό, αρκεί οι άπραγοι να μη μετατρέπουν το φόβο τους σε "παραμύθια της Χαλιμάς". Γιατί, όπως αναφέρει και το τραγούδι, εκεί δε γεννιούνται παλικάρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου