Πολλή κουβέντα γίνεται το τελευταίο διάστημα για την περίφημη ανεκτικότητα. Αφορμή υπήρξε πρόσφατη έρευνα, σύμφωνα με την οποία ελάχιστοι έλληνες θα δέχονταν γυναίκα, ομοφυλόφιλο ή... πακιστανό πρωθυπουργό.
Δεν θέλω να σταθώ στο πόσο ανόητο είναι να κρίνεις την ικανότητα ενός ανθρώπου από το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις ή την εθνική του καταγωγή. Τέτοιου είδους αντιλήψεις έρχονται μέσα από το μεσαίωνα κι εκεί ανήκουν. Στέκομαι, όμως, σε όσους αυτοαποκαλούνται ανεκτικοί κι αυτό το θεωρούν προοδευτικότητα. Με συγχωρείτε, αλλά η γυναίκα, ο γκέι κι ο πακιστανός δεν είναι αμαρτήματα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζουμε με συμπάθεια. Είναι επιλογές της φύσης, η οποία δε διαχωρίζει σε ομαλούς κι ανώμαλους. Αυτοί είναι ανθρώπινοι διαχωρισμοί. Αν, σώνει και καλά, θέλετε να κάνετε ένα διαχωρισμό κάντε εκείνο ανάμεσα στους σοβαρούς και στους ηλίθιους...
1 σχόλιο:
Φίλε μου Βρωμόστομε, διάβασα πολλά άρθρα σου και συμφωνώ σχεδόν σε όλα. Εδώ όμως διαφωνώ: το να είναι κάποιος ανεκτικός δε σημαίνει πως ο άλλος είναι ανώμαλος, ή αξιολύπητος- τότε θα λεγόταν "επιεικής", ή "ελεήμων", και όχι "ανεκτικός". Ανεκτικός σημαίνει να δέχεσαι τον διαφορετικό. Και να τον ανέχεσαι, ναι, ενίοτε.
Καλησπέρα Σ;ο)
Δημοσίευση σχολίου