Μπορεί, κάποια στιγμή στο απώτατο μέλλον ελπίζω, τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να μη λειτουργούν. Ε, ακόμα και τότε δε νομίζω πως θα μετατραπώ σε δεξιό ζόμπι! Μου είναι αδύνατο να προσχωρήσω σε μια, τρόπον τινά, ιδεολογία, που γιγαντώνει την αγορά και μικραίνει τους ανθρώπους, εκτός από μερικές χιλιάδες παγκοσμίως που καρπώνονται το μόχθο των δισεκατομμυρίων...
Δε γεννήθηκε ομορφότερη ιδέα από εκείνη που θέλει το λαό ισότιμο, να μοιράζεται γη, θάλασσα κι ουρανό κι όχι να εργάζεται μέχρι τα 75 σε λαμόγια για ένα κομμάτι ψωμί. Δυστυχώς, όμως, η Αριστερά, στην Ελλάδα κι αλλού, κυβερνάται από μετριότητες. Πόση σχέση μπορεί να έχει η Αλέκα Παπαρήγα με τον Βλαντιμίρ Λένιν ή ο Αλέξης Τσίπρας με τον Τσε Γκεβάρα;...
Οι κλαυθμυρίζουσες δεξιές πένες αναρωτιούνται, τάχα με αγωνία, για το πού έχει χαθεί η Αριστερά. Προσωπικά, θα ήμουν απογοητευμένος μόνο αν δεν την έβλεπα στους δρόμους να αγωνίζεται για κοινωνική δικαιοσύνη. Μπορεί να μην είμαστε ακόμα εκατομμύρια, μπορεί και να μη γίνουμε ποτέ. Οσο υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που δεν θα περνούν για χάδια τις βουρδουλιές των αφεντικών τους δεν θα χάνω την αισιοδοξία μου. Η δικτατορία του προλεταριάτου πέθανε. Το προλεταριάτο, όμως, είναι ακόμα εδώ, ζωντανό κι έτοιμο να θυσιαστεί χωρίς πάτρωνες, σφυροδρέπανα-"copyright" και κομματικές αυθεντίες για τη νιότη του κόσμου, τον κομμουνισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου