Δεν ανήκω ούτε στο ΚΚΕ, ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στη Δημοκρατική Αριστερά, ούτε στους Οικολόγους Πράσινους, ούτε σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Θα μπορούσα, όμως, να ανήκω σε ένα κόμμα που θα τους περιλάμβανε όλους. Σε ένα ενιαίο αριστερό κόμμα, που θα αποτελούσε ένα δεύτερο ισχυρό πόλο στα χρόνια του μνημονίου και του νεοφιλελευθερισμού. Μαζί θα μπορούσαμε πολλά, χώρια τίποτα...
Δεν κρύβω πως έχω τις ιδεολογικές και στρατηγικές διαφοροποιήσεις μου από όλα τα αριστερά κόμματα: για παράδειγμα, δε μπορώ να ταχθώ μεμονωμένα με το ΚΚΕ, που μοιάζει να λειτουργεί σα να μην έχει γίνει ακόμα η οκτωβριανή επανάσταση και τα λάθη που την ακολούθησαν. Από την άλλη, όμως, δεν είναι δυνατό να αφεθεί το νεοφιλελεύθερο μπλογκ του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ να χαράσσει την πολιτική της χώρας, εκμεταλλευόμενο το ναρκισσισμό αριστερών ηγετίσκων. Είναι γελοίο τα κόμματα της Αριστεράς να μη μπορούν να συμφωνήσουν ούτε καν στην κοινή κάθοδο στις περιφερειακές εκλογές. Ειδικά τα όσα διαδραματίζονται στο χώρο της αυτοαποκαλούμενης ανανεωτικής Αριστεράς, όπου ο καθένας βλέπει τον εαυτό του σαν ένα μικρό Ναπολέοντα, αποτελούν ντροπή για έναν πολιτικό χώρο, που υποτίθεται πως δρα για να αλλάξει τον κόσμο. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται πως ο κόσμος τους άλλαξε πριν προλάβουν να τον αλλάξουν. Αν, ποτέ, ήθελαν το τελευταίο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου