Αρκεί να πιάνει το ποντίκι...

Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί μια παρεξήγηση, που έχει πάντως λογική βάση, με όσα έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια: θεωρούμε πως καλός πολιτικός είναι ο έντιμος πολιτικός. Φυσικά και θεωρώ πως η εντιμότητα στην πολιτική είναι απαραίτητη. Τη λογίζω, όμως, ως μια sine qua non προύπόθεση και όχι ως προσόν. Γιατί, πάνω από όλα, όποιος θέλει να προσφέρει στα κοινά πρέπει να έχει, πρωτίστως, ικανότητες...
Αυτό ισχύει και για το Γ. Δημαρά. Δεν έχω λόγους να αμφισβητώ την εντιμότητα και το ήθος τού ανδρός. Ωστόσο, για να διοικήσει κάποιος τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας χρειάζονται πολλά περισσότερα από καθαρή συνείδηση και μια άρνηση ψήφισης του μνημονίου...
Είναι πολύ πιθανό, πλέον, ο κ. Δημαράς να κερδίσει. Μακάρι να αποδειχθεί στην πράξη ένας καλός περιφερειάρχης. Η μέχρι τώρα, όμως, παρουσία τον στον πολιτικό στίβο δεν προδικάζει για τίποτα καλύτερο από τη μετριότητα. Το ίδιο ισχύει, λιγότερο ή περισσότερο, και για τους ανθυποψηφίους του της Αριστεράς.
Σε αυτό το πλαίσιο, θέτω το θεμελιώδες ερώτημα αυτών των εκλογών: με τί κριτήρια θα ψηφίσουμε; Στείρα αντιμνημονιακά ή με βάση ποιάν ή ποιόν θεωρούμε άξιους να λύσουν καθημερινά μας προβλήματα, όπως η συγκομιδή των απορριμμάτων, η δημιουργία πρασίνου ή ακόμα και η αισθητική αναβάθμιση της ζωής μας στην πόλη και στην περιφέρεια; Η δική μου θέση επιτρέψτε μου να είναι μαοϊκή: "άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει το ποντίκι"...