Δεν θέλω να σταθώ τόσο στο εκβιαστικό παραλήρημα ενός ανερμάτιστου πρωθυπουργού, που κατόρθωσε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να χαραμίσει μέσα σε ένα χρόνο μια διαφορά δέκα μονάδων από τη Ν.Δ. Ούτε θα επιμείνω πολύ στο να θυμίσω πως από το 1985 η χώρα ζει περιοριστικές πολιτικές, περιμένοντας τις καλύτερες ημέρες που ποτέ δεν έρχονται...
Θα σταθώ περισσότερο στη στάση του ελληνικού λαού, που περιμένει τις αυτοδιοικητικές εκλογές για να στείλει ένα μήνυμα διαμαρτυρίας στην κυβέρνηση. Αν θέλετε τη γνώμη μου, μια τέτοια στάση είναι και καθυστερημένη και τεμπέλικη...
Γιατί πρέπει να περιμένουμε μια αναμέτρηση, όπου θα έπρεπε να ψηφίζουμε με γνώμονα ποιός θα μαζεύει καλύτερα τα σκουπίδια, για να αντιδράσουμε; Γιατί όλη αυτή η σιωπή μέχρι τώρα; Γιατί δεν υπήρξε καμιά ηχηρή αντίδραση στους δρόμους μετά από τη μεγάλη συγκέντρωση του Μαΐου; Οι συντεχνιακοί αλλαλαγμοί, για παράδειγμα των φορτηγατζήδων, δε μπορεί να νοούνται ως συντεταγμένη αντίδραση...
Εξαγνιζόμαστε για όλα αυτά με μια βόλτα μέχρι την κάλπη στις 7 και 14 Νοεμβρίου; Οχι βεβαίως. Η αντίδρασή μας στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα πρέπει να είναι καθημερινή: στο σπίτι, στην εργασία μας, στις κοινωνικές μας συναναστροφές, στους δρόμους. Κι όταν έρθει η ώρα των βουλευτικών εκλογών, να δώσουμε στην κυβέρνηση την απάντηση που της αρμόζει ως ώριμοι πολίτες. Οχι, όμως, και να εκλέξουμε ανίκανους, τύπου Δημαρά, Κακλαμάνη ή Ψωμιάδη, σαν αγαναχτισμένα παιδάκια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου