Δεν θα κλάψω για τα παπαγαλάκια!

Χαίρομαι που έκλεισαν το καθημερινό "Βήμα" και η "Απογευματινή"! Θα μου πείτε, "και τους ανθρώπους που έμειναν στο δρόμο δεν τους σέβεσαι"; Τους σέβομαι, εκτιμώ όμως πως το κλείσιμο μιας διαπλεκόμενης και μιας κομματικής εφημερίδας περισσότερο στηρίζει την πραγματική δημοσιογραφία κι όσους τη διακονούν παρά την υπονομεύει...
Η ελληνική αγορά είναι πολύ μικρή για να αντέχει τον αριθμό των εφημερίδων που κυκλοφορούν. Αργά ή γρήγορα θα γινόταν το ξεσκαρτάρισμα που η κρίση επίσπευσε. Ποιό το νόημα, εξάλλου, να κυκλοφορούν έντυπα που λειτουργούν ως "παπαγαλάκια" επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων; Καλύτερα δυο τρεις εφημερίδες και καλές...

Το έχω ξαναγράψει: δεν είναι το διαδίκτυο που κατέστρεψε το χαρτί, αλλά το ότι το χαρτί αφέθηκε να μετατραπεί, στην ουσία, σε χαρτί υγείας. Αν, για παράδειγμα, το "Βήμα" δημοσίευε απόρρητα κυβερνητικά έγγραφα, όπως κάνει το wikileaks, κι όχι επίσημες "διαρροές", φρονώ πως η κυκλοφορία του θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που είχε. Όπως η τηλεόραση δε μπόρεσε να νικήσει ποτέ τον καλό κινηματογράφο, έτσι και το διαδίκτυο δεν θα νικήσει ποτέ την καλή εφημερίδα. Οι υπόλοιποι καλώς ας χαθούν...

Των δανείων ημών παραταθέντων, ημείς άδομεν!

Μόνο στην ανακήρυξη της σημερινής ημέρας σε εθνική γιορτή δεν έχει προβεί (ακόμα) η κυβέρνηση. Γιατί; Γιατί "κατάφερε" να πληρώσουμε περισσότερα, απλώς σε μακρύτερο χρόνο. Το Μαξίμου, όμως, και οι λοιποί πανηγυρίζοντες έχουν κοντέψει να μας πείσουν πως οι "φουκαράδες" οι δανειστές μας (κράτη και "funds") δεν πρέπει να χάσουν ούτε ένα σεντ από αυτά που μας έχουν δανείσει με ληστρικό επιτόκιο όλα αυτά τα χρόνια κι αφού έχουμε πληρώσει "χρυσές" τις εξαγωγές και τις μίζες τους. Μα, ο αρχηγός Γιωργάκης έχει την εντύπωση πως ξεπληρώνει τον Ιησού Χριστό, το Μαχάτμα Γκάντι και τη Μητέρα Τερέζα και δεν θέλει να τους στενοχωρήσει; Ή νομίζει πως έτσι θα γίνει πιο αξιόπιστος;...
Το "θηρίο" θα θέλει πάντα φαγητό κι αυτό δεν θα το βρίσκει από τους ισχυρούς, που δεν αφήνουν ούτε ψίχα, αλλά από τους αδύναμους, όπως οι Ελλάδες και οι Ιρλανδίες αυτού του κόσμου. Ας το κάνουμε, όμως, να καταλάβει πως, βρε αδερφέ, κι αν δε φάει όσο συνήθιζε να τρώει δεν θα πάθει και τίποτα. Κι ας εκμεταλλευτούμε το φαγητό που θα έχουμε κρατήσει για να φτιάξουμε μια χώρα χωρίς ντόπιους και ξένους πάτρωνες και τους κομματικούς υποτελείς της. Η λύση τού να κυβερνάται η χώρα από τους ξένους μέχρι το 2024 σε συνθήκες λιτότητας δεν είναι δυνατό να πανηγυρίζεται από οποιαδήποτε, υποτίθεται κυρίαρχη, κυβέρνηση...
Η υπόθεση της τρόικας μοιάζει πολύ με χολιγουντιανή ταινία: ο ήρωας, στη συγκεκριμένη περίπτωση η Ελλάδα και η Ιρλανδία, περνά μια σειρά αναληθοφανών δυσκολιών. Κρατιέται, όμως, στη ζωή γιατί έτσι το θέλει το σενάριο και, στο τέλος, τον περιμένει ένα "happy end". Γιατί οι παραγωγοί-τροϊκανοί θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους και, μάλιστα, στο πολλαπλάσιο. Οι καλύτερες ταινίες, όμως, έχουν συνήθως πιο πολύπλοκο φινάλε κι ας μην ικανοποιούνται από αυτό οι δραχμοφονιάδες των "στούντιο"...

Ο ψεύτης κι ο...τεμπέλης τον πρώτο χρόνο χαίρονται!

Η αγάπη για την καθημερινή γυμναστική και τα συχνά ταξίδια είναι απολύτως υγιής. Άλλωστε, το σώμα, που τονώνεται με την άσκηση, είναι το σπίτι της ψυχής, η οποία αναζωογονείται με τις καινούριες παραστάσεις. Οταν, όμως, ασκείς το λειτούργημα του πρωθυπουργού ή του υπουργού η πρώτη σου έγνοια δεν είναι η ευζωία σου, αλλά εκείνη των πολιτών της χώρας που κυβερνάς. Εξάλλου, δεν πρόκειται να βρίσκεσαι μια ζωή σε αυτήν την θέση...
Το τελευταίο δε νομίζω πως έχει γίνει κατανοητό από τον αρχηγό Γιωργάκη κι αρκετούς καλογυμνασμένους και μπον βιβέρ υπουργούς του, οι οποίοι επί ένα χρόνο έδωσαν μεγαλύτερη έμφαση στο να μην ξεκόψουν από τις αγαπημένες τους συνήθειες παρά στο να ορθοποδήσει η χώρα. Γι' αυτό και τώρα αναγκάζονται να κάνουν μέχρι τα Χριστούγεννα όσα αμέλησαν να πράξουν (όχι μόνο από ραχάτι, αλλά και υπό το φόβο του πολιτικού κόστους) επί ένα χρόνο...
Ο πρωθυπουργός μιας χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπως είναι η Ελλάδα σήμερα, είναι υποχρεωμένος όχι μόνο να βρίσκεται στο γραφείο του, αλλά και να "πετάγεται" συχνά πυκνά μέχρι τα γραφεία των υπουργών του για να διαπιστώνει αν εργάζονται ή απλώς τηρούν το οκτάωρο και ύστερα πηγαίνουν σε κοσμικές εκδηλώσεις, όπως κάνουν αρκετοί. Αν είχε καεί το σπίτι σας, θα κάνατε τζόγκινγκ και θα ταξιδεύατε στο εξωτερικό, έστω για να βρείτε βοήθεια, ή θα ήσασταν με ένα φτυάρι στο χέρι; Αυτονόητες απαντήσεις για θέματα που θα έπρεπε να θεωρούνται, επίσης, αυτονόητα...

Συγχωνεύστε τη...Βουλή!

Αν παίρναμε τοις μετρητοίς τις κυβερνητικές υποσχέσεις, θα είχαν συγχωνευτεί εδώ κι ένα χρόνο μερικές χιλιάδες άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί. Επειδή, όμως, οι υποσχέσεις (και) αυτής της κυβέρνησης είναι τόσο αξιόπιστες όσο και οι γύπες του παρακείμενου σκίτσου του Αρκά, έχουν προχωρήσει ελάχιστες συγχωνεύσεις, αφού το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύεται ακόμα να χαλάσει τα χατίρια στα κομματόσκυλά του που λυμαίνονται το Δημόσιο...
Εχω, πάντως, να κάνω μια πρόταση: γιατί δε "συγχωνεύεται" και η Βουλή; Ποιός ο λόγος να πληρώνουμε 300 ως επί το πλείστον φαφλατάδες ανεπάγγελτους μόνο και μόνο για να επικυρώνουν τις αποφάσεις της τρόικας και να ενσωματώνουν (με καθυστέρηση) τις κοινοτικές οδηγίες; Ας συγκροτηθεί στην θέση της Βουλής ένα διεπιστημονικό όργανο που θα φροντίζει για τις παραπάνω διαδικασίες...
Μερικοί ρομαντικοί ανάμεσά σας μπορεί και να κάνετε λόγο για κατάργηση της δημοκρατίας. Αφού θα πρόσθετα τη λέξη "κοινοβουλευτική" που αφαιρεί πολλά από την πραγματική δημοκρατία, θα σας υπενθύμιζα πως η Βουλή σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα "πλυντήριο" του νεοφιλελευθερισμού και των σκανδάλων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά την ώρα που οι...βολευτές μας ζητούν θυσίες από το λαό, οι ίδιοι αμείβονται έξτρα 260 ευρώ για κάθε συνεδρίαση κοινοβουλευτικής επιτροπής! Λες κι αυτή η υποχρέωση δεν είναι μέρος της εργασίας τους. Για να μη θυμηθώ και το "δωράκι" του ενός εκατομμυρίου ευρώ του πρώην προέδρου της Βουλής, Δ. Σιούφα σε όσους συμμετείχαν στην εξεταστική για το Βατοπέδι. Φαίνεται πως η περικοπή επιδομάτων δεν αγγίζει τους "εθνοπατέρες", οι οποίοι μπορούν να συνεχίζουν ελεύθερα να "πονούν" για το λαό με γεμάτο το δικό τους στομάχι...

Το "non passaran" της...πεταλούδας!

Ποιά εντύπωση θα σχηματίζατε για έναν πατέρα (ή μητέρα, δεν θα τα χαλάσουμε στον πολιτικό ορθολογισμό!) που ανακοινώνει περιχαρής στην οικογένειά του πως είναι ευτυχία πως από εδώ και πέρα το καθήκον να τη συντηρεί το αναλαμβάνει ένας τρίτος; Πόσο αξιοπρεπής και υπεύθυνος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας τέτοιος άνθρωπος;

Κι όμως, το δήλωσε κι αυτό ο Θ. Πάγκαλος (ποιός άλλος) για την τρόικα! Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε να καταργήσουμε τις βουλευτικές εκλογές και να εναποθέσουμε τα πάντα στους ξένους. Γιατί ο κ. Πάγκαλος, κι ο κάθε κ. Πάγκαλος του πολιτικού μας συστήματος, που πιστεύει κάτι τέτοιο δεν παραιτείται; Ποιός ο λόγος να πληρώνουμε 300 βουλευτές, 50 υπουργούς, πρωθυπουργό και πρόεδρο της δημοκρατίας, αν η σωτηρία της χώρας δεν πρόκειται να προέλθει από αυτούς, αλλά από τους ξένους;...
Η ασκούμενη πολιτική στην Ελλάδα πάντα συνδεόταν άρρηκτα με τον κυνισμό. Ποτέ, όμως, δεν είχε φτάσει στο σημείο να δηλώνουν ευθαρσώς πολιτικοί που διαχειρίστηκαν τα κοινά τα τελευταία 30 χρόνια πως η μόνη λύση είναι η τρόικα για να προχωρήσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Δε σας το κρύβω πως προτιμώ να διοριστεί αύριο ένα υπουργικό συμβούλιο αποτελούμενο αποκλειστικά από εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ παρά να διατηρείται αυτή η επικοινωνιακή υποκρισία των "καλών" υπουργών, που διαπραγματεύονται δήθεν μαχητικά με την τρόικα για το καλό μας....
Λύση, φυσικά, δεν είναι ούτε οι ξένοι, ούτε οι υπουργοί μας. Η λύση πρέπει να έρθει από εκείνους οι οποίοι επιμένουν ακόμα να ακολουθούν ανθρωπάκια που παριστάνουν τους αρχηγούς. Ούτε ο νεοφιλελευθερισμός της τρόικας και της κυβέρνησης, ούτε ο συντεχνιασμός των εργατοπατέρων θα σώσουν την Ελλάδα. Αυτή η χώρα θα σωθεί μόνο όταν ακουστεί η κραυγή της ανένταχτης πεταλούδας, δηλαδή το "non passaran" των φαινομενικά αδύναμων που επιθυμούν την αλλαγή όχι προς την κατεύθυνση της ισοπέδωσης, αλλά της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Είπαμε αντίο στο 19ο αιώνα...

Θα έχετε ακούσει τον εξυπνακισμό ότι αν δε μπορείς να αποφύγεις ένα βιασμό, απόλαυσέ τον! Κάποιοι προτείνουν να κάνουμε το ιδιο ακριβώς με την τρόικα: αφού θα μας "κατσικωθεί" για την επόμενη δεκαετία, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να γίνουν ορισμένες διαρθρωτικές αλλαγές και, κυρίως, αλλαγές νοοτροπίας που θα μας βοηθήσουν ώστε τα επόμενα 100 χρόνια τουλάχιστον να μην έχουμε ανάγκη τους ξένους...
Ομολογώ πως μερικές φορές μπαίνω κι εγώ στον πειρασμό να συμφωνήσω με αυτήν την άποψη. Κυρίως μου συμβαίνει όταν επιβεβαιώνεται εντός μου η ανεπάρκεια του πολιτικού μας προσωπικού. Ευτυχώς, όμως, αυτή η κρίση μοιρολατρίας περνά γρήγορα. Ειδικά όταν ακούω τις συνεντεύξεις τύπου της τρόικας, όπου αποτυπώνεται ο νεοφιλελευθερισμός στο "μεγαλείο" του...
Είναι ντροπή για την κυβέρνηση Παπανδρέου να χρειάζεται το μπαμπούλα της τρόικας για να συγχωνεύσει άχρηστους δημόσιους οργανισμούς ή για να κόψει το επίδομα για τη μη καταβολή επιδόματος (δεν είναι αστείο, υπάρχει!) γιατί δεν έχει τα κότσια να τα βάλει με το δικό της κομματικό κράτος.
Από την άλλη, όμως, οι τροϊκανοί, όπως και οι γερμανοί στην κατοχή, δεν είναι φίλοι μας. Δεν είναι άνθρωποι που έχουν έρθει για να μας σώσουν, αλλά στυγνοί τεχνοκράτες που στοχεύουν στο να μη χάσουν ούτε ευρώ οι κερδοσκόποι δανειστές μας και να συνεχίζουμε να πληρώνουμε την ευρωπαϊκή "αλληλεγγύη" με πανάκριβο επιτόκιο...
Επαναλαμβάνω, όσο τους έχουμε ανάγκη μάς έχουν κι εκείνοι. Εμείς συντηρούμε τις γερμανικές εξαγωγές κι εμείς συντηρούμε τα υπερκέρδη των αγορών. Γι' αυτό και πρέπει να απαιτήσουμε άμεσα την αναδιάρθρωση του χρέους μας στο όνομα όχι μόνο του ελληνικού, του ιρλανδικού ή του πορτογαλικού λαού, αλλά και του γερμανικού, που πληρώνει κι αυτός με 20 χρόνια λιτότητας τα υπερκέρδη "ευαγών" επιχειρήσεων, όπως η Siemens. Δεν είναι δυνατό να πετάξουμε στα σκουπίδια την κοινωνική Ευρώπη. Ο 19ος αιώνας ανήκει στο παρελθόν, όχι στο μέλλον...
Υ.Γ. Τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης πανηγύριζαν το καλοκαίρι γιατί η Τράπεζα Πειραιώς ήθελε να βάλει "χέρι" στο κερδοφόρο και δημόσιο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Η "ισχυρή" Τράπεζα Πειραιώς σήμερα προτείνει στους εργαζομένους της άδεια μετ' αποδοχών για να μην προχωρήσει σε απολύσεις. Θα πανηγυρίσουν και τώρα τα διαπλεκόμενα, που έχουν "φαγωθεί" τελευταίως να ιδιωτικοποιηθεί άλλος ένας κερδοφόρος δημόσιος οργανισμός, η ΔΕΗ, και να περάσει ο κρίσιμος τομέας της ενέργειας στα ιδιωτικά καρτέλ;...

Φτυστή ο μπαμπάς της!

Καθένας έχει το δικαίωμα να ζητά συγχώρεση για τις παρελθούσες αμαρτίες του. Οπως είναι, επίσης, δικαιώμα του καθενός να αμφισβητεί την ειλικρίνεια της όποιας μετάνοιας...
Για παράδειγμα, η Ν. Μπακογιάννη, η οποία είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά παιδί του σάπιου μεταπολιτευτικού συστήματος, αυτοπαρουσιάζεται σαν κάτι το νέο, που έρχεται να αλλάξει το παλιό. Και φυσικά, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτοσυστήνεται ως μια γυναίκα υπεράνω του πολιτικού κόστους. Ποιά; Εκείνη, για παράδειγμα, που δεν ήθελε να γίνει υπουργός Οικονομικών, όπως της είχε προτείνει ο Κ. Καραμανλής, για να μην "καεί" πολιτικά. Μα, το νόημα ύπαρξης ενός πολιτικού δεν είναι να παίρνει το παιχνίδι πάνω του όταν η μπάλα "ζεματά";
Μέχρι τώρα, εξάλλου, ξέραμε ότι η κα Μπακογιάννη ντρεπόταν για το πατρικό της επώνυμο, γι' αυτό και δεν το χρησιμοποιεί. Χθες μάθαμε ότι ντρέπεται και για την ιδεολογία της, γι' αυτό και δεν τη χρησιμοποιεί στον τίτλο του κόμματός της. Ξέρει, άλλωστε, και η ίδια πως αν κι όταν τελειώσουμε με το μνημόνιο, ο λαός μόνο για νεοφιλελευθερισμό δεν θα θέλει να ακούει...
Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως. Δεν είναι η υπεράσπιση της ιδεολογίας της που οδήγησε την κα Μπακογιάννη στο να κάνει κόμμα, αλλά η αδυναμία της να δεχθεί πως πριν από ένα χρόνο έχασε την ηγεσία της Ν.Δ. για την οποία είχε προσκυνήσει τους καραμανλικούς όλα τα προηγούμενα χρόνια. Γι' αυτό και είναι τόσο θλιβερό να φτύνει τώρα εκεί που μέχρι χθες έγλειφε. Βλέπετε, όμως, τον τυχοδιωκτισμό η κα Ντόρα τον έμαθε από το σπίτι της. Είναι γνωστό, άλλωστε, πόσο μοιάζουν οι κόρες στους μπαμπάδες τους...

Ο Σίσυφος κουράστηκε!

Θα συμβούλευα τον αρχηγό Γιωργάκη να ξαναδιάβαζε το μύθο του Σίσυφου, του αρχαίου βασιλιά που οι κριτές των νεκρών είχαν αποφασίσει να τον τιμωρήσουν, αναγκάζοντάς τον να κουβαλά ένα βράχο μέχρι την κορυφή του βουνού χωρίς νόημα αφού αυτός ο βράχος δε μπορούσε να σταθεροποιηθεί κι έπεφτε αμέσως. Ισως, τότε, ο πρωθυπουργός μας να κατανοούσε πως ο βράχος που έχουν βάλει οι τροϊκανοί στον ελληνικό λαό να κουβαλήσει και λέγεται "ελλείμματα και χρέος", ακόμα κι αν φτάσει στην κορυφή του βουνού δεν πρόκειται να δοθεί λύση στο δράμα γιατί θα ξαναπέσει. Και θα ξαναπέσει γιατί η κορυφή θα είναι ασταθης, αφού δεν θα έχει "φυτρώσει" η ανάπτυξη...
Οσοι κατηγορούν την κυβέρνηση γιατί δε δίνει αναπτυξιακή προοπτική στην οικονομία αλλά, παράλληλα, συντάσσονται με το μνημόνιο είναι φανερό ότι είτε δε διαθέτουν την κοινή λογική, είτε λαϊκίζουν. Είναι απλούστατο: η κυβέρνηση είτε θα πρέπει να επενδύσει χρήματα στην ανάπτυξη, προχωρώντας παράλληλα σε διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν καθυστερήσει δεκαετίες, είτε θα επιμείνει σε μια νευρωτική στρατηγική για την εξαφάνιση των ελλειμμάτων και του χρέους, που σημαίνει περικοπές, περικοπές, περικοπές...
Μπορώ να κατανοήσω όσους επιλέγουν το δεύτερο δρόμο. Θεωρώ, όμως, την επιχειρηματολογία εκείνων που προτάσσουν το σύνθημα "και μνημόνιο και ανάπτυξη" ανεδαφική. Σε έναν κόσμο όπου την απόλυτη αλήθεια "κατέχουν" μόνο οι δογματικοί, πρέπει το ΠΑΣΟΚ να θυμηθεί ότι στον τίτλο του αναφέρεται και κάτι για σοσιαλισμό κι ότι, στο κάτω κάτω της γραφής, ο Σίσυφος κουράστηκε...

Φτάνει πια με τις "αρσακειάδες"...

Θα το επαναλαμβάνω σε κάθε ευκαιρία: δε λυπάμαι καθόλου τους άεργους κι ανίκανους, που "τρούπωσαν" σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή ΔΕΚΟ χάρη στο "πράσινο" ή στο "γαλάζιο" κόμμα κι έχουν την απαίτηση ο ελληνικός λαός να τους πληρώνει εσαεί. Από την άλλη, όμως, η Ευρώπη, εξαιτίας της κας Μέρκελ αλλά όχι μόνο, έχει πάρει μια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση που αργά ή γρήγορα θα την οδηγήσει στο...σοσιαλισμό!
Η ανθρώπινη ιστορία είναι ένας αέναος κύκλος. Εκείνοι που επιμένουν πως η μηδενική παρουσία του κράτους, η ανεξέλεγκτη αγορά, οι "ελαστικές" σχέσεις εργασίας, με λίγα λόγια ο νόμος της ζούγκλας, είναι το πεπρωμένο της ανθρωπότητας λογαριάζουν πάντοτε χωρίς τον κινητήριο μοχλό της ιστορίας, την επανάσταση. Ο άκρατος φιλελευθερισμός του 19ου αιώνα "γέννησε", μεταξύ άλλων, τον Μαρξ, το οκτάωρο, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τα επιδόματα και, φυσικά, την οκτωβριανή επανάσταση. Ο άκρατος φιλελευθερισμός των τελευταίων 30 χρόνων αργά ή γρήγορα θα εξαναγκάσει, στην ουσία, τους εργαζόμενους να εξεγερθούν. Και τότε η...μερκέλειος θεωρία περί δημοσιονομικής εξυγίανσης δεν θα έχει καμιά αξία.
Οσο για τη ρητορική που αναπτύσσεται ξανά περί ελικοπτέρων που στέλνουν γενναιόδωρα βοήθεια στη φτωχή Ελλάδα, να θυμίσω πως η τρόικα δε μας χαρίζει χρήματα, αλλά μας δανείζει με υψηλότερο επιτόκιο από εκείνο που δανείζονται χώρες όπως η Γερμανία. Να θυμίσω, επίσης, πως ειναι οι γερμανικές πολυεθνικές που κατηγορούνται διεθνώς για δωροδοκίες και είναι, εν πάση περιπτώσει, οι Γερμανοί ανάμεσα σε εκείνους που μας δάνειζαν υπέρ το δέον τα προηγούμενα χρόνια για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους πανάκριβα. Ο ελληνικός λαός έχει τις ευθύνες του, αλλά αρκετά πια με τις Μέρκελ και τους Πάγκαλους, που παριστάνουν τις αρσακειάδες...

Νέο Πολυτεχνείο εναντίον παλιού Πολυτεχνείου...

Οπως οι πραγματικοί ροκ σταρ, έτσι και οι πραγματικοί ήρωες πεθαίνουν, ως επί το πλείστον, νέοι. Οσοι φτάνουν σε ηλικία που να μπορούν να δουν παιδιά κι εγγόνια σημαίνει, σε γενικές γραμμές, πως κάποιες υποχωρήσεις, μικρές ή μεγάλες, τις έχουν κάνει στη ζωή τους. Κάποιοι, για παράδειγμα, που βρίσκονταν στο Πολυτεχνείο τις άγριες ημέρες του Νοεμβρίου του 1973, σήμερα είναι βουλευτές, υπουργοί ή κι επίτροποι του μνημονίου...
Σήμερα τιμώ τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για να απαλλαγεί η χώρα από τη χούντα των συνταγματαρχών. Τιμώ, ακόμα, τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν τη μαύρη επατετία, αλλά δεν θέλησαν ποτέ να ανταλλάξουν την προσφορά τους με οφίτσια. Περιφρονώ, όμως, τους ανθρώπους που δε μπόρεσαν στη μετέπειτα ζωή τους να σταθούν αντάξιοι του όποιου αγωνιστικού παρελθόντος τους. Περιφρονώ τους τύπους που αγκιστρώθηκαν στην εξουσία, εξαργυρώνοντας, ακόμα και δεκαετίες αργότερα, μια επαναστατική στιγμή της νιότης τους. Περιφρονώ μεγάλο κομμάτι της αποκαλούμενης γενιάς του Πολυτεχνείου, που κυβέρνησε τη χώρα τα τελευταία 36 χρόνια και την οδήγησε όχι στο χείλος της αβύσσου, αλλά στην ίδια την άβυσσο...
Γι' αυτό και οι νεώτερες γενιές, εκείνες που δεν έζησαν πόλεμο και χούντα, αλλά εκείνες που ζουν σήμερα το νεοφιλελεύθερο φασισμό, έχουν χρέος να γεννήσουν το δικό τους Πολυτεχνείο σε βάρος του παλιού Πολυτεχνείου. Η επανάσταση που γίνεται εξουσία απαιτεί πάντοτε μια νέα επανάσταση σε βάρος της, αν θέλουμε το ψωμί, η παιδεία και η ελευθερία να ανήκουν σε όλους μας κι όχι μόνο σε εκείνους που αυτάρεσκα γιορτάζουν τη σημερινή ημέρα κι όλες τις υπόλοιπες κάνουν ό,τι μπορούν για να την απομυθοποιούν...
Υ.Γ. Θα συμφωνήσω με τον πρόεδρο των βιομηχάνων πως η απόλυση άεργων, κομματικά διορισμένων δημοσίων υπαλλήλων δεν θα πρέπει να θεωρείται ταμπού. Κάνει, όμως, πολύ μεγάλο λάθος, αν πράγματι πιστεύει ο κ. Δασκαλόπουλος ότι η Ελλάδα κατάρρευσε αποκλειστικά εξαιτίας του κρατικοδίαιτου δημόσιου τομέα της. Δε γνωρίζει ο ίδιος ότι η επιχειρηματικότητα στη χώρα μας δε βασίζεται στην καινοτομία και στο ρίσκο, όπως θα έπρεπε, αλλά στη στυγνή συναλλαγή, συχά κάτω από το τραπέζι, κράτους-μεγάλου κεφαλαίου; Οι επιχειρηματίες, που "νοιάζονται" τόσο για την αντιμετώπιση της ανεργίας ζητώντας ελαστικές μορφές εργασίας, γιατί δεν έκαναν επενδύσεις και προσλήψεις όταν η χώρα βρισκόταν σε ανάπτυξη κι όταν ο κ. Αλογοσκούφης είχε μειώσει σκανδαλωδώς τις φορολογικές υποχρεώσεις των επιχειρήσεων; Ο κ. Δασκαλόπουλος, και κάθε κ. Δασκαλόπουλος, ας κοιτά πρώτα τη δική του καμπούρα πριν προβαίνει σε οποιαδήποτε υπόγεια συνεννόηση με την τρόικα...

Θέλουν μια μετεμφυλιακή Ελλάδα;

Είναι ή δεν είναι καταστροφή για την Ελλάδα η αναδιάρθωση του δημόσιου χρέους της; Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά ακόμα κι αν ήμουν δεν θα μπορούσα να σας δώσω μια απάντηση που να βασιζόταν στην επιστήμη κι όχι στην ιδεολογία. Γιατί πίσω από τις οικονομικές αποφάσεις βρίσκονται πάντοτε πολιτικές και για τις τελευταίες πρέπει να αποφασίζεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις...
Οσον αφορά το ελληνικό χρέος, αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αποφασίσουμε αν προτεραιότητά μας είναι να μη χάσουν ούτε ευρώ οι ευρωπαίοι τραπεζίτες ή να ανακτήσει σημαντική μερίδα των Ελλήνων πολιτών την αξιοπρέπειά της. Και τα δύο μαζί δε γίνονται, όσο κι αν προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο ο κ. Παπανδρέου...
Δεν έχω καμία αντίρρηση να προχωρήσουν στοχευμένες διαρθρωτικές αλλαγές, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα απολυθούν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι είναι άεργοι και δεν έχουν τα προσόντα για να μεταταχθούν σε άλλη δημόσια υπηρεσία. Συμφωνώ πως το Δημόσιο ταΐζει αυτήν τη στιγμή αρκετούς χαραμοφάηδες. Αλίμονο, όμως, αν εναποθέσουμε την πρόνοια, τις δημόσιες μεταφορές και την παιδεία αποκλειστικά σε ιδιώτες...
Για να μη γίνει το τελευταίο χρειάζονται, πέρα από τις περικοπές δαπανών, και λεφτά. Κι αυτά δεν πρόκειται να βρεθούν, αν πληρώσουμε τους εγχώριους και διεθνείς κερδοσκόπους μέχρι δεκάρας. Οπότε η αναδιάρθρωση του χρέους (αντί να πληρώσουμε 100, να πληρώσουμε 50 και σε βάθος χρόνου) είναι εκ των ων ουκ άνευ, αν θέλουμε να ορθοποδήσει αυτή η χώρα. Διαφορετικά, σε μια τριετία ο κ. Παπανδρέου θα λαμβάνει το ένα βραβείο μετά το άλλο από τους κερδοσκόπους γιατί τους πλήρωσε στο ακέραιο, αλλά θα έχει αφήσει πίσω του μια χώρα, η οποία θα θυμίζει έντονα τη μετεμφυλιακή Ελλάδα...
Υ.Γ. Οσο για το επιχείρημα πως έτσι δεν θα μας ξαναδανείσουν ποτέ, υπενθυμίζω πως οι διεθνείς τοκογλύφοι δεν κάνουν περιουσίες δανείζοντας τους οικονομικά υγιείς, αλλά χώρες-παρίες όπως η δική μας. Πάρτε το χαμπάρι, όσο τους έχουμε εμείς ανάγκη, άλλο τόσο μας έχουν κι εκείνοι σε αυτό το "ευγενές" σύστημα που λέγεται καπιταλισμός και στο οποίο ο αρχηγός Γιωργάκης θέλει να παραστήσει τη Μητέρα Τερέζα πάνω στην πλάτη ενός λαού...

Στο χέρι τους η νίκη να εξελιχθεί σε θρίαμβο το 2014...

Η νίκη Καμίνη-Μπουτάρη ήταν αυτονόητη για οποιοδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο. Δεν τρέφω, όμως, αυταπάτες, γ'αυτό και δεν την ονομάζω θρίαμβο. Ο κ. Καμίνης βγήκε δήμαρχος με ποσοστό αποχής 60% και με διαφορά μόλις τεσσάρων ποσοστιαίων μονάδων από το χειρότερο δήμαρχο των τελευταίων δεκαετιών. Όσο για τον κ. Μπουτάρη, θα πρέπει να θεωρούμε και θαύμα τη διαφορά των 400 ψήφων από το δεύτερο σε μια πόλη όπου εξακολουθεί να βασιλεύει ένα ιδιότυπο μείγμα χριστιανεθνικισμού.
Ας μην "πετάμε" στα σύννεφα. Κατ' αρχάς, τώρα τόσο ο κ. Καμίνης όσο κι ο κ. Μπουτάρης θα πρέπει να αποδείξουν ότι όντως είναι κάτι διαφορετικό από τους προκατόχους τους. Στην πράξη θα φανεί αν η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη μπορούν να γίνουν οι μητροπόλεις που η ιστορία, η γεωγραφική τους θέση και το ταλέντο των κατοίκων τους, τις υπαγορεύουν να γίνουν. Τώρα θα κληθούν να αποδείξουν στην πράξη αν στις δύο πόλεις μπορούν να συμβιώσουν γηγενείς και μετανάστες. Αλλωστε, δεν είναι η υπερσυσσώρευση των ξένων που αποτελεί το μεγάλο πρόβλημα, αλλά η υπερσυγκέντρωση του πλούτου στα χέρια των λίγων. Τα λεφτά υπάρχουν για όλους τους δυστυχισμένους της γης, αν επιτευχθεί η ισοκατανομή εισοδήματος...
Αυτήν τη στιγμή οι κ. Καμίνης και Μπουτάρης καλούνται να διοικήσουν διαιρεμένες πόλεις. Είναι (και) στο "χέρι" τους μετά από τέσσερα χρόνια να επανεκλεγούν θριαμβευτικά, χωρίς να έχουν τη ανάγκη στήριξης κανενός κόμματος...

Η αποχή δεν είναι πράξη ευθύνης...

Δεν ξέρω αν ο Γιώργος Καμίνης θα είναι ένας καλός δήμαρχος. Αν μπορούσα να προβλέπω με άνεση το μέλλον, είναι σίγουρο ότι η οικονομική κρίση δεν θα με είχε αγγίξει! Ένα, μονάχα, ξέρω: πως είναι απίστευτα κοντόφθαλμο να επανεκλεγεί την Κυριακή ο Ν. Κακλαμάνης μόνο και μόνο επειδή δηλώνει αντιμνημονιακός...
Η Αθήνα δεν αντέχει άλλα τέσσερα χρόνια εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος του πρασίνου, του ποδηλάτου, της καθαριότητας, των νόμιμων καταστηματαρχών, της ποιότητας ζωής γενικότερα όσων κατοικούμε σε αυτήν την πόλη, που όσοι την αγαπάμε δεν θα την πούμε ποτέ άσχημη. Μπορεί, όμως, να καλλωπιστεί, να γίνει πιο ζεστή και φιλική για τους κατοίκους της και γι' αυτό τα λεφτά δεν είναι, σώνει και καλά, αναγκαία προϋπόθεση. Μια μητρόπολη χρειάζεται, πάνω από όλα, να την υπηρετούν άνθρωποι με ιδέες κι όχι ανίκανοι γκουρού της επικοινωνίας...
Για εμένα η συνειδητή αποχή, τουλάχιστον για την εκλογή δημάρχου Αθηναίων, δεν είναι πράξη ευθύνης αυτήν την Κυριακή. Γιατί όποιος θέλει να μιλά σε βάρος ενός εκάστου πολιτικού θα πρέπει να αναλαμβάνει και την προσωπική του ευθύνη. Με ποιό δικαίωμα θα βρίζουν αύριο μεθαύριο οι απέχοντες τον κ. Κακλαμάνη ή τον κ. Καμίνη όταν οι ίδιοι αδράνησαν την ώρα που θα μπορούσαν να αποφασίσουν για το δικό τους μέλλον;
Η φράση, εξάλλου, "είναι όλοι ίδιοι" ή "είναι όλοι κλέφτες" ακούγεται όμορφα στα αφτιά. Ο πολίτης, όμως, όπως τον όριζε η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία κι ο Αριστοτέλης, είναι συμμέτοχος στην άσκηση της εξουσίας, έστω κι αν αυτή η συμμετοχή στις ημέρες μας έχει πάρει μια πολύ έμμεση μορφή. Κι εγώ θα προτιμούσα την άμεση δημοκρατία, αλλά όταν μου δίνεται η ευκαιρία να λαμβάνω μέρος στα κοινά, προτιμώ να κάνω μια επιλογή από το να απέχω ή να ψηφίζω άκυρο ή λευκό. Μόνο έτσι θα δικαιούμαι την επόμενη ημέρα να πω "είχα δίκιο" ή "έκανα λάθος". Ο αμέτοχος δε δικαιούται να γκρινιάζει...
Υ.Γ. Καμίνης, Μπουτάρης, Μπόλαρης. Η επικράτησή τους τους θα είναι μια απόδειξη πολιτικής ωριμότητας της ελληνικής κοινωνίας. Διαφορετικά, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας...

"Με μάτια κλαμένα στους δρόμους γυρνούν"!

"Μαντουβάλα, αγάπη γλυκιά μου, λαχταρώ να 'ρθεις πάλι κοντά μου", τραγουδά από χθες ο Α. Σαμαράς στον Π. Μαντούβαλο. Γιατί; Γιατί ο, υποτίθεται ανεξάρτητος, υποψήφιος δήλωσε τη στήριξή του στο Β. Μιχαλολιάκο για τη δημαρχία του Πειραιά. Κι αναρωτιέμαι: ποιός είναι ο κ. Μαντούβαλος, κι ο κάθε κ. Μαντούβαλος, που πιστεύει ακόμα ότι ο λαός θα τρέξει στις κάλπες την Κυριακή για να ψηφίσει τον εκλεκτό του επειδή του το ζήτησε ο ίδιος;...

Ο κ. Μαντούβαλος τόλμησε να δηλώσει πως το 20% που τον ψήφισε την προηγούμενη Κυριακή (θυμίζω πως η αποχή στον Πειραιά ήταν 55,5%) είναι "μαντουβαλικό"! Με λίγα λόγια, ο λεκτικός του αυνανισμός μπορεί να φτάνει μέχρι του σημείου να πιστεύει ότι μερικές χιλιάδες ψηφοφόρων λίγο πριν πέσουν για ύπνο και μόλις ξυπνούν το πρωί, φιλούν την κορνιζαρισμένη φαλάκρα του "μεσσία" τους...
Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για τους υπόλοιπους υποψήφιους ή κόμματα που δεν κατάφεραν να περάσουν τη γραμμή τους στον πρώτο γύρο και θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς στο δεύτερο. Κύριοι, όσοι πηγαίνουν να ψηφίσουν και, κυρίως, όσοι απέχουν συνειδητά δεν είναι πλέον πρόβατα που άγονται και φέρονται ανάλογα με το πού χτυπά η γκλίτσα του τσομπάνη. Κι όσοι δεν το αντιλαμβάνονται, θα βρεθούν προ μεγαλύτερων εκπλήξεων στο δεύτερο γύρο...
Υ.Γ. Όταν οι αναφορές των ξένων μέσων ενημέρωσης στα πεπραγμένα του είναι θετικές, φροντίζει να ξεκινά με αυτές τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του. Όταν είναι αρνητικές, φταίνε τα κερδοσκοπικά συμφέροντα. Ας αποφασίσει ο αρχηγός Γιωργάκης, πρώτα εκείνος, με ποιούς είναι κι ας επιτρέψει στον ελληνικό λαό να γνωρίζει καλύτερα από τους ξένους τί, πραγματικά, συμβαίνει...

Λύση η "παιδοκτονία"!

Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά αν θέλει το ΠΑΣΟΚ να σώσει αυτήν τη χώρα οφείλει, πέρα από την πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, να διαπράξει "παιδοκτονία"! Να "σκοτώσει", δηλαδή, τα κομματόσκυλα, που απομυζούν το δημόσιο πλούτο εδώ και δεκαετίες χωρίς κάποια ουσιαστική προσφορά...
Αμφιβάλλω, όμως, αν (και) αυτή η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να κάνει κάτι τέτοιο. Δείτε, για παράδειγμα, το περιεχόμενο της κριτικής που άσκησε η κα Κατσέλη για το εκλογικό αποτέλεσμα. Το πρόβλημά της ήταν πως τα χαρτιά της περαίωσης έφτασαν στους φορολογούμενους πριν από τις εκλογές! Με λίγα λόγια, η υπουργός Εργασίας δεν προβληματίστηκε από το ίδιο το μέτρο, αλλά γιατί η κυβέρνηση ενέργησε, για μια φορά και πάνω στο άγχος της για έσοδα, χωρίς να σκεφτεί το πολιτικό κόστος. Οταν οι υπουργοί εξακολουθούν να έχουν τέτοια μαυρογιαλούρια νοοτροπία, τί να περιμένουμε από τα λοιπά κομματόσκυλα του δημοσίου;...
Γίνεται συζήτηση ακόμα και για ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ. Μια κυβέρνηση, όμως, που προωθεί τέτοιες λύσεις είναι μια κυβέρνηση που παραδέχεται πως από τον τρόμο της να συγκρουστεί με παγιωμένα συμφέροντα, προτιμά να ξεπουλήσει τον εθνικό πλούτο, όπως τον ΟΣΕ ή τις αστικές μεταφορές, από το να εξυγιάνει επιχειρήσεις που έχουν προοπτική κερδοφορίας. Στο ίδιο πλαίσιο, έχει συγχωνεύσει μόλις 500 δημόσιους οργανισμούς, παρά τις πομπώδεις διακηρύξεις της. Γι' αυτό, επομένως, μην περιμένετε τίποτα καλύτερο από νέα αύξηση του ΦΠΑ και νέα μείωση μισθών και συντάξεων...

Ολοι μαζί για ένα μεγάλο αριστερό πόλο!

Το "ποτάμι", όπως είχα γράψει και πριν από τις εκλογές, στρίβει αριστερά. Δυστυχώς, όμως, προς αυτήν την κατεύθυνση αναγκάζεται να εκβάλλει σε πολλά δέλτα. Βλέπετε, κάθε αριστερή άποψη δε μπορεί να εκφράζεται παρά μόνο μέσα από δικό της κόμμα. Κι αυτό παρότι η εποχή και το εκλογικό σώμα έδειξαν πως αν από κάπου μπορεί να πιαστεί ο λαός αυτό δεν είναι από τη δεξιά του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και της κας Μπακογιάννη και την ακροδεξιά του ΛΑΟΣ...
Κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αναρχικοί, μαρξιστές, λενινιστές, τροτσκιστές, μαοϊκοί, ανανεωτικοί, αλήθεια τί σημασία έχει να είμαστε διχασμένοι την ώρα που ο νεοφιλελευθερισμός έχει πάρει το "τιμόνι" και μας οδηγεί, τρέχοντας με χίλια, προς τον τοίχο; Ας μην επιτρέψουμε στους ηγετίσκους της Αριστεράς να διαλύσουν την προοπτική ενός κοινού οράματος ενότητας της αριστερής βάσης.

Οφείλουμε, απέναντι στον εαυτό μας και στη νεώτερη γενιά, να πάρουμε από το χέρι τους το τιμόνι και να το στρέψουμε πραγματικά αριστερά. Στο κάτω κάτω της γραφής, όλοι συμφωνούμε ότι το μνημόνιο είναι το αδιέξοδο που ορθώθηκε μπροστά μας για να μη χάσουν οι τράπεζες ούτε ευρώ. Στο κάτω κάτω όλοι συμφωνούμε ότι το παρόν σύστημα επιβάλλει την ανισοκατανομή του πλούτου, δηλαδή την κοινωνική αδικία.
Πάνω σε αυτό το πλαίσιο, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι Πράσινοι, Δημοκρατική Αριστερά, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λοιπές εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και σημαντική μερίδα ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που πιστεύει ακόμα στο σοσιαλιστικό του ονόματός του μπορούμε να χτίσουμε ένα ισχυρό αριστερό πόλο, ο οποίος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές μπορεί να συγκεντρώσει πολύ περισσότερο από το 20% και κάτι που συγκέντρωσαν οι διασπασμένες δυνάμεις της Αριστεράς σε αυτές τις τοπικές εκλογές. Αυτή θα είναι η ηχηρότερη απάντησή μας στον κομπλεξικό γιο της Μάργκαρετ και στο μνημόνιό του, που η ωφέλειά του για τον ελληνικό λαό είναι τόσο μεγάλη όσο ενός πολυχρησιμοποιημένου χαρτιού τουαλέτας...

Ολοι "κέρδισαν" γιατί όλοι έχασαν...

Στις ευρωεκλογές του 2009 για τη μεγάλη αποχή έφταιγαν τα μπάνια του λαού. Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές ήταν η φθινοπωρινή...μελαγχολία που έκανε πολλούς να μην πάνε να ψηφίσουν. Στις χθεσινές εκλογές η δικαιολογία ήταν έτοιμη στο στόμα των κομματόσκυλων: έφταιξε η οικονομική κρίση και το κόστος μετακίνησης για μια οικογένεια. Τα ίδια "σαΐνια", όμως, δε μπόρεσαν να εξηγήσουν γιατί στην απομονωμένη...Αθήνα, για παράδειγμα, η αποχή έφτασε το 60%!
Το μήνυμα των χθεσινών εκλογών είναι ξεκάθαρο, για όσους βλέπουν καθαρά κι όχι με κομματικές παρωπίδες: τα κοινοβουλευτικά κόμματα, με την εξαίρεση του ΚΚΕ και των Οικολόγων Πράσινων, αποδοκιμάστηκαν αγρίως. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έχασαν, μαζί, περίπου ενάμισι εκατομμύριο ψηφοφόρους, ενώ, αν σταθμίσουμε πως μεγάλο ποσοστό εκείνων που χθες απείχαν, είχαν ψηφίσει τα δύο μεγάλα κόμματα στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, τότε η ζημιά για το δικομματισμό είναι ακόμα μεγαλύτερη. Το ίδιο συμβαίνει και με την ακροδεξιά του κ. Καρατζαφέρη, η οποία φαίνεται πως βρήκε αυθεντικότερο εκφραστή, στην Αθήνα τουλάχιστον, στο χρυσαυγίτη Μιχαλολιάκο...
Η Αριστερά, πάλι, έτσι πολυδιασπασμένη που κατέβηκε, ήταν ευτύχημα που συγκέντρωσε και τα χαμηλά ποσοστά που συγκέντρωσε. Οπως είναι ευτύχημα που απονεννοημένες κινήσεις, όπως του κ. Αλαβάνου και του κ. Κουβέλη, τιμωρούνται από τους αριστερούς που επιζητούν ενότητα κι όχι διχασμό...
Οταν, όμως, το 50% του ελληνικού λαού (αποχή, άκυρα, λευκά) δεν ψηφίζει κανένα, κανένας κ. Παπανδρέου δε δικαιούται να παριστάνει πως δε συνέβη τίποτα. Οταν η διαφορά του ΠΑΣΟΚ από τη Ν.Δ. πέφτει, μετά μάλιστα από τόση κομματικοποίηση αυτών των εκλογών, στο 2% κι όταν το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται πίσω στις μισές περιφέρειες, αυτό λέγεται ήττα κ. Παπανδρέου και με βάση την προεκλογική σας ρητορική θα σήμαινε βουλευτικές εκλογές. Δε βαριέστε, όμως, προστέθηκε ένα ακόμα "ψεματάκι" στη συλλογή του κόμματος που θα έπρεπε να είχε αντικαταστήσει, εδώ και χρόνια, τον πράσινο ήλιο από σύμβολο του κόμματος και στην θέση του να τοποθετούσε τον Πινόκιο...

Το "αφεντικό" τρελάθηκε!

"Πρέπει να αποφασίσουν, αν είναι έτοιμοι να συνεχίσουν να με ακολουθούν"! Ποιός το είπε; Α. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης, λίγο πριν από το Βατερλό; Β. Ο "μεγάλος τιμονιέρης" Μάο Τσετούγκ λίγο πριν από την "πολιτιστική επανάσταση"; Γ. Ο...αρχηγός Γιωργάκης, σε συνέντευξή του σε ιταλικό περιοδικό;...
Οσοι από διαστροφή, πρέπει να σας προειδοποιήσω, διαβάζετε τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις του πρωθυπουργού, ξέρετε πως η σωστή απάντηση είναι η τελευταία, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται στον αιωνα που υποτίθεται πως έχουμε γλιτώσει από τους μεσσίες. Κι όμως, ο αρχηγός Γιωργάκης, εν είδει προφήτη στη Γαλιλαία των Γραφών, αυτοπαρουσιάζεται ως ο σωτήρας της χώρας, που καλά θα κάνει ο λαός να στηρίξει τους υποψηφίους του κόμματός του στις εκλογές της Κυριακής, διαφορετικά "θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τί θα πάθετε"...
Επαναλαμβάνω: αφού ο αρχηγός Γιωργάκης θέλει να έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση για το νέο γύρο επαχθών μέτρων που πρόκειται να λάβει μετά από τις εκλογές, γιατί δεν κάνει δημοψήφισμα για το μνημόνιο; Και γιατί πρέπει σώνει και καλά ο λαός να ψηφίσει την Κυριακή όχι για το πραγματικό νόημα των τοπικών εκλογών, αλλά γιατί ο ένοικος του Μαξίμου θέλει, εμμέσως, η κυβερνητική του θητεία να διαρκέσει πέντε χρόνια;...
Θα μου πείτε πως, στο κάτω κάτω της γραφής, είναι στην ψήφο μας να μην ξαναεκλεγεί η παρούσα κυβέρνηση. Ναι, αλλά μια κυβέρνηση είναι δίκαιο να κρίνεται με τη συμπλήρωση της τετραετίας της. Οταν, δηλαδή, οι πολίτες μπορούν να έχουν μια ξεκάθαρη εικόνα για το αν πέτυχε ή απέτυχε. Πόσω μάλλον τώρα που οι συνέπειες του μνημονίου δεν θα φανερωθούν, στο πλήρες τους "μεγαλείο", ούτε αύριο, ούτε το Δεκέμβριο που διαρρέεται ως πιθανός μήνας βουλευτικών εκλογών...
Δεν έχω κρύψει πως είμαι αντίθετος με το μνημόνιο. Το αν έχω, όμως, εγώ δίκιο ή η κυβέρνηση δεν θα το ξέρω σε ένα μήνα. Γιατί επομένως θα πρέπει, εκβιαστικώς, να ψηφίσω ή να καταψηφίσω μια κυβέρνηση, της οποίας το έργο είναι ακόμα ημιτελές; Το ερώτημα είναι, προφανώς, ρητορικό. Ξέρουμε πολύ καλά, και το έχω γράψει εδώ και καιρό, πως όσο νωρίτερα κάνει εκλογές ο αρχηγός Γιωργάκης, τόσο το καλύτερο για τον ίδιο. Γιατί κι εκείνος πρέπει τώρα να γνωρίζει πως αν εξακολουθήσει το δρόμο του αντιαναπτυξιακού και κοινωνικά επώδυνου μνημονίου, η κατάληξη θα είναι η εθνική καταστροφή. Ενας άνθρωπος, όμως, που τρέχει να σώσει το τομάρι του δεν είναι ηγέτης, αλλά ένας πολιτικός αγύρτης, όμοιος με αυτούς που η ιστορία σήμερα περιγελά...
Υ.Γ. Ένα από τα σενάρια που διαρρέει το Μαξίμου είναι πως ο δεύτερος γύρος των τοπικών εκλογών θα αναβληθεί για το Δεκέμβριο, όταν και θα διεξαχθούν, σύμφωνα με το ίδιο σενάριο, βουλευτικές εκλογές. Γιατί, όμως, να παίρνουν ημίμετρα; Ας κηρύξουν αμέσως στρατιωτικό νόμο, ας κατεβάσουν τα τανκ στο Σύνταγμα κι ας αλλάξουν το ημερολόγιο, έτσι ώστε τη Δευτέρα να μην ξημερώσει η 8η Νοεμβρίου 2010, αλλά η 21η Απριλίου 1967...

Ο Πάγκαλος έχει δίκιο!

Μπορεί να διαφωνώ με ορισμένους σε πολλά, αλλά δε διαφωνώ σε όλα! Καλή ώρα με τον Θ. Πάγκαλο, του οποίου τη δήλωση πως οι στρατιωτικοί και τα σώματα ασφαλείας είναι το πιο αντιπαραγωγικό κομμάτι του ελληνικού λαού προσυπογράφω και με τα δύο χέρια. Απορώ, μάλιστα, με όσους αισθάνονται πως προσβλήθηκε ξανά η εθνική τους συνείδηση. Καταλήγω στο συμπέρασμα πως είτε θεωρούν πως οι σημερινοί στρατιωτικοί είναι οι ίδιοι με τους αξιωματικούς που υπηρέτησαν στο έπος του '40 ή, απλούστερα, δεν έχουν πάει φαντάροι ή διένυσαν την θητεία τους ως "βύσματα"...
Είμαι από εκείνους που θέλουν να νομίζουν πως υπηρέτησαν μια κανονική θητεία, γι' αυτό κι έχω προσωπική άποψη επί του θέματος. Ε, λοιπόν, η πλειονότητα των στρατιωτικών που γνώρισα, αν ξεσπούσε αύριο πόλεμος θα ήταν οι πρώτοι που θα έκλειναν εισιτήριο για τη Βραζίλία! Οσο για παραγωγικότητα, αν αυτή περιλαμβάνει μόνο τις διαταγές για "εθνικής σημασίας" ζητήματα, όπως ο καθαρισμός του στρατοπέδου από γόπες τσιγάρων, η εξονυχιστική εξέταση της καθαριότητας του άρβυλου ή η αναπαραγωγή συνθημάτων του ποιητικού βάρους του "η σημαία που αγαπώ έχει ένα λευκό σταυρό", τότε πράγματι είναι παραγωγικοί. Επειδή, όμως, θα συμφωνήσετε μαζί μου πως η παραγωγικότητα, όπως και η ευφυία, μετράται με άλλους δείκτες, επιτρέψτε μου να θεωρώ πως στο στρατό γνώρισα τα πιο άξεστα, ακαλλιέργητα κι άχρηστα μηδενικά της ζωής μου. Φυσικά και δεν ισχύει για όλους, αλλά φοβάμαι πως δε μιλώ και για τη μειονότητα...

Για τους ηθικούς αυτουργούς κουβέντα...

Ας το ξεκαθαρίσουμε: το σύστημα δεν πρόκειται να πληγεί από μερικές επιστολές-βομβίτσες, όπως αυτές που στέλνονται δεξιά κι αριστερά αυτές τις ημέρες. Δεν θα πληγεί ούτε αν στέλνονταν πραγματικές βόμβες για "τυφλά" χτυπήματα. Δεν είμαι, όμως, από εκείνους που ξεγράφουν έτσι εύκολα και τη ρήση του "θείου Καρόλου" πως η (στοχευμένη, διευκρινίζω) βία είναι η μαμμή της ιστορίας...
Την ίδια ώρα, εξάλλου, δεν ξέρω πόσο ηθικό είναι να βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στη φυλακή μόνο οι φυσικοί αυτουργοί και οι ηθικοί όχι μόνο να βρίσκονται απέξω, αλλά να καταδικάζουν την τρομοκρατία μέσα από τα υπουργεία και τις βίλες τους....
Δε χρειάζεται να έχεις σπουδάσει εγκληματολογία για να το γνωρίζεις: η τρομοκρατία είναι είτε προβοκατόρικη, δηλαδή δημιούργημα των μηχανισμών εξουσίας που ύστερα την καταδικάζουν προκειμένου να επιβάλλουν την τάξη και την ασφάλεια όπως εκείνοι την εννοούν, είτε απότοκος κοινωνικών δυσλειτουργιών, όπως είναι η διαφθορά, η ανεργία ή η φτώχεια. Αναρωτηθείτε, και για τις δύο περιπτώσεις, ποιός ευθύνεται περισσότερο για τον εκφυλισμό του κοινωνικού ιστού και θα έχετε βρει τον ένοχο πίσω από τις επιστολές που "δυσφημούν τη χώρα", λες κι όλα τα υπόλοιπα την επευφημούν...

Διάλυση Βουλής και παραίτηση...

Σκεφτείτε τον καπετάνιο του "Τιτανικού" (για να θυμηθούμε την παρομοίωση του ανεκδιήγητου και προσφάτως εξαφανισμένου κ. Παπακωνσταντίνου), την ώρα που το υπερωκεάνιο βούλιαζε, αντί να έκανε ό,τι μπορούσε για να διόρθωνε το λάθος του, να καλούσε το πλήρωμα και τους επιβάτες να ψήφιζαν για το αν έκανε καλά τη δουλειά του! Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα βρισκόταν ούτε ένας επιζών. Κι όμως, ο αρχηγός Γιωργάκης κάνει, πάνω κάτω, το ίδιο, απειλώντας με βουλευτικές εκλογές όταν το πλοίο "Ελλάς" έχει, στην ουσία, χρεοκοπήσει...
Αφού ο πρωθυπουργός θέλει τη στήριξη του ελληνικού λαού για το μνημόνιο, γιατί δεν κάνει ένα δημοψήφισμα αποδοχής ή απόρριψής του από το εκλογικό σώμα; Μήπως γιατί ξέρει πως το αποτέλεσμα δεν θα τον βολεύει, γι' αυτό κι απειλεί με πρόωρες εκλογές, όσο είναι καιρός και η Ν.Δ. βρίσκεται ακόμα "πεσμένη" στο έδαφος; Ο πρωθυπουργός στα χέρια του οποίου χρεοκοπεί η χώρα του και με δική του μεγάλη ευθύνη, έχει δίκιο να διαλύει προώρως τη Βουλή. Στις εκλογές, όμως, που ακολουθούν, διαθέτει τη στοιχειώδη ευαισθησία να μη ξαναζητήσει την ψήφο ενός λαού σε απελπισία...
Υ.Γ.: Βόμβες σκάνε δεξιά κι αριστερά παραμονές εκλογών, με ελεγχόμενες εκρήξεις. Το προσεχές μέλλον θα είναι πιο ανεξέλεγκτο ...

Διέπραξαν εσχάτη προδοσία!

Αλήθεια, πώς θα χαρακτηρίζατε ένα διαιτολόγο, ο οποίος προτείνει την ίδια ακριβώς δίαιτα σε κάποιους που είναι 120, 80 και 60 κιλά; Στην καλύτερη περίπτωση δεν θα τον αποκαλούσατε κατσαπλιά; Και πώς θα αντιδρούσατε, αν ύστερα από αυτήν την εξαντλητική δίαιτα κι ενώ είχατε πάρει την υπόσχεση πως μόλις ολοκληρωθεί στον υπεσχημένο χρόνο θα είστε ένας "καινούριος" άνθρωπος, μαθαίνατε πως τα πράγματα δεν θα είναι ακριβώς έτσι; Πως, δηλαδή, θα πρέπει να παρατείνετε τη "νηστεία" κι άλλο ή, τέλος πάντων βρε αδερφέ, ίσως και να μην ήταν η ενδεδειγμένη και πρέπει να βρεθεί μια άλλη φόρμουλα; Στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν θα αισθανόσασταν κορόιδο;
Ε, λοιπόν, το ίδιο δε γίνεται τους τελευταίους έξι μήνες με την κυβέρνηση αυτού του τόπου; Υπέγραψε και πέρασε από τη Βουλή το μνημόνιο, με τη βοήθεια της ακροδεξιάς (καθόλου τυχαίο), και τώρα ο αντιπρόεδρός της (ο κύριος "μαζί τα φάγαμε") έρχεται να μας πει αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή, χωρίς να έχει βυθιστεί πρώτα η χώρα στην ύφεση και στην κατάθλιψη: πως θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, είτε αυτό λέγεται "κούρεμά" του, είτε επιμήκυνση αποπληρωμής του, συμπληρώνω. Είναι όνειδος για τον ελληνικό πολιτισμό να μειώνονται ακόμα και οι μικρές συντάξεις για να μη χάσουν ούτε ευρώ οι γερμανογάλλοι τραπεζίτες. Λυπάμαι που το γράφω, αλλά αυτοί που συμφώνησαν σε κάτι τέτοιο διέπραξαν το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας...
Για να προλάβω αντιδράσεις, συμφωνώ πως η χώρα δεν πρέπει να κηρύξει ολική στάση πληρωμών. Οι ξένοι κι έλληνες (μην το ξεχνάμε) κερδοσκόποι δανειστές της Ελλάδας πρέπει να πάρουν πίσω το μεγαλύτερο ποσό του κεφαλαίου τους μαζί με τους τόκους (σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου), παρότι, γνωρίζοντας την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, δάνειζαν αλόγιστα. Συμφωνώ, επίσης, πως πρέπει να προχωρήσουμε σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, κυρίως περικοπές δαπανών στο σπάταλο κομματικό δημόσιο τομέα, ώστε να μη χρειαζόμαστε να δανειζόμαστε μεγάλα ποσά από τις διεθνείς αγορές. Από την άλλη, όμως, το μνημόνιο, όπως και η Ευρώπη που οραματίζονται Μέρκελ και Σαρκοζί, είναι ένα νεοφιλελεύθερο αποτυχημένο πείραμα που δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά μόνο στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, προς όφελος των εξαγωγών των λίγων. "Έτσι "χτυπιέται η ανεργία", θα μου πείτε. Ο γερμανός, όμως, που ζει 20 χρόνια λιτότητας, δε μπορεί να πανηγυρίζει απλώς και μόνο γιατί έχει δουλειά, όταν ο εργοδότης του καρπώνεται στο (πολύ) πολλαπλάσιο τους καρπούς του μόχθου του...
Υ.Γ. Στην Ελλάδα κυριαρχεί μια διαστρεβλωμένη θεώρηση της έννοιας των "οικογενειακών αξιών": για παράδειγμα, ο γιος του δικηγόρου πρέπει να γίνει δικηγόρος, η κόρη του γιατρού, γιατρίνα κι ο...εγγονός και γιος πρωθυπουργού, πρωθυπουργός. Με αυτήν τη λογική της χώρας ηγείται σήμερα ένας (ακόμα) ανίκανος πρωθυπουργός, όταν θα μπορούσε να είχε κερδίσει ένα σπουδαίο δρομέα αν είχε ακολουθήσει έναν άλλο επαγγελματικό προσανατολισμό, όπως αποδείχθηκε και στο χθεσινό μαραθώνιο. Αχ, αυτά τα οικογενειακά κόμπλεξ, έχουν καταστρέψει χώρες και χώρες!