Ας είμαστε ρεαλιστές: το σύστημα θα ανακαλύψει τις, νομικές ή πολιτικές, αφορμές για να μη διεξαχθεί ποτέ το δημοψήφισμα που ανάγγειλε πάνω στον πανικό του για να κρατηθεί στην εξουσία ο ρεζίλης των Παπανδρέου. Ηδη ο Αντ. Σαμαράς, για παράδειγμα, απειλεί πως θα παραιτήσει την κοινοβουλευτική του ομάδα στην περίπτωση που η κυβέρνηση λάβει ψήφο εμπιστοσύνης την Παρασκευή. Μακάρι, όμως, να διαψευστώ και να δοθεί, επιτέλους, η ευκαιρία στον ελληνικό λαό να αποφασίσει ο ίδιος ποιό θέλει να είναι το μέλλον το δικό του, των παιδιών του και των παιδιών των παιδιών του. Γιατί, αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη, αυτό διακυβεύεται με την υπερψήφιση ή καταψήφιση της δανειακής σύμβασης και των λοιπών αποφάσεων που αυτή συνεπάγεται...
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι καθόλου τυχαίος ο πανικός που έχει καταλάβει τον επιχειρηματικό και πολιτικό κόσμο της χώρας αλλά και τους ξένους δανειστές μας, όπως αυτός αποτυπώνεται στις γεμάτες εκφοβισμό τοποθετήσεις τους στα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης. Δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αποκαλύπτουν την απέχθειά τους για την πραγματική δημοκρατία, την οποία τόσο εύσχημα είχαν αντικαταστήσει τους τελευταίους αιώνες με την κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Από πού κι ως πού λοιδορείται τόσο άκριτα η γνήσια έκφραση της λαϊκής βούλησης και η κριτική της ικανότητα από εκείνους που ψήφισαν το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και το πολυνομοσχέδιο χωρίς καν να τα διαβάσουν, όπως ομολογούν οι ίδιοι, και τα οποία μας έχουν οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο;
Ακούω με προσοχή επιχειρήματα του τύπου, "η Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα δημοψηφισμάτων" ή πως "δε μπορούμε να απαντήσουμε με ένα απλό "ναι" ή ένα "όχι" σε σύνθετα ζητήματα". Θα συμφωνήσω, όπως και θα συμφωνούσα με τις επαναστάσεις των συνειδητοποιημένων κι όχι με τις εξεγέρσεις εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν! Το έχω γράψει, άλλωστε, και παλαιότερα πως η άμεση δημοκρατία θα έπρεπε να ξεκινήσει πρώτα από τα χαμηλά, όπως για τα ζητήματα της γειτονιάς, και ύστερα να καταλήξει στα εθνικά κι αυτό για να έχουμε προλάβει να διαμορφώσουμε μια κουλτούρα συμμετοχής στα κοινά και πολίτες με όλη τη σημασία της λέξης. Ωστόσο η ζωή, όπως ορθώς λέγεται, είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς κάνουμε άλλα σχέδια και γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αρπάζουμε την ευκαιρία από τα μαλλιά όταν αυτή μας δίνεται: είναι η ώρα για όποιον έχει δικαίωμα ψήφου να ενημερωθεί πλήρως, χωρίς κραυγές ένθεν κακείθεν, για το τί συνεπάγεται η δανειακή σύμβαση και τα συμπαρομαρτούντα της για τη ζωή του. Ας χάσουμε κι ένα επεισόδιο της αγαπημένης μας τουρκικής σειράς, ας μην πάμε και μια φορά στο γήπεδο ή για καφέ κι ας διαβάσουμε το κείμενο που θα τεθεί σε δημοψήφισμα η έγκριση ή απόρριψή του. Κι ας έχουμε στο μυαλό μας πως τυχόν αρνητική απάντηση δε συνεπάγεται απαραιτήτως την έξοδό μας από το ευρώ, όπως απειλούν εκείνοι που φαντασιώνονταν εθνικές καταστροφές και με "κούρεμα" στο μισό τού χρέους. Αν και, προσωπικώς, μια τέτοια εξέλιξη δεν θα με έβρισκε αντίθετο: προτιμώ να χτίσουμε την οικονομία μας από την αρχή παρά να είμαστε εσαεί τα "γκαρσόνια" της Ευρώπης. Και τα δύο ενδεχόμενα εμπεριέχουν πόνο, μόνο που το πρώτο μας προσφέρει κι ένα όραμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου