Ξέρετε γιατί πολλοί δε βρίσκουν νόημα στον εορτασμό επετείων όπως αυτή του Πολυτεχνείου; Γιατί είναι μαθημένοι στο να ακολουθούν πρόσωπα κι όχι ιδέες! Σου λένε, "γιατί να τιμήσουμε ανθρώπους που η μεταπολιτευτική τους πορεία ήταν δυσανάλογη των ηρωικών τους στιγμών επί χούντας"; Ισχυρίζονται οι ίδιοι, "γιατί να βγούμε στους δρόμους για να τιμήσουμε, για παράδειγμα, τη Μ. Δαμανάκη όταν αυτή εδώ και πολλά χρόνια δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ατιμάζει τα νιάτα της";...
Δεν θα σας πω μόνο πως πρέπει να δούμε την αυριανή πορεία το Πολυτεχνείου σα μιαν ευκαιρία να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας στη νέα χούντα των τραπεζιταρχών και των σημιτοφασιστών. Αυτή είναι μόνο μια ανάγνωση και, ίσως, η πιο επιφανειακή. Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει, όπως άλλωστε και κάθε επαναστατική στιγμή στην ιστορία, όσο τα προβλήματα που το δημιούργησαν, όπως η έλλειψη δημοκρατίας, και τα αιτήματα που το συνόδευσαν, όπως το "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", παραμένουν επίκαιρα. Και πείτε μου εσείς αν στη σημερινή Ελλάδα δεν έχουμε ανάγκη από δημοκρατία, ψωμί, παιδεία κι ελευθερία...
Η εξουσία φθείρει τους ανθρώπους. Θα έλεγα πως αυτό είναι σχεδόν νομοτελειακό! Αν κάνουμε την αυτοκριτική μας, θα διαπιστώσουμε ότι όποτε μας δόθηκε η ευκαιρία να ελέγξουμε τις ζωές άλλων, είτε λέγονται υφιστάμενοί μας στη δουλειά, είτε ακόμα και τα παιδιά μας, ενεργήσαμε, κάποιες φορές τουλάχιστον, καθ' υπέρβασην της αρχής της ισότητας. Ετσι αντιμετωπίζω κι όσους από εκείνους αγωνίστηκαν πραγματικά κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, αν και δεν ήταν τόσοι όσοι εμφανίστηκαν στη μεταπολίτευση διεκδικώντας μερίδιο ηρωισμούπου δεν τους αναλογούσε, και οι οποίοι όταν έγιναν υπουργοί, βουλευτές ή διοικητές δημόσιων οργανισμών συμπεριφέρθηκαν με απληστία κι αλαζονεία. Δεν ήταν παρά θύματα της ανθρώπινης φύσης, η οποία είναι ικανή για τα καλύτερα και για τα χειρότερα. Γι' αυτό, επαναλαμβάνω, τα παιδιά στα σχολεία δεν είναι αρκετό να μαθαίνουν τα ονόματα ηρώων και ημερομηνιών που τιμούν το έθνος. Πρέπει, πρώτα από όλα, να διδάσκονται την αξία της επανάστασης απέναντι σε ό,τι κι όποιον πιστεύει ότι είναι ανώτερος από τον άλλο και γι' αυτό μπορεί να του συμπεριφέρεται σα να ήταν δούλος του. Η δική μου γενιά και οι παλαιότερες δυστυχώς διδαχθήκαμε την υποταγή σε αυθεντίες, πολιτικές, οικονομικές, πνευματικές. Γι' αυτό κι αποκτήσαμε και τους πολιτικούς που δεν άξιζαν σε εμάς, αλλά στα γράμματα που μάθαμε. Η μόνη μας ελπίδα βρίσκεται στη σαρωτική αλλαγή τού εκπαιδευτικού μας μοντέλου, που δεν θα δημιουργεί πειθαρχημένα ρομποτάκια, αλλά αυτοπειθαρχημένουςπολίτες με το π κεφαλαίο. Και τότε θα βλέπαμε πόση αποδοχή θα είχαν στην κοινή γνώμη οι τραπεζιτάρχες "μεσσίες", οι αρχιερείς της διαπλοκής και οι φασιστοειδείς κολαούζοι τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου