Στην Ελλάδα οι δημόσιες συζητήσεις, πέρα από το ότι συνήθως μετατρέπονται σε καβγάδες επί προσωπικού, έχουν και την ιδιομορφία να εστιάζονται στην επιφάνεια κι όχι στην ουσία. Δείτε, για παράδειγμα, τί έγινε με το νομοσχέδιο για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Ασχέτως αν πίσω από την αποχώρηση της "δεξιάς του Κυρίου" από το Κοινοβούλιο κρύβεται μια προσπάθεια ηρωικής εξόδου Ν.Δ. και ΛΑΟΣ από την κυβέρνηση Παπαδήμου, πάλι οι βουλευτές μας δεν έθεσαν το πρόβλημα στην ορθή του βάση. Ποιά είναι αυτή; Πως στην Ελλάδα, κι αλλού βεβαίως, εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τη φυλάκιση σαν τιμωρία κι όχι ως σωφρονισμό. Θέλουμε αίμα στην αρένα γιατί όλοι ανεξαιρέτως οι εγκληματίες, κατά τη γνώμη πολλών, είναι ζώα που αξίζουν να καούν στην κόλαση επειδή καταστρέφουν τις ζωές πάναγνων και πανάρετων ανθρώπων. Δυστυχώς, στο κοινό υποσυνείδητο η ιδέα και μόνο ότι οι άνθρωποι δε γεννιούνται εγκληματίες, αλλά γίνονται και μπορούν να "ξεγίνουν" είναι αφελής. Είναι όμως;...
Για να μην παρεξηγηθώ: δεν υποστηρίζω πως όποιος, για παράδειγμα, σκοτώσει, βιάσει ή κλέψει εκατομμύρια ευρώ από το δημόσιο ταμείο πρέπει απλώς να ψέγεται λεκτικώς χωρίς περαιτέρω συνέπειες. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως η επιβαλλόμενη τιμωρία θα είναι να τον κλειδώσουμε σε ένα κελί μαζί με άλλα δέκα άτομα, να πετάξουμε το κλειδί, να του δίνουμε να τρώει φαγητό που δεν θα έτρωγε ούτε σκύλος και να βλέπει τον έξω κόσμο μόνο πίσω από το φεγγίτη του κλουβιού του. Ενα κράτος δικαίου δε μπορεί να συμπεριφέρεται όπως ένας εγκληματίας, δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να ενεργεί εν βρασμώ ψυχής, να σκοτώνει, να βιάζει ή να κλέβει, ούτε να επιβάλλεται δια του φόβου. Αντιθέτως, οφείλει να του παράσχει κάθε είδους στήριξη και κατάρτιση, να τον αξιοποιήσει σε κάποιες μορφές εργασίας και να τον επανεντάξει στην κοινωνία, ώστε αυτή να αποκτήσει ένα ακόμα χρήσιμο μέλος. Από την άλλη, οι δρακόντειες τιμωρίες ικανοποιούν μόνο τα κατώτερα ένστικτα της μάζας κι όχι τη δικαιοσύνη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου