Οι γερμανοί είναι όντως φίλοι μας!

Ο Αρτέμης Μάτσας είχε δίκιο, έστω κι αν δεν το εννοούσε, κινηματογραφικώς, με αυτόν τον τρόπο: οι γερμανοί είναι, όντως, φίλοι μας κι ας μην το καταλαβαίνουν όσοι καίνε τη σημαία τους, αλλά εξοργίζονται όταν κάποιοι άλλοι κάνουν το ίδιο με την ελληνική. Το πρόβλημα δεν είναι ο γερμανικός λαός, όπως δεν ήταν παλαιότερα ούτε ο τουρκικός ούτε ο αμερικανικός. Θα έπρεπε, πλέον, να γνωρίζουμε πολύ καλά πως ό,τι πράττουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι οποίες "φορούν", και μόνο "φορούν", το μανδύα της δημοκρατίας, δεν έχει απαραιτήτως τη λαϊκή νομιμοποίηση. Οπως, επίσης, θα οφείλαμε πια να κατανοούμε ότι θύματα της προπαγάνδας, κυβερνητικής ή μιντιακής, έχουμε πέσει και οι έλληνες κι όχι μόνο οι γερμανοί...

Ο γ' παγκόσμιος πόλεμος, που είναι έτοιμος να ξεσπάσει στην "πυριτιδαποθήκη" που λέγεται Ευρώπη-αν δεν έχει ήδη ξεκινήσει-, δεν είναι εθνικός αλλά ταξικός. Γι' αυτό κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η συμμαχία μας με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, συμπεριλαμβανομένου του γερμανικού που ζει σε καθεστώς...ανταγωνιστικότητας τα τελευταία 20 χρόνια, ώστε να αποτινάξουμε την οικονομικοπολιτική ολιγαρχία η οποία έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο αποθράσυνσης που σε λίγο θα ζητήσει την πλήρη κατάργηση των μισθών στο όνομα της καταπολέμησης της ανεργίας και του ανταγωνισμού με την Κίνα και τις άλλες αναδυόμενες οικονομίες. Με λίγα λόγια, ο εμφύλιος δεν θα προκύψει από μια αντιπαράθεση του ελληνικού λαού με τους 300 της Βουλής ή τους 300 μεγαλοεπιχειρηματίες της χώρας, αλλά μόνο αν συμβεί κάτι τέτοιο με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι ζουν ή θα ζήσουν στο "πετσί" τους την άγρια λιτότητα...

Σε αυτό το πλαίσιο, εξάλλου, καλό είναι κάποια στιγμή να πάψουμε να παριστάνουμε ως έθνος τους πολιτισμένους, βασιζόμενοι αποκλειστικώς και μόνο στην αρχαία μας κληρονομιά, και να κοροϊδεύουμε όσους δημιούργησαν μετά από το "χρυσό αιώνα" σα βάρβαρους που κατέβηκαν από τα δένδρα. Πράγματι, ο Χίτλερ και η Α. Μέρκελ είναι γερμανοί. Γερμανοί είναι, όμως, για παράδειγμα κι ο Γκέτε, ο Μπετόβεν κι ο Μαρξ. Θέλω να νομίζω, άλλωστε, πως κι εσείς δεν θεωρείτε το χαρακτηριστικότερο δείγμα νεοέλληνα κάποιον που μοιάζει στον Περικλή, στον Πλάτωνα ή στο Σοφοκλή...