Τρομάζει μόνο η φτώχεια που δε βρίσκει αντίσταση ο ερχομός της...

Και τώρα, αδέρφια, τί κάνουμε; Φοράμε μαύρα, κλαίμε τη μοίρα μας και περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να αυτοκτονήσουμε; Λυπάμαι, αλλά αν αυτό σκέφτεστε, δεν πρόκειται να σας ακολουθήσω! Τουλάχιστον όχι τώρα που ακόμα και οι πέτρες κατανοούν ότι το πρόβλημα για τους ξένους δεν ήταν ποτέ το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα της χώρας (άλλωστε κι εκείνοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μεγεθύνουν αυτά τα μεγέθη), αλλά το ότι ήθελαν να βρουν ένα πειραματόζωο στην Ευρώπη πάνω στο οποίο θα μπορούσαν να εφαρμόσουν την "Τελική Λύση": δηλαδή την επιστροφή των εργασιακών δικαιωμάτων στο μεσαίωνα, ώστε κάποια στιγμή σύντομα να πουν, για παράδειγμα, και η Α. Μέρκελ κι ο Ν. Σαρκοζί στους λαούς τους, "μη μας κουνιέστε, αν θέλετε να είστε ανταγωνιστικοί προς τους κινέζους γιατί διαφορετικά θα καταντήσετε σαν τους έλληνες"...

Τίποτα δεν τελείωσε, ακόμα κι αν οι ψοφοδεείς βουλευτές, που αντιπροσωπεύουν μόνο τον εαυτό τους και τους χορηγούς τους, υπερψηφίσουν το μνημόνιο Νο2. Στους δρόμους, στις πλατείες, στο οικογενειακό, φιλικό και, κυρίως, στο εργασιακό μας περιβάλλον έχουμε όλοι υποχρέωση να αντισταθούμε σε αυτό που είναι ξεκάθαρα η σκλαβοποίησή μας. Αν μη τί άλλο το χρωστάμε σε όλους εκείνους, από το Σπάρτακο μέχρι το Μαρίνο Αντύπα-για να το θέσω σχηματικά-, οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους ώστε οι άνθρωποι να μην εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ με μισθούς πείνας, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και δίχως την προοπτική σύνταξης. Κι έχουμε ηθική υποχρέωση απέναντι στις στρατιές των ανέργων που έχουν αφήσει στο πέρασμά τους οι λίγοι που καρπώνονται το μόχθο των πολλών...

Δεν είναι η φτώχεια που πρέπει να μας τρομάζει, αλλά η φτώχεια που δε βρίσκει αντίσταση ο ερχομός της. Γι' αυτό κι επαναλαμβάνω, η σωτηρία δεν πρόκειται να έρθει ούτε από ένα σάπιο πολιτικό σύστημα και τους δωρολήπτες του ούτε από την τρόικα ούτε από τo "ξανθό γένος", την "κίτρινη φυλή" ή τους νεφελίμ! Η πλειονότητα των ελλήνων που βγάζει τίμια το ψωμί της ή που θα έπρεπε να της δώσουν τη δυνατότητα να βγάζει τίμια το ψωμί της ήταν εκείνη που από την αρχή, πριν από δυόμισι χρόνια, όφειλε να βγει μπροστά και να υψώσει το ανάστημά της. Ποτέ δεν είναι αργά όμως. Ακόμα και τώρα οφείλει να κάνει αυτήν τη χάρη και στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, οι οποίοι παίρνουν σειρά...