Για να μη μουντζώνουμε τον εαυτό μας αυτήν τη φορά...

Δεν θέλω να είμαι άδικος με το Λ. Παπαδήμιο: στον τραπεζιτάρχη ανατέθηκε μια δουλειά κι αυτός την έφερε σε πέρας όσο καλύτερα μπορούσε. Και το δεύτερο μνημόνιο πέρασε και τους ιδιώτες μικροομολογιούχους άφησε αμανάτι και τις τράπεζες ανακεφαλαιοποίησε, σε πρώτη φάση με 18 δισεκατομμύρια ευρώ. Σε αυτό το σύστημα που ζούμε, άλλωστε, για όλους επιτρέπεται η χασούρα εκτός από τους τραπεζίτες. Σκεφτείτε μόνο αν αυτά τα 18 δισεκ., τα οποία μπορεί να φτάσουν και τα σχεδόν 50 δισεκ. στην πορεία, διοχετεύονταν σε πολιτικές οι οποίες θα είχαν κι αναπτυξιακή διάσταση και θα απαντούσαν στο σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας, στο ότι δηλαδή ο πλούτος της είναι άδικα κατανεμημένος, κι όχι σε αδηφάγους μεσάζοντες...
Προφανώς και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας υπέστη ζημίες. Αυτό, όμως, συνέβη και με την πλειονότητα των ελλήνων πολιτών οι οποίοι, σε αντίθεση με τις τράπεζες, δε διαθέτουν ούτε "λίπος" από υπερκέρδη περασμένων ετών ούτε τη δυνατότητα να καλύπτονται από ευρωπαϊκούς μηχανισμούς σταθερότητας. Δυστυχώς, όμως, η παγκόσμια κρίση που "πυροδοτήθηκε" το 2008 δεν έβαλε μυαλό στις κυβερνήσεις. Γι' αυτό και το πρόβλημα είναι συστημικό: το ότι η παγκόσμια οικονομία στηρίζεται στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δε βασίζεται σε κάποιο φυσικό κανόνα ούτε έχει δοθεί από κάποιον θεό στους ανθρώπους σε μια πλάκα με δέκα εντολές. Είναι κατ' εξοχήν ανθρώπινο εφεύρημα, με το οποίο καλύπτεται η "ανάγκη" για εύκολο πλουτισμό με μηδενικό ρίσκο για τους λίγους που γνωρίζουν το κόλπο...
Γι' αυτό και οι υποσχέσεις του Β. Βενιζέλου πως θα βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο το 2015 και του Α. Σαμαρά πως θα το αναδιαπραγματευτεί είναι εν πλήρει γνώσει τους ψεύτικες. Την ώρα που ακόμα και μέσα ενημέρωσης τα οποία τους στηρίζουν, αποκαλύπτουν μελέτη της Bundesbank σύμφωνα με την οποία είναι προτιμότερο για τα γερμανικά συμφέροντα να δοθεί ένα τρίτο πακέτο "διάσωσης" στην Ελλάδα από την αποβολή της από την ευρωζώνη, οι εκπρόσωποι του δικομματισμού περιορίζονται σε προεκλογικά "πυροτεχνήματα" με σκοπό τη διαιώνιση ενός συστήματος που είναι κατάφωρα άδικο κι αντιπαραγωγικό...
Βενιζέλος και Σαμαράς έχουν δίκιο να φοβούνται στάση πληρωμών τού ελληνικού Δημοσίου κι επιστροφή στη δραχμή. Μόνο που αυτά είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα συμβούν αν συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε μια αδιέξοδη πολιτική η οποία θα διογκώσει το χρέος, θα αυξήσει την ανεργία και θα φτωχοποιήσει κι όσους έχουν απομείνει να φτωχοποιηθούν. Στο μεταξύ, όμως, δίνουμε το χρόνο στους ευρωπαίους "εταίρους" μας να μας πετάξουν από το "καράβι" όταν θα έχουν χτίσει ένα γερό τείχος προστασίας από το ελληνικό "μικρόβιο". Τί σημαίνουν όλα αυτά, ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα οδηγήσει σε έναν παγκόσμιο "Αρμαγεδδώνα"; Πως ο ελληνικός λαός την προσεχή Κυριακή έχει να επιλέξει ανάμεσα στην εφαρμογή ενός προγράμματος το οποίο αναθεωρείται κάθε τρεις μήνες γιατί αποδεικνυεται ανώφελο και σε μια στρατηγική ρήξης η οποία προφανώς και δεν είναι βέβαιο ότι θα επιτύχει, ωστόσο ισοδυναμεί με το ρίσκο που παίρνει ένας ναυαγός να ανεβεί στην πρώτη σχεδία που βλέπει μπροστά του από το να κολυμπά άσκοπα προς μια στεριά η οποία δε βρίσκεται καν στον ορίζοντα.
Κι αν μη τί άλλο όλες οι παρατάξεις οφείλουν, έστω και την τελευταία στιγμή, να ξεκαθαρίσουν στους έλληνες ότι η αποκατάσταση της ελευθερίας τους και η βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου είναι μια μάχη που δεν πρόκειται να την κερδίσουν κάποιοι άλλοι για λογαριασμό τους, αλλά οι ίδιοι. Κι αυτό σημαίνει πως όλοι μας θα πρέπει να βρέξουμε τα πόδια μας για να πιάσουμε "ψάρια". Σε διαφορετική περίπτωση, καλό είναι να ξαναμαζευτούμε στην πλατεία Συντάγματος για να μουντζώνουμε όμως τον εαυτό μας αυτήν τη φορά...   

Πόσο μου αρέσει που τρομάζουμε τη διαπλοκή!

Οσο πλησιάζουμε στις εκλογές και δε δεχόμαστε την πλύση εγκεφάλου από τα δημοσκοπικά...εφευρήματα γίνεται όλο και πιο φανερό πόσο κατατρομοκρατημένος είναι ο δικομματισμός και η διαπλοκή που τον σπονσοράρει λίγες ημέρες πριν ο λαός αποφασίσει την αποτίναξη του νεοφιλελεύθερου ζυγού. Οπως όμως ο κρεμασμένος από τα μαλλιά του πιάνεται έτσι και ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ., που κανονικά θα έπρεπε να κατεβαίνουν με ένα ψηφοδέλτιο στις εκλογές, και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους βρήκαν αφορμή από μια δήλωση του Αλέξη Τσίπρα περί πιθανής στήριξης από τον Π. Καμμένο ώστε να αποκαλύψουν εμμέσως τί εννοούν όταν μιλούν για κυβερνητική σταθερότητα μετά από τις 6 Μαΐου: την ταυτίζουν αποκλειστικώς με μια συγκυβέρνηση του δικομματισμού, αφού οτιδήποτε άλλο χαλά τη σούπα που έχουν "προσφέρει" στον ελληνικό λαό όλα αυτά τα χρόνια...
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνει το τελευταίο διάστημα αυτό που ένας μέσος αριστερός ψηφοφόρος θεωρεί αυτονόητο: ότι η μόνη ουσιαστική εναλλακτική πρόταση στην αδιέξοδη μνημονιακή πολιτική που εξαθλιώνει τη συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων δεν είναι άλλη από τη δημιουργία ενός αριστερού κυβερνητικού μετώπου, το οποίο θα επιβάλει την απαλλαγή από το δημόσιο χρέος, σημαντικό μέρος τού οποίου είναι επαχθές γι' αυτό και καμιά κυβέρνηση δε μας παρουσίασε ποτέ ούτε πώς δημιουργήθηκε ούτε σε τί συνίσταται, και θα προτάξει τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου. Αφήστε που οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είναι ένα συνονθύλευμα χωρίς κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία αφού συναπαρτίζεται από πολιτικούς διαφόρων προελεύσεων. Σε αντίθεση με το ΛΑΟΣ, με το οποίο συγκυβέρνησαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., το οποίο είναι ένα καθαρά ακροδεξιό κόμμα το πρόγραμμα του οποίου αντιγράφει πλέον ο Α. Σαμαράς σε μια επιστροφή της παλιάς "καλής" δεξιάς τού τρίπτυχου "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" όπως το εννοούσαν οι χουντικοί...
Προφανώς και στην αριστερή εξίσωση, μολονότι πολύ θα το ήθελε ο Β. Βενιζέλος, δε χωρά το ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και ήταν τουλάχιστον θρασύτατο το κάλεσμα της "όλοι Φώφη" Γεννηματά στα κόμματα της αριστεράς για συγκυβέρνηση μετά από τις εκλογές στο πρότυπο της συμμαχίας στη Γαλλία μεταξύ Φ. Ολάντ και Ζ.Λ. Μελανσόν. Μόνο που αν η Ιπποκράτους ήθελε να είναι ειλικρινής με τους ψηφοφόρους της θα παραδεχόταν ότι η κυβερνητική πολιτική την οποία στήριξε τα τελευταία δυόμισι χρόνια ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τού υπερσυνητηρητικού και υπερφιλελεύθερου Ν. Σαρκοζί. Τώρα πια, όμως, είναι αργά για "δάκρυα" και "συγγνώμες", πόσω μάλλον όταν αυτά είναι κροκοδείλια...   

Με το λύκο δε συζητάς, είτε τον απειλείς είτε τον σκοτώνεις...

Με το λύκο δε διαπραγμάτευεσαι, είτε τον απειλείς είτε το σκοτώνεις. Οποιος πιστεύει το αντίθετο παίρνει στο λαιμό του όχι μόνο τον εαυτό του αλλά κι όσους τον ακολουθούν. Αυτό ισχύει και για εκείνους στο πολιτικό σύστημα οι οποίοι πιστεύουν ή υποκρίνονται ότι πιστεύουν ότι υπάρχει η δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης με την τρόικα. Μια τέτοια αντίληψη, αν δεν έχει σκοπό να παραπλανήσει το εκλογικό σώμα για μια ακόμα φορά, είναι αφελής. Το μνημόνιο δεν αναδιαπραγματεύεται αλλά ανατρέπεται, τουλάχιστον ο κεντρικός του πυλώνας ο οποίος δεν έχει άλλο στόχο από τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, του ευρώ και των κρατών τα οποία κερδοσκοπούν χάρη σε αυτό. Και για να επιτευχθεί αυτό, κάποιοι θα πρέπει να θυσιαστούν κι αυτοί οι κάποιοι, αν η ιστορία κινηθεί γραμμικώς, δεν θα είναι άλλοι από τα συνήθη υποζύγια...
Οσο κι αν ο δικομματισμός προσπαθεί να το μακιγιάρει, το πρόγραμμά του για μετά από τις εκλογές είναι το μνημόνιο, το οποίο άλλωστε έχουν δεσμευτεί να εφαρμόσουν και με την υπογραφή τους τόσο ο Β. Βενιζέλος όσο κι ο Α. Σαμαράς. Γι' αυτό κι ακούω βερεσέ τις μεγαλοστομίες τους, όπως περί μη οριζόντιας μείωσης μισθών και συντάξεων, διατήρησης του 13ου και του 14ου μισθού ή μη επιβολής νέων φόρων κι αύξησης των παλιών, όταν από τη δανειακή σύμβαση προβλέπεται η λήψη μέτρων κάθε φορά που δεν επιτυγχάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι της, οι οποίοι είναι αδύνατο να επιτευχθούν από μια χώρα που βιώνει τον πέμπτο χρόνο ύφεσης και που ο μισός ενεργός πληθυσμός της τείνει να μείνει άνεργος μέχρι το τέλος τού χρόνου...
Ποιόν, επομένως, εξακολουθούν να κοροϊδεύουν οι επικεφαλής τού δικομματισμού, τα κομματόσκυλα, η διαπλοκή και τα μιντιακά παπαγαλάκια που τους στηρίζουν; Μάλλον ελάχιστους αφού τώρα πια που δε μπορούν να χρησιμοποιήσουν και το κατασκευασμένο όπλο των δημοσκοπήσεων σχηματίζεται στην κοινωνία ένα πλειοψηφικό ρεύμα, το οποίο είναι αποφασισμένο να καταδικάσει με την ψήφο του ένα σύστημα που προσπαθεί να βρει αποκούμπι στο ρατσισμό, στις προφυλακίσεις ξοφλημένων υπηρετών του και σε ψευτοδιλήμματα περί εξόδου από την Ευρώπη κι άλλα φτηνά κόλπα τα οποία μπορούσαν να πιάσουν όταν υπήρχε το δόλωμα των ροσυφετιών και της ευνοικρατίας. Τώρα, όμως, που αυτά έχουν περιοριστεί, αν και δεν έχουν εκλείψει, είναι πολύ δύσκολο για την πλειονότητα των ψηφοφόρων να συνεχίζει να χειροκροτά γυμνούς βασιλιάδες...    

Κοιμούνται κι ονειρεύονται ντοπαρισμένες πρωτιές...

Οι πνιγμένοι από τους...ολυμπιονίκες και τους δικαστικούς πιάνονται. Αυτό συνέβη στην περίπτωση του Β. Βενιζέλου και του Α. Σαμαρά, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον Π. Δήμα και το Χ. Αθανασίου ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του δικομματισμού, εκτιμώντας πως αυτά τα δύο πρόσωπα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, έχουν θετική απήχηση στην ελληνική κοινωνία. Μόνο που άθελά τους αποδεικνύουν γιατί αυτή η χώρα δε μπορεί να αλλάξει από ανθρώπους που επιμένουν να ονειρεύονται την ψεύτικη Ελλάδα τής πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα...
Γενιές και γενιές ελλήνων έχουν γαλουχηθεί με εθνικούς μύθους, οι οποίοι είχαν στηριχτεί σε σαθρά θεμέλια. Κι αν η "Μεγάλη Ιδέα" οδήγησε σε 1897 και Μικρασιατική Καταστροφή και η ΟΝΕ σε χρεοκοπία, υπάρχουν και εθνικά σύμβολα που αν ξέραμε την πλήρη αλήθεια πίσω από τη δημιουργία τους θα ντρεπόμασταν που τους τιμήσαμε με δόξες οι οποίες δεν τους άξιζαν. Δείτε, για παράδειγμα, την πάλαι ποτέ κραταιά εθνική ομάδα άρσης βαρών, η οποία κατάρρευσε σαν χάρτινος πύργος μόλις έγινε αντιληπτό ότι τα μετάλλια που έφερε στην Ελλάδα ήταν φτιαγμένα από άφθονη δόση ντόπας. "Μα, και οι άλλοι ντοπάρονται", είναι η απάντηση πολλών εξ ημών οι οποίοι καταφεύγουμε στον άκρατο κυνισμό για να δικαιολογούμε ακόμα και τις εθνικές μας ταπεινώσεις, όπως συνέβη άλλωστε και στην περίπτωση της Κ. Θάνου και του Κ. Κεντέρη. Μόνο που ένα κράτος που υποτίθεται πως θέλει να ανοικοδομηθεί από τις στάχτες του δε μπορεί να το κάνει στηριζόμενο σε επιχειρήματα του τύπου "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" ούτε σε νοοτροπίες ψεύτικου κλέους οι οποίες κυριάρχησαν την εποχή που πίσω από τους καλογυμνασμένους μύες των πρωταθλητών μας κρυβόταν ένα ολόκληρο σύστημα, το οποίο αποκόμιζε οικονομικά και πολιτικά οφέλη από μια φενάκη...  
Όσο για την περίπτωση Αθανασίου, τί καλύτερη απόδειξη της διαχρονικής διαπλοκής πολιτικής και δικαστικής εξουσίας από την υποψηφιότητα με ένα κόμμα που έχει κυβερνήσει τη χώρα τού προέδρου της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων; Επομένως, ακόμα κι αν δεν ήμουν αρνητικά προδιαθετειμένος απέναντι στο δικομματισμό πώς να πιστέψω ότι μπορεί να αλλάξει ένα σύστημα από τους ίδιους ανθρώπους που το δημιούργησαν και οι οποίοι θέλουν να το διαιωνίσουν και στο επόμενο Κοινοβούλιο;...

Τέρας τους είναι και τους μοιάζει...

Πόσο εύκολο το έχουμε να σοκαριζόμαστε! Επρεπε και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις να βάζουν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή και οι γάλλοι να δώσουν ένα υψηλό ποσοστό στη Μ. Λεπέν για να θυμηθούμε πως δεν έχουμε ξεμπερδέψει με το φασισμό και για να μιλήσουμε πάλι για φίδια, αβγά και λοιπές ευκολίες. Από όσο γνωρίζω, όμως, οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, όπως και να είναι αυτά. Επομένως απορώ με τα κροκοδείλια δάκρυα του πολιτικού και μιντιακού συστήματος που πρώτα εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό, προπαγάνδισε τη μισαλλοδοξία, προανάγγειλε με αλαζονεία στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες και τρομοκράτησε με το ζήτημα της εγκληματικότητας και ύστερα καταδίκασε το ίδιο του το δημιουργήμα. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, η Χρυσή Αυγή, για να μιλήσουμε για τα ελληνικά δεδομένα, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το περιθώριο αν η απλοϊκή και φασίζουσα δήθεν επιχειρηματολογία της δεν αναπαραγόταν από τους κυριάρχους πολιτικούς σχηματισμούς και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους τα οποία ψάχνουν σανίδα για να διασωθούν στο φόβο και στο ρατσισμό...
Προφανώς και το ευκταίο είναι να μην περάσει το κατώφλι του Κοινοβουλίου ούτε ένας χρυσαυγίτης. Ωστόσο, δε συμμερίζομαι την άποψη πως μια τέτοιου είδους νομιμοποίηση της ναζιστικής ακροδεξιάς μπορεί να είναι προμήνυμα χειρότερων δεινών. Αντιλαμβάνομαι ότι οι εποχές είναι διαφορετικές από τότε που είχε πρωτομπεί στη Βουλή ένα άλλο ακροδεξιό κόμμα, ο ΛΑΟΣ, ωστόσο η ιστορική εμπειρία έχει δείξει πως αυτού του είδους οι σχηματισμοί είναι εκείνοι που προσαρμόζονται στον κοινοβουλευτισμό παρά το αντίστροφο. Αν, πάντως, το πολιτικό σύστημα ανησυχεί πραγματικά για την άνοδο της Χρυσής Αυγής δε χρειάζεται παρά να στραφεί στον εαυτό του για να βρει τη λύση: να αλλάξει, δηλαδή, μια πολιτική που εκτρέφει την ψήφο στείρας διαμαρτυρίας και στρέφει το εκλογικό σώμα σε ανθρώπους η πολιτική σκέψη και πρακτική βίας των οποίων δεν θα μπορούσε, υπό διαφορετικές προϋποθέσεις, να γινόταν αποδεκτή ούτε σε κοινότητα πιθήκων...  

"Παρθένες" ετών 38...

Ουδείς μπορεί να προδικάσει το μέλλον, αλλά υπάρχει μια πολλή πρακτική μέθοδος για να εξακριβώσει κανείς αν αυτά που του υπόσχεται κάποιος διαθέτει τη βούληση και την ικανότητα για να τα πραγματοποιήσει: εξετάζει το παρελθόν του και πόσο αξιόπιστος έχει αποδειχθεί στο να εκπληρώνει όσα δεσμεύεται να πράττει. Μην περιμένετε, πάντως, ούτε από το Β. Βενιζέλο ούτε από τον Α. Σαμαρά να σας προτείνουν να ακολουθήσετε αυτήν τη διαδικασία κι αυτό γιατί, απλούστατα, δεν τους συμφέρει...
Στις προεκλογικές παράτες τους και κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κι ο ομόλογός του της Ν.Δ. επιδόθηκαν σε μια ακόμα πλειοδοσία υποσχέσεων, που αφορούσαν κυρίως τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, οι οποίοι με την πολιτική που έχουν ακολουθήσει οι δυο τους μέχρι τώρα πολύ σύντομα θα εξελιχθούν στην πλειονότητα του ελληνικού λαού. Ακούγοντάς τους αναρωτιέμαι αν άλλοι συγκυβερνούσαν τον τόπο τους τελευταίους μήνες, αν απλώς είχε μπει ο διάβολος μέσα τους όταν υπερψήφιζαν το δεύτερο μνημόνιο και τώρα, ύστερα από επιτυχημένο εξορκισμό, είναι έτοιμοι να πάρουν αποφάσεις οι οποίες δεν θα προστατεύουν μόνο τους ξένους δανειστές και τις τράπεζες, αλλά και τους περισσότερους έλληνες...
Ακούω, ομολογώ με μεγάλη δυσκολία για να συγκρατήσω τα νεύρα μου, τις δύο φαμίλιες τού καταρρέοντος δικομματισμού να υπόσχονται αναδιαπραγμάτευση με την τρόικα σε επιμέρους τομείς κι απορώ: ποιός ήταν ο υπουργός Οικονομικών της χώρας όταν ψηφιζόταν τον περασμένο Ιούνιο το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και μόλις το Φεβρουάριο το νέο μνημόνιο, οι συντριπτικά περισσότερες ρυθμίσεις των οποίων έχουν ένα και μοναδικό στόχο, δηλαδή τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού εν είδει πρόβας τζενεράλε και για τους υπόλοιπους ευρωπαίους; Ποιός ήταν, επίσης, ο ηγέτης κόμματος ο οποίος εγκατάλειψε την αντιμνημονιακή του στάση, υποχωρώντας στην πίεση που του ασκήθηκε από τα ξένα κέντρα λήψης αποφάσεων για να συμμετάσχει σε συγκυβέρνηση με πρωθυπουργό τραπεζίτη; Αν δεν κάνω λάθος, πρόκειται για τους Β. Βενιζέλο και Α. Σαμαρά, τους ίδιους ανθρώπους που σήμερα δεσμεύονται ότι μετεκλογικώς θα πάψουν να είναι τα "καλά παιδιά" της τρόικας, όπως ήταν μέχρι σήμερα. Ο δικομματισμός, όμως, συμπληρώνει 38 χρόνια ζωής και είναι πολύ δύσκολο να πείσει για την "παρθενιά" του...

Η χώρα προφανώς και χρειάζεται σταθερότητα. Αλίμονό μας, όμως, αν την ταυτίσουμε με τις παρατάξεις που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία ή αν, για να διαμαρτυρηθούμε απλώς και μόνο για όσα συμβαίνουν στη ζωή μας, ψηφίσουμε ακροδεξιούς, διαχρονικούς υμνητές της χούντας και του ναζισμού όπως είναι ο μασκαρεμένος ως αστικό κόμμα ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη και της Β. Μπάρμπα, ο Π. Καμμένος ή οι χρυσαυγίτες. Οι μετεκλογικές προτεραιότητες πρέπει να είναι δύο: ένα μεγάλο "κούρεμα" του δημόσιου χρέους σε συνδυασμό με την προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, η σοβαρή φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και οι δημόσιες επενδύσεις με κοινωνικό χαρακτήρα, οι οποίες και θα αναδιανείμουν τον πλούτο που υπάρχει σε αυτήν τη χώρα με θύματα τους 300 διαπλεκόμενους και προς όφελος των περισσότερων ελλήνων. Κι ας μην ανησυχούν οι δήθεν ευρωπαϊστές: όλα αυτά μπορούν να γίνουν άνετα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία όμως σε μια τέτοια περίπτωση θα αναγκαστεί να αλλάξει τη ρότα τής αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας χωρίς νόημα παρά μόνο για τους πλούσιους και τους...μαζοχιστές και να μετατραπεί σε μια πραγματική κι αλληλέγγυα Ευρωπαϊκή Ενωση των λαών...

Η "λογική" τής παράνοιας...

Τον Ιούνιο μια συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα το οποίο θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, κι άλλες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, περικοπές σε κοινωνικά επιδόματα, αυξήσεις στους φόρους στα ακίνητα κι αποκρατικοποιήσεις με τις τιμές των μετοχών στο ναδίρ. Κι όλα αυτά ενώ η ελληνική οικονομία διέρχεται τον πέμπτο χρόνο ύφεσης, οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο κι ο πρόεδρος της Κομισιόν δηλώνει πως οι έλληνες πρέπει να απωλέσουν ένα επιπλέον 15% των εισοδημάτων τους μέχρι το 2015! Κι όμως η πολιτική κι επιχειρηματική ελίτ, με τα μιντιακά παπαγαλάκια της και τους δημοσκόπους-υπηρέτες της, επιμένει να χαρακτηρίζει μια συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ κίνηση λογικής! Δεν εξηγούν, όμως, ποιοί κερδίζουν από αυτή τη "λογική"...
Καλώς ή κακώς είναι πιθανότερο να βγει η Γερμανία από το ευρώ παρά να συμβεί το ίδιο με την Ελλάδα. Αυτό που δεν ομολογεί η Ανγκ. Μέρκελ είναι ότι το Βερολίνο έχει κερδίσει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από τη χώρα μας ακόμα και τα χρόνια της κρίσης. Γι' αυτό και δεν είναι τόσο ομιλητική κατά την προεκλογική περίοδο γιατί γνωρίζει ότι κάθε δημόσια κουβέντα της σημαίνει και πτώση μιας ποσοστιαίας μονάδας για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Οπως, ακριβώς, δηλαδή συνέβη και στη Γαλλία με το Ν. Σαρκοζί...
Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση μόνο ύστερα από ένα γενναιότατο "κούρεμα" του δημόσιου χρέους κι από την προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων προς την κατεύθυνση της δίκαιης αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου. Αντιθέτως η άγρια λιτότητα, η οποία είναι και το μετεκλογικό πρόγραμμα του δικομματισμού, δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά μόνο στην καταστροφή. Γι' αυτό και καταλαβαίνω την εκστρατεία τρομοκράτησης του εκλογικού σώματος από την πλευρά της τρόικας, της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, αδυνατώ όμως να κατανοήσω γιατί ο ελληνικός λαός οφείλει να αυτοκτονήσει...

Και τώρα απομείναμε με τους "αυθεντικούς"...

Το επίθετο "αυθεντικός" έχει πολυφορεθεί στην Ελλάδα, κι από ανθρώπους που πίσω από αυτό προσπαθούν να κρύψουν χτυπητές αδυναμίες του χαρακτήρα τους. Ο δημόσιος βίος της χώρας, πολιτικός-πνευματικός-καλλιτεχνικός, είναι γεμάτος από μηδαμινές οντότητες οι οποίες επιβιώνουν προβάλλοντας μια εικόνα χυδαιότητας την οποία έχουν το θράσος να ταυτίζουν με το γνήσιο και το λαϊκό. Λυπάμαι, αλλά το καλλιτεχνικό κιτσαριό και τον πολιτικό λαϊκισμό μόνο με μια λέξη μπορώ να τα χαρακτηρίσω κι αυτή είναι το "καραγκιοζιλίκια"...

Γι'αυτό και η Ελλάδα θρηνεί σήμερα πάνω από τον τάφο του Δημήτρη Μητροπάνου. Γιατί δεν έχασε μόνο μια σπουδαία φωνή, τόσο ξεχωριστή από τις πάμπολες όμοιες που ακούμε κάθε ημέρα στα ραδιόφωνα και βλέπουμε να ακκίζονται στις τηλεοράσεις, αλλά κι έναν άνθρωπο που συμβολίζει ό,τι δεν ήταν ο έλληνας της τελευταίας δεκαετίας, δηλαδή παραγωγικός, μετρημένος και με το γνώθι σαυτόν. Στο λαϊκό υποσυνείδητο ο Μητροπάνος συμβολίζει τον έλληνα που κάπου στην πορεία χάσαμε και προσπαθούμε να ξαναβρούμε μήπως και ξεφύγουμε από τον κυκλώνα. Αν θέλετε, τον άνθρωπο που αγωνίστηκε για μια καλύτερη ζωή κι όταν την κέρδισε δεν έκρυψε ποτέ ούτε τα πάθη και τις αδυναμίες του ούτε παρουσιάστηκε σαν κάτι ανώτερο από αυτό που πραγματικά ήταν. Ο Μητροπάνος υπήρξε φωτεινό παράδειγμα του στίχου του Νικηφόρου Βρεττάκου: "η απλότητα του μεγαλείου του, το μεγαλείο της απλότητάς του". Και τώρα, χαμένοι μέσα στην "εθνική μας μοναξιά", απομείναμε με τραγουδιάρηδες και πολιτικάντηδες το επίπεδο αυτοθαυμασμού και φαρισαϊσμού των οποίων είναι κατά πολύ υψηλότερο της πραγματικής τους αξίας...

Η...καλή ανάσταση γίνεται το Μάιο!

Εχουν περάσει 1979 χρόνια από τότε που σταυρώθηκε ο Ιησούς, ωστόσο η βιομηχανία η οποία στήθηκε γύρω από το όνομά του και η οποία ονομάζεται χριστιανισμός καλά κρατεί! Γιατί; Γιατί, διαφωνώντας με το Μαρξ, δεν θα αποκαλούσα μαμή τής ιστορίας τη βία, αλλά τον τρόμο. Τον τρόμο για το μέλλον και, κυρίως, τον τρόμο για τον θάνατο. Ωραίες όλες αυτές οι μεγαλοστομίες για αλληλεγγύη, αγνότητα κι αρετή, ωστόσο κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας: αν γνωρίζαμε τί μας φέρνει το αύριο και τί ακολουθεί το φευγιό μας από τη ζωή και σε αυτό το σκηνικό υπήρχε μόνο σκοτάδι και πουθενά θεός πόσοι από εμάς θα εξακολουθούσαμε να συχνάζουμε στην εκκλησία, να λέμε το "πάτερ ημών", να νηστεύουμε και να καταπιέζουμε γενικότερα τις επιθυμίες μας; Δεν αμφιβάλλω ότι κι ο μαζοχισμός είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό, ωστόσο αυτό που κάνει τις θρησκείες, όπως και τον καπιταλισμό, τόσο εμπορικά επιτυχημένες είναι η ελπίδα της ανταποδοτικότητας, όπως αυτή προμοτάρεται από ένα πολύ δυνατό μάρκετιγκ. Ο εργάτης αποδέχεται την εκμετάλλευσή του γιατί ελπίζει πως μια ημέρα θα είναι εκείνος το αφεντικό που διατάζει κι ο πιστός αυτομαστιγώνεται γιατί του έχουν υποσχεθεί πως η σημερινή δυστυχία του θα μετατραπεί σε ευτυχία σε μια άλλη ζωή, σε έναν πλανήτη πολύ μακρινό από το δικό μας που ονομάζεται βασιλεία των ουρανών...
Ο άνθρωπος είναι ον συντηρητικό. Επιτρέψτε μου μια ιστορική ακροβασία, αλλά αν μεταφέραμε στο έτος 33 μ.Χ. πολλούς από όσους σήμερα θα κλάψουν πάνω από το "φέρετρο" του Ιησού και την Κυριακή γιορτάσουν με κλαρίνα και κοψίδια την "ανάστασή" του, οι ίδιοι άνθρωποι θα ήταν εκείνοι που θα ζητούσαν πιο επίμονα από τους υπόλοιπους τη σταύρωσή του! Κι αυτό γιατί τότε οι ιδέες του Ιησού ήταν πρωτοποριακές, ξένες προς την εποχή τους και γι' αυτό απορριπτέες από την πλειονότητα η οποία είναι διατεθειμένη να χάσει τα πάντα εκτός από τη βολή της...
Ο τρόμος είναι, άλλωστε, κι ο καλύτερος σύμμαχος του δικομματισμού στην Ελλάδα. Μέχρι τώρα επέσειε τον κίνδυνο της χρεοκοπίας σα μπαμπούλα, ως τις εκλογές η νέα ονομασία του θα είναι "ακυβέρνησία". Λες κι αυτός ο τόπος δε μπορεί να κυβερνηθεί από κανέναν άλλο παρά μόνο από τους ίδιους και τους ίδιους, σα να είναι κι αυτοί απεσταλμένοι του θεού στη Γη γι' αυτό και πρέπει να τους έχουμε μια ζωή πάνω από το κεφάλι μας...Το ξεκαθαρίζω ότι η ακυβερνησία δεν είναι ούτε δικό μου όραμα γι' αυτό και προκρίνω το σχηματισμό μιας ευρείας κυβέρνησης της Αριστεράς, με όποιες επιφυλάξεις έχω για τους κομματικούς σχηματισμούς ποιυ την αποτελούν, η οποία την επομένη των εκλογών θα αποσυνδέσει τον ελληνικό λαό από το νεοφιλελεύθερο μηχάνημα στο οποίο τον έχουν βάλει σα να ήταν πειραματόζωο και θα ξεκινήσει τη διαδικασία για τη μεταρρύθμιση των μεταρρυθμίσεων: τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, η οποία θα οδηγήσει και στην πραγματική δημοκρατία των πολιτών κι όχι των πελατών. Σε αυτό το πλαίσιο, η αλλαγή καθεστώτος της 6ης Μαΐου μπορεί να σημάνει την πραγματική ανάσταση την οποία οι πιστοί ματαίως περιμένουν να έρθει με το που θα ευχηθούν "Χριστός ανέστη" την Κυριακή τού Πάσχα...
Υ.Γ.: Καλή δύναμη και καλή ξεκούραση σε όλους, ραντεβού την προσεχή Πέμπτη!

Τα "ισοδύναμα μέτρα" είναι το "λεφτά υπάρχουν" του 2012...

Ταξιδεύετε με ένα λεωφορείο για πολλή ώρα μέχρι που ο οδηγός του, ο οποίος είναι τύφλα στο μεθύσι, το ρίχνει σε έναν τοίχο. Με περίσσιο θράσος, όμως, ζητά μόνο μια απλή "συγγνώμη" και ύστερα προτείνει στους επιβάτες να είναι εκείνος που θα τους φτάσει στον προορισμό τους. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά χαρακτηρίζει ανεύθυνο οποιονδήποτε άλλο ζητήσει να πάρει εκείνος το τιμόνι στα χέρια του...

Κάτι παρόμοιο επιχειρεί κι ο δικομματισμός, τον οποίο θα ήταν προτιμότερο να τον θεωρούμε πλέον κι επισήμως ένα και μοναδικό κόμμα από τη στιγμή που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συγκυβερνήσει ξανά στην περίπτωση που καταφέρει να εκλέξει περισσότερους από 151 βουλευτές. Αφού πρώτα χρεοκόπησε τη χώρα και τοποθέτησε στην πρωθυπουργία έναν τραπεζίτη για να μπορέσει το ίδιο να διατηρηθεί στη "ζωή" με τεχνητές αναπνοές, τώρα βαυκαλίζεται, διαμέσου και των διαπλεκόμενων μίντια, πως είναι η μόνη δύναμη σύνεσης στη χώρα. Προκειμένου, μάλιστα, να κορέσει την ασίγαστη δίψα του για εξουσία εξακολουθεί να θέτει το ψευτοδίλημμα "ευρώ ή δραχμή". Μόνο αφελείς, ωστόσο, μπορεί να πιστεύουν πια ότι η Γερμανία, η οποία κάνει το κουμάντο στην Ε.Ε., είναι διατεθειμένη να "αυτοκτονήσει" θέτοντας μια χώρα εκτός ευρωζώνης την ώρα που μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες της, η ισπανική, είναι πολύ πιθανό να γίνει λίαν συντόμως μέλος του "κλαμπ" των χωρών τού μνημονίου. Αφήστε που με την πολιτική που θέλει η τρόικα, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. να ακολουθηθεί και μετά από τις εκλογές η μόνη διαφορά από το να έχουμε στις τσέπες μας δραχμές θα είναι ότι τουλάχιστον τότε θα έχουμε κατι στις τσέπες μας...

Στην εποχή που το "λεφτά υπάρχουν" δε μπορεί να πιάσει πια ως κόλπο, ο δικομματισμός έχει εφεύρει τον όρο "ισοδύναμα μέτρα" για να μας πείσει να τον ξαναψηφίσουμε. Γιατί, όμως, δε μας εξηγούν ο Β. Βενιζέλος και, κυρίως, ο Α. Σαμαράς ποιά ακριβώς θα είναι αυτά τα νεφελώδη ισοδύναμα μέτρα; Γιατί δε λένε ξεκάθαρα την αλήθεια στον ελληνικό λαό; Πως δηλαδή τον Ιούνιο, κι εφόσον ο δικομματισμός θα έχει το "πάνω χέρι", η Βουλή θα ψηφίσει, με βάση όσα έχουν συμφωνηθεί στο δεύτερο μνημόνιο, νέες μειώσεις σε μισθούς, κοινωνικά επιδόματα και συντάξεις, ενώ θα επιβληθούν και νέοι φόροι, άμεσοι κι έμμεσοι; Γι' αυτό και η μόνη συνετή λύση είναι η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής, η οποία είχε από την αρχή ξεκάθαρο στόχο την επιστροφη των εργασιακών σχέσεων στο μεσαίωνα, πρώτα στην Ελλάδα και ύστερα και στην υπόλοιπη Ευρώπη...

Να 'ταν κάθε ημέρα πασχαλιά!

Κάθε άνθρωπος, ακόμα κι αν έχει διατελέσει υπουργός τού ΠΑΣΟΚ, είναι αθώος μέχρις αποδείξεως του εναντίου! Πρόκειται για βασικό δικονομικό κανόνα, τον οποίο δεν πρέπει να ξεχνούμε μέσα στην κάψα μας να δούμε έστω κι έναν πολιτικό πίσω από τα κάγκελα. Ούτε, όμως, έχει ιδιαίτερη σημασία αν ο Α. Τσοχατζόπουλος συνελήφθη χάρη σε προεκλογικές σκοπιμότητες. Το δυστύχημα είναι ότι έπρεπε να φτάσουμε στη χρεοκοπία, με την κυριολεκτικότερη μορφή της, ώστε να δούμε τη δικαιοσύνη να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και να μην κωλυσιεργεί περιμένοντας την παραγραφή να λύσει το "γόρδιο δεσμό" της με την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία. Ο πάλαι ποτέ "ωραίος Μπρούμελ", πάντως, είναι πολύ πιθανό να αποτελεί την προσωποποίηση της φαυλότητας με την οποία άσκησε την εξουσία της μια σημαντική μερίδα του πολιτικού κόσμου της χώρας εν ονόματι του λαού και του σοσιαλισμού...

Δε με ενοχλεί τόσο το ότι ο Α. Τσοχατζόπουλος έβαλε το χέρι στο "μέλι". Είναι πολύ εύκολο άλλωστε να παριστάνουμε τους αναμάρτητους όταν δεν έχουμε μπροστά μας ανοιγμένο το "βάζο" με τον πειρασμό. Δυσκολεύομαι, όμως, πολύ να δείξω κατανόηση για εκείνους που πολιτεύονταν επί δεκαετίες με το προσωπείο του αριστερού πατριώτη για να φανερωθεί πολύ αργότερα, όταν πλέον είχαν αποχωρήσει από την εξουσία, ότι γι' αυτούς έννοιες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και η διαφάνεια ήταν απλώς οι "πατσαβούρες" με τις οποίες σκούπιζαν τα δακτυλικά αποτυπώματα που άφηναν στο δημόσιο ταμείο...

Είναι ο Α. Τσοχατζόπουλος ο μοναδικός φαύλος πολιτικός της μεταπολίτευσης; Οχι, και πολύ φοβάμαι μάλιστα πως σε διαφθορά τον συναγωνίζονται επαξίως αρκετοί από εκείνους που θα ζητήσουν την ψήφο μας στις 6 Μαΐου. Κι όσο κι αν η εντιμότητα δεν είναι το προσόν που προτάσσω όταν καλούμαι να επιλέξω κάποιον που θα παίρνει αποφάσεις για λογαριασμό μου- προτιμώ την αποτελεσματικότητα-, εν τούτοις δε μπορώ να στείλω στο Κοινοβούλιο κι ανθρώπους που ασχολούνται με την πολιτική για να βγουν κάποια ημέρα από αυτή με βίλα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου. Φαντάζομαι, ούτε κι εσείς...

Στις πόσες χρεοκοπίες "καίγεται" ο δικομματισμός;...

Αν ο δικομματισμός ήταν αθλητής, θα είχε πιαστεί ντοπέ κατ' επανάληψη! Το τελευταίο "κρούσμα" είναι η επιπλέον χρηματοδότησή του μήπως και καταφέρει, με "τεχνητές αναπνοές", να φτάσει το 50% και να κυβερνήσει ξανά στο όνομα της τρόικας και του επιχειρηματικού-μιντιακού κατεστημένου. Μόνο οργή, άλλωστε, μπορεί να προκαλούν στον ελληνικό λαό τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία εξακολουθούν να πολιτεύονται ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. σε μια απέλπιδα προσπάθειά τους να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Από τη μια νέοι φόροι και μειώσεις μισθών, που μας περιμένουν από τον Ιούνιο, κι από την άλλη ευνοϊκές ρυθμίσεις, επιπλέον χρήμα και μιντιακή προβολή σε ένα σύστημα η μόνη επαφή τού οποίου με την οικονομία είναι το ρουσφέτι και οι λαϊκίστικες κορώνες...

Θέλουν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. να χρηματοδοτήσουν τις αφισοκολλήσεις τους, τις προκάτ συγκεντρώσεις τους και τη διαφήμισή τους από τα μέσα ενημέρωσης; Ας απευθυνθούν στους οπαδούς τους κι ας μην υποχρεώνουν όλους τους έλληνες φορολογούμενους να πληρώνουν τα "ρετούς" στις φάτσες του κάθε Βενιζέλου και του κάθε Σαμαρά και την ωραιοποίηση αδιέξοδων και χρεοκοπημένων πολιτικών. Επιπλέον, τα κόμματα θα έπρεπε να είναι υποχρεωμένα να δημοσιοποιούν και να ελέγχονται για το όνομα κάθε χρηματοδότη τους, ώστε να γνωρίζει ο ελληνικός λαός ποιό είναι το αγαπημένο κόμμα του κάθε Βαρδινογιάννη και του κάθε Λάτση. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και στις τηλεοπτικές εκπομπές δε χρειάζεται να βλέπουμε και να ακούμε τους ίδιους και τους ίδιους. Γι' αυτό και πρέπει να δοθεί πολύς χρόνος, περισσότερος από αυτός που δίνεται στα κοινοβουλευτικά κόμματα, στους μικρότερους σχηματισμούς ώστε να είναι πλήρως ενήμερο το εκλογικό σώμα πριν πάει στην κάλπη...

Πώς να μη σχεδιάζει, όμως, η ελληνική αστυνομία την καθιέρωση του φράχτη σε διαδηλώσεις που γίνονται στο κέντρο της Αθήνας; Αυτό το "κόλπο", άλλωστε, δεν είχαν εφεύρει και οι ανατολικογερμανοί για να μην τη σκαπουλάρουν οι συμπατριώτες τους που ζούσαν "ευτυχισμένοι" στον υπαρκτό σοσιαλισμό ή οι ισραηλινοί για να γλιτώσουν από την "αγάπη" των παλαιστινίων; Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία έχει μάθει να λειτουργεί μόνο με πειθήνια στρατιωτάκια γι' αυτό κι έχει πανικοβληθεί μπροστά στη σταδιακή αφύπνιση των "σκλάβων"...

Οι εκλογές, εφόσον πραγματοποιηθούν, είναι η μεγάλη μας ευκαιρία να απαλλαγούμε από το δικομματισμό, αυτό το ζόμπι πλέον της μεταπολίτευσης η ανακύκλωση του οποίου όχι μόνο δεν είναι παραγωγική, αλλά είναι και καταστροφική. Αλήθεια, στις πόσες χρεοκοπίες θα καταλάβουμε ότι στηρίζοντας τους ίδιους και τους ίδιους δεν καταδικάζουμε μόνο τον εαυτό μας σε ένα φαύλο κύκλο φτώχειας κι αναξιοκρατίας, αλλά και τις μελλοντικές γενιές;...

Οχι άλλο κάρβουνο...

Τί όμορφη που θα ήταν αυτή η χώρα χωρίς ναυτεργάτες! Διαβάζοντας και παρακολουθώντας, άλλωστε, όλα τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης διαπιστώνω ότι τα νησιά, ο τουρισμός και η γεωργία καταστρέφονται από αυτό το πανάθλιο είδος ανθρώπων που, άκουσον άκουσον, έχει το θράσος, μεταξύ άλλων, να πληρώνεται στην ώρα του κι όχι ύστερα από κάποιους μήνες και να εργάζεται υπό πολύ καλύτερες συνθήκες από αυτές σκλάβου σε γαλέρα, όπως ονειρεύονται οι υπέρμαχοι της άρσης του καμποτάζ...

Ακούω, για παράδειγμα, να ισχυρίζονται οι ίδιοι άνθρωποι που ευθύνονται για τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού πως οι ναυτεργάτες παρεμποδίζουν τον κόσμο να πάει στα νησιά από τη Μεγάλη Τρίτη και τη Μεγάλη Τετάρτη. Μα, ποιοί έχουν πλέον τα χρήματα για να κάνουν διακοπές διαρκείας; "Παραδόξως", δεν ακούω επίσης τα διαπλεκόμενα μίντια, ιδιοκτησίας εφοπλιστών, που υποτίθεται πως κόπτονται για τον τουρισμό να λένε κουβέντα για την αύξηση των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, για τη μείωση των δρομολογίων και της ταχύτητας με την οποία κινούνται τα πλοία. Δεν ακούω, επίσης, τίποτα από όσους κλαυθμηρίζουν για τη φοροδιαφυγή κι από τους ίδιους τους...φιλάνθρωπους και πατριώτες εφοπλιστές για το ότι δεν πληρώνουν ούτε ένα ευρώ φόρο για την επαγγελματική τους δραστηριότητα από την οποία αποκομίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Για να μη μιλήσω καν για τις σημαίες ευκαιρίας στα καράβια...

Τα νησιά, ο τουρισμός και η γεωργία δεν πλήττονται από μια διήμερη απεργία ανθρώπων του μόχθου, αλλά από εκείνους που έκαναν περιουσίες με το αίμα των ίδιων εργατών που σήμερα κατηγορούν για ανεύθυνη στάση. Φαίνεται, όμως, πως ο φαρισαϊσμός τους ταιριάζει γάντι με τη Μεγάλη Εβδομάδα που ήδη διανύουμε...

Μήπως ξαναζούμε τη δεκαετία του 1960;...

Εντάξει, οι μαθητές δεν πηγαίνουν στο σχολείο με ποδιές, δε σχηματίζονται ουρές έξω από πολλούς κινηματογράφους με κόσμο που θέλει να δει την τελευταία ταινία της Αλίκης Βουγιουκλάκη, οι "γιεγιέδες" δεν είναι της μόδας και οι γυναίκες δε φορούν πια πλαστικές μπότες μέχρι το γόνατο! Κι όμως, η Ελλάδα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα μοιάζει πάρα, μα πάρα πολύ με την Ελλάδα της ταραγμένης δεκαετίας του 1960, τότε που η δημοκρατία είχε στην ουσία καταλυθεί με εκλογές βίας και νοθείας, αστυνομοκρατία, εξορίες, αποστασίες και δικτατορίες...

Είναι δυνατό ακόμα να συζητάμε για τα αυτονόητα, όπως δηλαδή πως πρέπει να στηθούν κάλπες όσο πιο άμεσα γίνεται για να γλιτώσουμε όσα μπορούμε να σώσουμε και για να μην παραδοθεί η χώρα στο χάος στο οποίο μόνο τα χειρότερα μπορεί να "φυτρώσουν"; Ή, μήπως, θα προκύψει κάποια προβοκάτσια, η οποία θα "στείλει" τη λαϊκή βούληση στις ελληνικές καλένδες; Ως πότε θα έχουμε για πρωθυπουργό κάποιον ο οποίος δεν εκλέχτηκε από τον ελληνικό λαό, αλλά διορίστηκε για να εξυπηρετήσει πρώτα και κύρια τα συμφέροντα του εγχώριου κι αλλοδαπού πολιτικού, τραπεζικού κι επιχειρηματικού συστήματος; Θα μπει, επιτέλους, ένας φραγμός στη δράση των δυνάμεων καταστολής, οι επιθέσεις των οποίων, όπως το πισώπλατο χτύπημα με γκλομπ στον πρόεδρο των φωτορεπόρτερ, θυμίζουν αλήστου μνήμης εποχές όταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονείτο από πρακρατικούς επιβαίνοντες σε τρίκυκλο;...

Η περιλάλητη κοινωνική έκρηξη δεν είναι φυσικό φαινόμενο, όπως ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι, για να μη μπορούμε να την αποφύγουμε. Αν προκύψει, θα είναι δημιούργημα όλων εκείνων που επιμένουν να κρατούν τις πέντε αισθήσεις τους μακριά από την κοινωνική πραγματικότητα γι' αυτό και οι δημόσιες τοποθετήσεις τους αρμόζουν περισσότερο σε ανθρώπους οι οποίοι μόλις έχουν προσγειωθεί στην Ελλάδα από τον πλανήτη Άρη! Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της μεταπολίτευσης η σύνθεση του Κοινοβουλίου και της κυβέρνησης δε βρίσκονται σε τόσο μεγάλη αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα όσο σήμερα. Αν τα δύο μνημόνια συνιστούσαν ευθεία προσβολή της κοινωνικής δικαιοσύνης, μια τυχόν υπερψήφιση του νέου μεσοπρόθεσμου του Ιουνίου από την παρούσα Βουλή θα συνιστά ένα πραξικόπημα αντίστοιχων συνεπειών με εκείνο των συνταγματαρχών. Πολύ φοβάμαι, μάλιστα, πως σε μια τέτοια περίπτωση η λαϊκή οργή θα είναι τόσο έντονη ώστε δεν θα γλιτώσουμε ούτε από τα τανκ...

Απάντησαν με χυδαιότητα στον ηρωισμό...

Το πρωί της Τετάρτης ένας ηλικιωμένος συνάνθρωπός μας, ο οποίος έχει ζήσει κι άλλες τραγωδίες του ελληνισμού, αποφάσισε να θέσει τέλος στη ζωή του με τον πλέον δημόσιο τρόπο: τράβηξε τη σκανδάλη, αφήνοντας πριν το κάνει ένα σημείωμα που ήταν εξόχως πολιτικό. Η πράξη του μπορεί να χαρακτηριστεί τόσο αυτοκτονική όσο ήταν, για παράδειγμα, η ενέργεια του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα να κατεβάσουν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη ή του Αλέκου Παναγούλη να επιχειρήσει σχεδόν μόνος του να απαλλάξει τη χώρα από το δικτάτορα Παπαδόπουλο. Με λίγα λόγια, η πράξη του Δημήτρη Χριστούλα ήταν ηρωική γιατί έθεσε τη ζωή του στη διάθεση ενός ευρύτερου σκοπού, ο οποίος ξεπερνά το στενό όριο της δικής του οικογένειας κι αποκτά όχι μόνο εθνική αλλά και ταξική διάσταση. Αυτός ο άνθρωπος είπε ένα βροντερό "όχι" σε όλους εκείνους που μας δολοφονούν με τις πολιτικές τους, οι οποίες μόνο στα μέσα που χρησιμοποιούνται δε μοιάζουν με γενοκτονία...

Ποιά ήταν η αντίδραση του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου σε αυτήν την πράξη γενναιότητας; Στην καλύτερη περίπτωση ήταν αμήχανη, όπως συνέβη για παράδειγμα με το Λ. Παπαδήμιο, το επίπεδο συναισθηματικής νοημοσύνης του οποίου ταυτίζεται με την πνευματική ευφυία ενός ακροδεξιού. Στη χειρότερη, όμως, εκδοχή όσα λέχθηκαν χθες και σήμερα από κομματάρχες τύπου Μπεγλίτη ή Κουκουλόπουλου αγγίζουν τη ρητορική καφρίλα. Οσο κι αν προσπάθησαν οι αγκιτάτορες της κοινής γνώμης να οχυρωθούν πίσω από έναν πολιτικό καθωσπρεπισμό, δε μπόρεσαν να κρύψουν τον ξεδιάντροπο κυνισμό τους, τον οποίο είχε ορίσει ως "μαζί τα φάγαμε" ο Θ. Πάγκαλος. Τί κι αν ο νεκρός είχε πουλήσει το φαρμακείο του εδώ και 20 χρόνια, τί κι αν δεν είχε χρέη, οι αγύρτες που θα μας ξαναζητήσουν την ψήφο μας έσπευσαν να του προσάψουν αναπόδεικτες αμαρτίες, οι οποίες ως επί το πλείστον βαρύνουν το δικό τους επάγγελμα. Μέσα στην ανείπωτη ξετσιπωσιά τους έφτασαν στο σημείο να προσάψουν στο Χριστούλα ακόμα και τη διόγκωση της φαρμακευτικής δαπάνης την τελευταία δεκαετία!

Η "αυτοκτονία" Χριστούλα ήταν δολοφονία. Δυστυχώς, όμως, δεν άκουσα ούτε μια "συγγνώμη" από κάποιο πολιτικό, έστω για τα μάτια του κόσμου. Είτε σφύριξαν αδιάφορα είτε ασχημόνησαν πάνω στο πτώμα ενός ανθρώπου ο οποίος προχώρησε στην πιο πολιτική πράξη της τελευταίας διετίας. Αλλη μια απόδειξη ότι ο πόνος του ελληνικού λαού, τον οποίο δήθεν συμμερίζονται, είναι για τους ίδιους τόσο ξένος όσο και οι έννοιες της αλληλεγγύης και της απονομής δικαιοσύνης...

Το αίμα της πλατείας Συντάγματος να γίνει ξυπνητήρι συνειδήσεων...

Αν θέλετε να κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, τότε ας λέμε πως ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς κι έτσι να καμωνόμαστε τους πολιτισμένους. Αν, όμως, πιστεύετε ότι δημοκρατία είναι πολύ περισσότερα από το να ψηφίζουμε μια Κυριακή κάθε τέσσερα χρόνια 300 ολιγάρχες και ύστερα να παλεύουμε ημέρα νύχτα για το μεροκάματο, όταν δεν αποχαυνωνόμαστε μπροστά στην τηλεόραση ή στον ηλεκτρονικό μας υπολογιστή, τότε θα συμφωνήσετε μαζί μου πως πλέον έχουν χαθεί και τα προσχήματα. Πρώτα οι σπόνσορες των βουλευτών μας διόρισαν για πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη. Τώρα κάνουν ό,τι μπορούν για να μη γίνουν καν βουλευτικές εκλογές. Ποιός ξέρει, μπορεί και το 2013 να θεωρήσουν πως η κοινωνική ένταση είναι τόσο μεγάλη ώστε να δικαιολογείται αναβολή των εκλογών επ' αόριστον. Τουλάχιστον μέχρι να πειστούν τα "ζώα" οι έλληνες πως πρέπει να ψηφίσουν είτε ΠΑΣΟΚ είτε Ν.Δ., αλλιώς θα αποκτήσουν τρία μάτια, τέσσερα αφτιά, πέντε πόδια και ύστερα θα πεθάνουν!

Η δημοκρατία που σέβεται το όνομά της δεν περιορίζεται σε ένα εκλογικό υπερθέαμα ανά τετραετία. Χρειάζεται, ει δυνατό, καθημερινή πρακτική εξάσκηση ώστε να απαλλαγούμε επιτέλους από τη μάστιγα των πολιτικών και των συνδικαλιστών τύπου ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, οι οποίοι εκπόρνευσαν τη λαϊκή εξουσία προκειμένου να αποκομίσουν προσωπικά πλούτη. Αυτά, δηλαδή, που στέρησαν από ανθρώπους όπως ο αυτόχειρας της πλατείας Συντάγματος, ο οποίος στο ύστατο "κατηγορώ" του επιτέθηκε στην κυβέρνηση Τσολάκογλου, η οποία του εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσης. "Δε μπορώ να βρω άλλον τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και πριν γίνω βάρος στο παιδί μου", έγραψε στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του. Ας είναι, τουλάχιστον, το αίμα του ξυπνητήρι των ακόμα κοιμισμένων συνειδήσεων που είναι έτοιμες να υποδουλωθούν γι' άλλη μια φορά στο δικομματισμό...

Αμετανόητοι!

Μπορεί να μην του φαίνεται, αλλά ο Α. Σαμαράς έχει το ίδιο πρόβλημα με το Β. Βενιζέλο: πάντοτε σχεδιάζει να ξεκινήσει δίαιτα από τη Δευτέρα, αλλά "τάχα η θέλησή του λίγη, τάχα ο πόνος του μεγάλος, η ζημιά ήταν στο ζύγι, πάντοτε έφταιγε κάποιος άλλος". Κάπως έτσι ο δικομματισμός μάς υπόσχεται, για πολλοστή φορά, πως από την επομένη των εκλογών θα δούμε ένα άλλο πρόσωπό του: "θα είναι καλός, θα είναι γλυκός, θα έχει τις χάρες όλες", θα διαπραγματεύεται και δεν θα σύρεται πίσω από την τρόικα, θα φέρει την αξιοκρατία και τη διαφάνεια στη χώρα και θα μας οδηγήσει στην ανάπτυξη και στην προκοπή. Μόνο που πριν ακόμα ο κόκορας λαλήσει τρεις φορές ο δικομματισμός μάς αποδεικνύει ότι είναι όπως ο σκορπιός του γνωστού ανεκδότου: μολονότι ξέρει ότι δηλητηριάζοντας το "βάτραχο" λαό θα πεθάνει κι ο ίδιος, εν τούτοις η φύση του τον καλεί προς την αυτοκαταστροφή...

Δείτε τί συμβαίνει, για παράδειγμα, με την κωμωδία της εξεταστικής επιτροπής για το έλλειμμα, τις ρουσφετολογικές ντροπολογίες της τελευταίας στιγμής, το όργιο σπατάλης από τους κομματικούς συνδικαλισταράδες της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ή με τις υποσχέσεις τύπου "αρχίζουμε" και "θα επανεξετάσουμε το χαράτσι στα ακίνητα". Μαρτυρούν ένα σύστημα που σαν τον τελευταίο καπιταλιστή είναι πρόθυμο να πουλήσει ακόμα και το σκοινί με το οποίο θα κρεμαστεί, λαϊκίζοντας και ψευδολογώντας ασύστολα. Καμιά μετάνοια, κανένα μάθημα δεν πήρε ο δικομματισμός από όσα έχουν γίνει στον τόπο τα τελευταία δυόμισι χρόνια, γι' αυτό και συνεχίζει αμέριμνος τις κοκορομαχίες του πριν ακόμα ξεκινήσει επισήμως η προεκλογική περίοδος. Ή, μήπως, το ένστικτο αυτοσυντήρησης θα οδηγήσει ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στην απόφαση αναβολής των εκλογών επ' αόριστον;...

Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες...

Ποιός φταίει για το κατάντημα της χώρας μας; Το ανίκανο πολιτικό προσωπικό, το οποίο διαιώνισε την εξουσία του χάρη στην υποταγή του στο επιχειρηματικό κεφάλαιο και στην εξαγορά συνειδήσεων μέσω του ρουσφετιού και της δημιουργίας κομματικών στρατών; Η επιχειρηματική ελίτ, η οποία δε στήριξε τον πλούτο της στην καινοτομία και στο ρίσκο αλλά στη συνδιαλλαγή της με τους πολιτικούς, όπως και το μιντιακό σύστημα που χάιδευε αφτιά για να πλουτίζει το ίδιο αδικαιολόγητα; Μήπως έφταιξε κι εκείνο το κομμάτι του ελληνικού λαού που υποδουλώθηκε ευχαρίστως στους αφέντες του με αντάλλαγμα μια θεσούλα στο Δημόσιο για το ίδιο και τα παιδιά του ή κάποια άλλη εξυπηρέτηση; Οχι βεβαίως! Η Ελλάδα χρεοκόπησε εξαιτίας του ενός εκατομμυρίου παράνομων μεταναστών. Αυτοί φταίνε για όλα και γι' αυτό δικαίως θα τους κλείσουμε σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ώστε η χώρα μας να ξαναγίνει ο ευνομούμενος παράδεισος δίκαιης κατανομής του πλούτου που ήταν πριν εμφανιστούν στα μέρη μας αυτά τα φρικώδη πλάσματα...

Τί σημασία έχει αν η ψεύτικη ανάπτυξη της περασμένης δεκαετίας βασίστηκε και στη δουλειά εκείνων που σήμερα ρίχνουμε στο πυρ το εξώτερον; Η αγροτική οικονομία, η οικοδομή, τα έργα υποδομής, ακόμα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν πάνω τους τον ιδρώτα των ανθρώπων που εκμεταλλευτήκαμε για να να αγοράσουμε τις μετοχές μας στο Χρηματιστήριο και τις Καγιέν μας, αλλά τώρα τους χρησιμοποιούμε ως αποδιοπομπαίους τράγους για τις αμαρτίες μας. Γι' αυτό και βρήκαμε το παραμύθι με το οποίο φαίνεται πως θα κυλήσει ο προεκλογικός αγώνας, σε μια προσπάθεια να διασωθεί ο δικομματισμός και μαζί του ένα σαπισμένο σύστημα. Το μεταναστευτικό, η εγκληματικότητα και η δημόσια υγεία έχουν βρεθεί "ξαφνικά" στο προσκήνιο λες και είναι η αιτία κι όχι η συνέπεια του πραγματικού προβλήματος...

Το ζήτημα για τον τόπο δεν είναι τόσο η ανάπτυξη όσο η δίκαιη αναδιανομή του ήδη παραγόμενου πλούτου, έστω κι αν αυτός συρρικώνεται τα τελευταία χρόνια. Ας ασχοληθούν επιτέλους, όσοι βρήκαν σανίδα σωτηρίας στη διέγερση των πιο χυδαίων ενστίκτων της μάζας, για παράδειγμα η ανευθυνότητα κι ο ρατσισμός, με θέματα όπως η φοροδιαφυγή και οι μισθοί πείνας και τα υπολοιπα θα λυθούν χωρίς να χυθεί το αίμα που κάποιοι επιδιώκουν για να σώσουν το τομάρι τους και για να προσκληθούν στο επόμενο πάρτι το οποίοι θα έχει για "θέμα" του τις αποκρατικοποιήσεις...