Το επίθετο "αυθεντικός" έχει πολυφορεθεί στην Ελλάδα, κι από ανθρώπους που πίσω από αυτό προσπαθούν να κρύψουν χτυπητές αδυναμίες του χαρακτήρα τους. Ο δημόσιος βίος της χώρας, πολιτικός-πνευματικός-καλλιτεχνικός, είναι γεμάτος από μηδαμινές οντότητες οι οποίες επιβιώνουν προβάλλοντας μια εικόνα χυδαιότητας την οποία έχουν το θράσος να ταυτίζουν με το γνήσιο και το λαϊκό. Λυπάμαι, αλλά το καλλιτεχνικό κιτσαριό και τον πολιτικό λαϊκισμό μόνο με μια λέξη μπορώ να τα χαρακτηρίσω κι αυτή είναι το "καραγκιοζιλίκια"...
Γι'αυτό και η Ελλάδα θρηνεί σήμερα πάνω από τον τάφο του Δημήτρη Μητροπάνου. Γιατί δεν έχασε μόνο μια σπουδαία φωνή, τόσο ξεχωριστή από τις πάμπολες όμοιες που ακούμε κάθε ημέρα στα ραδιόφωνα και βλέπουμε να ακκίζονται στις τηλεοράσεις, αλλά κι έναν άνθρωπο που συμβολίζει ό,τι δεν ήταν ο έλληνας της τελευταίας δεκαετίας, δηλαδή παραγωγικός, μετρημένος και με το γνώθι σαυτόν. Στο λαϊκό υποσυνείδητο ο Μητροπάνος συμβολίζει τον έλληνα που κάπου στην πορεία χάσαμε και προσπαθούμε να ξαναβρούμε μήπως και ξεφύγουμε από τον κυκλώνα. Αν θέλετε, τον άνθρωπο που αγωνίστηκε για μια καλύτερη ζωή κι όταν την κέρδισε δεν έκρυψε ποτέ ούτε τα πάθη και τις αδυναμίες του ούτε παρουσιάστηκε σαν κάτι ανώτερο από αυτό που πραγματικά ήταν. Ο Μητροπάνος υπήρξε φωτεινό παράδειγμα του στίχου του Νικηφόρου Βρεττάκου: "η απλότητα του μεγαλείου του, το μεγαλείο της απλότητάς του". Και τώρα, χαμένοι μέσα στην "εθνική μας μοναξιά", απομείναμε με τραγουδιάρηδες και πολιτικάντηδες το επίπεδο αυτοθαυμασμού και φαρισαϊσμού των οποίων είναι κατά πολύ υψηλότερο της πραγματικής τους αξίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου