Για να μη μουντζώνουμε τον εαυτό μας αυτήν τη φορά...

Δεν θέλω να είμαι άδικος με το Λ. Παπαδήμιο: στον τραπεζιτάρχη ανατέθηκε μια δουλειά κι αυτός την έφερε σε πέρας όσο καλύτερα μπορούσε. Και το δεύτερο μνημόνιο πέρασε και τους ιδιώτες μικροομολογιούχους άφησε αμανάτι και τις τράπεζες ανακεφαλαιοποίησε, σε πρώτη φάση με 18 δισεκατομμύρια ευρώ. Σε αυτό το σύστημα που ζούμε, άλλωστε, για όλους επιτρέπεται η χασούρα εκτός από τους τραπεζίτες. Σκεφτείτε μόνο αν αυτά τα 18 δισεκ., τα οποία μπορεί να φτάσουν και τα σχεδόν 50 δισεκ. στην πορεία, διοχετεύονταν σε πολιτικές οι οποίες θα είχαν κι αναπτυξιακή διάσταση και θα απαντούσαν στο σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας, στο ότι δηλαδή ο πλούτος της είναι άδικα κατανεμημένος, κι όχι σε αδηφάγους μεσάζοντες...
Προφανώς και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας υπέστη ζημίες. Αυτό, όμως, συνέβη και με την πλειονότητα των ελλήνων πολιτών οι οποίοι, σε αντίθεση με τις τράπεζες, δε διαθέτουν ούτε "λίπος" από υπερκέρδη περασμένων ετών ούτε τη δυνατότητα να καλύπτονται από ευρωπαϊκούς μηχανισμούς σταθερότητας. Δυστυχώς, όμως, η παγκόσμια κρίση που "πυροδοτήθηκε" το 2008 δεν έβαλε μυαλό στις κυβερνήσεις. Γι' αυτό και το πρόβλημα είναι συστημικό: το ότι η παγκόσμια οικονομία στηρίζεται στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δε βασίζεται σε κάποιο φυσικό κανόνα ούτε έχει δοθεί από κάποιον θεό στους ανθρώπους σε μια πλάκα με δέκα εντολές. Είναι κατ' εξοχήν ανθρώπινο εφεύρημα, με το οποίο καλύπτεται η "ανάγκη" για εύκολο πλουτισμό με μηδενικό ρίσκο για τους λίγους που γνωρίζουν το κόλπο...
Γι' αυτό και οι υποσχέσεις του Β. Βενιζέλου πως θα βγάλει τη χώρα από το μνημόνιο το 2015 και του Α. Σαμαρά πως θα το αναδιαπραγματευτεί είναι εν πλήρει γνώσει τους ψεύτικες. Την ώρα που ακόμα και μέσα ενημέρωσης τα οποία τους στηρίζουν, αποκαλύπτουν μελέτη της Bundesbank σύμφωνα με την οποία είναι προτιμότερο για τα γερμανικά συμφέροντα να δοθεί ένα τρίτο πακέτο "διάσωσης" στην Ελλάδα από την αποβολή της από την ευρωζώνη, οι εκπρόσωποι του δικομματισμού περιορίζονται σε προεκλογικά "πυροτεχνήματα" με σκοπό τη διαιώνιση ενός συστήματος που είναι κατάφωρα άδικο κι αντιπαραγωγικό...
Βενιζέλος και Σαμαράς έχουν δίκιο να φοβούνται στάση πληρωμών τού ελληνικού Δημοσίου κι επιστροφή στη δραχμή. Μόνο που αυτά είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα συμβούν αν συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε μια αδιέξοδη πολιτική η οποία θα διογκώσει το χρέος, θα αυξήσει την ανεργία και θα φτωχοποιήσει κι όσους έχουν απομείνει να φτωχοποιηθούν. Στο μεταξύ, όμως, δίνουμε το χρόνο στους ευρωπαίους "εταίρους" μας να μας πετάξουν από το "καράβι" όταν θα έχουν χτίσει ένα γερό τείχος προστασίας από το ελληνικό "μικρόβιο". Τί σημαίνουν όλα αυτά, ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα οδηγήσει σε έναν παγκόσμιο "Αρμαγεδδώνα"; Πως ο ελληνικός λαός την προσεχή Κυριακή έχει να επιλέξει ανάμεσα στην εφαρμογή ενός προγράμματος το οποίο αναθεωρείται κάθε τρεις μήνες γιατί αποδεικνυεται ανώφελο και σε μια στρατηγική ρήξης η οποία προφανώς και δεν είναι βέβαιο ότι θα επιτύχει, ωστόσο ισοδυναμεί με το ρίσκο που παίρνει ένας ναυαγός να ανεβεί στην πρώτη σχεδία που βλέπει μπροστά του από το να κολυμπά άσκοπα προς μια στεριά η οποία δε βρίσκεται καν στον ορίζοντα.
Κι αν μη τί άλλο όλες οι παρατάξεις οφείλουν, έστω και την τελευταία στιγμή, να ξεκαθαρίσουν στους έλληνες ότι η αποκατάσταση της ελευθερίας τους και η βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου είναι μια μάχη που δεν πρόκειται να την κερδίσουν κάποιοι άλλοι για λογαριασμό τους, αλλά οι ίδιοι. Κι αυτό σημαίνει πως όλοι μας θα πρέπει να βρέξουμε τα πόδια μας για να πιάσουμε "ψάρια". Σε διαφορετική περίπτωση, καλό είναι να ξαναμαζευτούμε στην πλατεία Συντάγματος για να μουντζώνουμε όμως τον εαυτό μας αυτήν τη φορά...