Το πρωί της Τετάρτης ένας ηλικιωμένος συνάνθρωπός μας, ο οποίος έχει ζήσει κι άλλες τραγωδίες του ελληνισμού, αποφάσισε να θέσει τέλος στη ζωή του με τον πλέον δημόσιο τρόπο: τράβηξε τη σκανδάλη, αφήνοντας πριν το κάνει ένα σημείωμα που ήταν εξόχως πολιτικό. Η πράξη του μπορεί να χαρακτηριστεί τόσο αυτοκτονική όσο ήταν, για παράδειγμα, η ενέργεια του Μανώλη Γλέζου και του Λάκη Σάντα να κατεβάσουν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη ή του Αλέκου Παναγούλη να επιχειρήσει σχεδόν μόνος του να απαλλάξει τη χώρα από το δικτάτορα Παπαδόπουλο. Με λίγα λόγια, η πράξη του Δημήτρη Χριστούλα ήταν ηρωική γιατί έθεσε τη ζωή του στη διάθεση ενός ευρύτερου σκοπού, ο οποίος ξεπερνά το στενό όριο της δικής του οικογένειας κι αποκτά όχι μόνο εθνική αλλά και ταξική διάσταση. Αυτός ο άνθρωπος είπε ένα βροντερό "όχι" σε όλους εκείνους που μας δολοφονούν με τις πολιτικές τους, οι οποίες μόνο στα μέσα που χρησιμοποιούνται δε μοιάζουν με γενοκτονία...
Ποιά ήταν η αντίδραση του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου σε αυτήν την πράξη γενναιότητας; Στην καλύτερη περίπτωση ήταν αμήχανη, όπως συνέβη για παράδειγμα με το Λ. Παπαδήμιο, το επίπεδο συναισθηματικής νοημοσύνης του οποίου ταυτίζεται με την πνευματική ευφυία ενός ακροδεξιού. Στη χειρότερη, όμως, εκδοχή όσα λέχθηκαν χθες και σήμερα από κομματάρχες τύπου Μπεγλίτη ή Κουκουλόπουλου αγγίζουν τη ρητορική καφρίλα. Οσο κι αν προσπάθησαν οι αγκιτάτορες της κοινής γνώμης να οχυρωθούν πίσω από έναν πολιτικό καθωσπρεπισμό, δε μπόρεσαν να κρύψουν τον ξεδιάντροπο κυνισμό τους, τον οποίο είχε ορίσει ως "μαζί τα φάγαμε" ο Θ. Πάγκαλος. Τί κι αν ο νεκρός είχε πουλήσει το φαρμακείο του εδώ και 20 χρόνια, τί κι αν δεν είχε χρέη, οι αγύρτες που θα μας ξαναζητήσουν την ψήφο μας έσπευσαν να του προσάψουν αναπόδεικτες αμαρτίες, οι οποίες ως επί το πλείστον βαρύνουν το δικό τους επάγγελμα. Μέσα στην ανείπωτη ξετσιπωσιά τους έφτασαν στο σημείο να προσάψουν στο Χριστούλα ακόμα και τη διόγκωση της φαρμακευτικής δαπάνης την τελευταία δεκαετία!
Η "αυτοκτονία" Χριστούλα ήταν δολοφονία. Δυστυχώς, όμως, δεν άκουσα ούτε μια "συγγνώμη" από κάποιο πολιτικό, έστω για τα μάτια του κόσμου. Είτε σφύριξαν αδιάφορα είτε ασχημόνησαν πάνω στο πτώμα ενός ανθρώπου ο οποίος προχώρησε στην πιο πολιτική πράξη της τελευταίας διετίας. Αλλη μια απόδειξη ότι ο πόνος του ελληνικού λαού, τον οποίο δήθεν συμμερίζονται, είναι για τους ίδιους τόσο ξένος όσο και οι έννοιες της αλληλεγγύης και της απονομής δικαιοσύνης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου