Πόσο εύκολο το έχουμε να σοκαριζόμαστε! Επρεπε και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις να βάζουν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή και οι γάλλοι να δώσουν ένα υψηλό ποσοστό στη Μ. Λεπέν για να θυμηθούμε πως δεν έχουμε ξεμπερδέψει με το φασισμό και για να μιλήσουμε πάλι για φίδια, αβγά και λοιπές ευκολίες. Από όσο γνωρίζω, όμως, οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους, όπως και να είναι αυτά. Επομένως απορώ με τα κροκοδείλια δάκρυα του πολιτικού και μιντιακού συστήματος που πρώτα εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό, προπαγάνδισε τη μισαλλοδοξία, προανάγγειλε με αλαζονεία στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες και τρομοκράτησε με το ζήτημα της εγκληματικότητας και ύστερα καταδίκασε το ίδιο του το δημιουργήμα. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, η Χρυσή Αυγή, για να μιλήσουμε για τα ελληνικά δεδομένα, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το περιθώριο αν η απλοϊκή και φασίζουσα δήθεν επιχειρηματολογία της δεν αναπαραγόταν από τους κυριάρχους πολιτικούς σχηματισμούς και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους τα οποία ψάχνουν σανίδα για να διασωθούν στο φόβο και στο ρατσισμό...
Προφανώς και το ευκταίο είναι να μην περάσει το κατώφλι του Κοινοβουλίου ούτε ένας χρυσαυγίτης. Ωστόσο, δε συμμερίζομαι την άποψη πως μια τέτοιου είδους νομιμοποίηση της ναζιστικής ακροδεξιάς μπορεί να είναι προμήνυμα χειρότερων δεινών. Αντιλαμβάνομαι ότι οι εποχές είναι διαφορετικές από τότε που είχε πρωτομπεί στη Βουλή ένα άλλο ακροδεξιό κόμμα, ο ΛΑΟΣ, ωστόσο η ιστορική εμπειρία έχει δείξει πως αυτού του είδους οι σχηματισμοί είναι εκείνοι που προσαρμόζονται στον κοινοβουλευτισμό παρά το αντίστροφο. Αν, πάντως, το πολιτικό σύστημα ανησυχεί πραγματικά για την άνοδο της Χρυσής Αυγής δε χρειάζεται παρά να στραφεί στον εαυτό του για να βρει τη λύση: να αλλάξει, δηλαδή, μια πολιτική που εκτρέφει την ψήφο στείρας διαμαρτυρίας και στρέφει το εκλογικό σώμα σε ανθρώπους η πολιτική σκέψη και πρακτική βίας των οποίων δεν θα μπορούσε, υπό διαφορετικές προϋποθέσεις, να γινόταν αποδεκτή ούτε σε κοινότητα πιθήκων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου